Den Haag 6 uur 28 juni 2014
Nadat ik 12 jaar geleden de 6 uur in Den Haag had voltooid, is het vandaag wederom een loop waaraan ik deelneem met één verschil: dit jaar is het een veredelde training terwijl 12 jaar geleden ik nergens bewust voor trainde.
12.00 uur klinkt het startschot. In tegenstelling tot de Dijkenmarathon twee weken geleden bewust 15 seconden rustiger gestart omdat mijn lichaam op dit moment niet accepteert dat ik minder langzaam wil lopen. De eerste drie uren loop ik 10 km per uur. Voor mezelf helemaal niets mis mee maar het voelt toch niet comfortabel. Na 40 km voelt het niet meer prettig. Na 43 km nog minder prettig en na 54 km denk ik ‘yes er is weer licht aan het einde van de tunnel’.
Tja om dat lichaam ietwat soepeler te laten aanvoelen staat er weer een fitnesstraining in de week gepland. Ik wordt gek van al die spiegels bij de fitness. Nou dit initiatief dient gedoseerd opgepakt t e worden met als gevolg tijdens de 6 uur schiet de kramp in mijn linker hamstring. Tjonge wat kan je dan gekke bekken trekken. Kuiten is ook geen pretje maar een hamstring daar kan je helemaal niets mee. Bij een dranghek maar iets gerekt en vervolgens gewandeld. Gelukkig dat het vandaag een prima weertje is te sporten. De temperatuur helpt een handje mee. De vrijwilligers op circa 300 meter voor de start en finish doen hun best een ieder aan te moedigen maar de yel die een ieder te horen krijg ‘blijven lachen, je neemt toch deel om te genieten’ is natuurlijk een waarheid als een boe/koe, toch gaat het smilen het niet meer worden. De intentie van de yel is prima wat me uiteindelijk wel doet glimlachen.
Na 57,8 km is het o.k.. Tevreden met de afstand. T.o.v. de laatste deelname 12 jaar geleden in totaal 3,7 km minder gelopen t.o.v. 2012. Dus in 12 jaar tijd 2 rondes minder gelopen. Hopelijk kan ik dit over 12 jaar weer schrijven maar ik heb twijfel, grote twijfel…
Assen 50 km 06 juli 2014
Na een intensieve werkweek start ik in Assen. Het besef komt steeds meer dat mijn functie als manager niet iets is waarvoor ik geboren ben of ervaar ik dit omdat ik midden in de midlife crisis zit? Assen is me vorig jaar goed bevallen omdat de ronde van 5 km echt geweldig is. Lekker zigzaggend door het bos en 400 meter atletiekbaan. De start is funny. Na het startschot van Lydia wil iedereen eerst een ronde op de atletiekbaan afleggen. Dit is niet de bedoeling we mogen gelijk het bos in. Die eerste meters gaan het qua eindresultaat niet doen. Ik ben echt blij voor de Lydia en Joeri dat er toch nog redelijk wat deelnemers aan de start staan ondanks dat de voorinschrijving niet overhield.
De eerste ronde loop ik in het zelfde tempo als vorig jaar. Tot drie rondes voelt het redelijk aan alhoewel mijn ambitie ligt bij trager lopen. De vierde ronde haalt een dame me in waar ik twee rondes achter aan loop. Op 30 km stopt ze en wil mijn rechter s.i.-gewricht er in dit tempo ook mee stoppen. Dat dacht ik toch niet. De 7e ronde lever ik 1,5 minuut in. Ronde 8 is het vervolg ook heftig met als een dieptepunt ronde 9. Ronde tien valt weer enigszins mee. De laatste ronden loop ik nagenoeg alleen.
Het blijkt dat circa 50% is uitgevallen waardoor ik voorin finish mits je de uitslagenlijst omdraait… Eerlijk gezegd verbaast het me niet dat er zoveel uitvallers zijn. In het begin van de run zegt een Noorderling die me passeert ‘best wel een lekker weertje, alleen op de baan is het redelijk warm’. Nou daar kom je achter. Het is niet echt warm maar de hoge luchtvochtigheid maakt het er vandaag niet eenvoudiger op. Vanaf de 7e ronde heb ik veel verlies aan zout wat resulteert in een licht gevoel in mijn hoofd. Bij de verversingspost drink en eet ik van alles door elkaar maar het gebrek aan zout lost het niet op. De bouillon doet ook geen wonderen.
Maar ach wat doet het er toe, just finish. Niet uitstappen. Gewoon het slakkentempo nog meer verlagen. Symbolisch voelt het aan als een bejaarde slak met een rollator. Wat voor menigeen blijkbaar toch lastig is dat de focus teveel ligt op de eindtijd terwijl je met deze omstandigheden volgens mij de eindtijd niet belangrijk is. Kort gezegd eh geschreven gewoon je tactiek aanpassen. De winnaar zit iets boven de 4 uur, nummer twee en drie eindigen tussen de 4 uur en vijf à tien minuten. Deze uitslagen zijn circa 25 minuten langzamer t.o.v. de eerste drie in 2013. Het zelfde geldt voor mijn eindtijd. Een klein half uur leg ik toe. Trouwens de weersomstandigheden spelen een factor maar mogen natuurlijk niet als excuus gelden. Gewoon je eigen prestatie proberen te relativeren neem het niet te serieus. Ondanks dat menig hardloper niets met voetbal heeft, vind ik het boek (zonder diepgang) van René van der Gijp een verademing. Wellicht relativeert hij teveel maar beter teveel dan een gebrek er aan. Echt geen hond of kat ligt wakker van je eindresultaat.
Na afloop voel ik me geradbraakt. Hetzelfde geldt voor zondagavond en vandaag, maandag. Daarnaast voelen mijn enkels stijf of dit komt door de nieuwe schoenen of weer een lichamelijk mankementje?
Tot slot ik hoop dat de 50 km van Assen op de agenda blijft staan. Mijn advies aan de organisatie: zet volgend jaar een bord zout en een bord met stukjes aardappel bij de verversingspost. Voor de rest een dikke pluim, echt niets veranderen.
Groeten,
Henk Harenberg