Op vrijdag 8 augustus vetrokken mijn vrouw Manon en ik voor een kort uitstapje (en natuurlijk een marathon) naar The Isle of Man. We vlogen (vanwege de gespaarde airmiles bij British Airways) voor een mooi prijsje (€ 42 p.p.), zodat wij ook eens een “Wim Verhage-gevoel” hadden, namelijk vliegen (bijna) voor niks !
We hadden een enorm appartement (150 m2) direct aan de Promenade van de hoofdstad Douglas gehuurd. Twee gigantische meeuwen kwamen elke ochtend brood halen, hetgeen zij kenbaar maakten door vanaf het platje voor het keukenraam op het raam te tikken met hun snavel. Over de Promenade liep een aantal malen per dag een paardentram voorbij, wat er wel leuk uitzag. Wij hadden echter zo onze bedenkingen tegen dit fenomeen, dit ondanks het feit dat de paarden er wel lol in leken te hebben. Het appartement was lekker dicht bij de plek (Sea Terminal) van waar we ’s morgens met de bus naar de start in Ramsey werden gebracht. Hier maakten we onder meer kennis met het nieuwste lid (en de 1e Fransman) van de Country Club, die nauwelijks Engels bleek te spreken, hetgeen communiceren (gezien het feit dat ik nauwelijks Frans spreek) vrij lastig maakte.
De dagen voor de marathon was het lekker weer (18C en droog) en hebben we Douglas verkend en lekker gegeten. Ook hebben we een rit met een originele stoomtrein naar Port Erin (v.v.) gemaakt, een schitterende ervaring. We hadden een houten coupe voor ons zelf en toen bij het vertrek de stoomfluit klonk moesten we allebei aan Once upon a time in the West denken.
Op de dag van de marathon was het noodweer (14C, windkracht 5 en veel regen), de regen kletterde onderweg tegen de ramen van de bus. Niet mijn weer dus, maar gelukkig had ik een lange legging en een wielershirt met lange mouwen mee, alsmede een regencape. De start was op de Promenade van Ramsey, vanwaar ik (Manon loopt momenteel geen wedstrijden) met een lekker windje in de rug meteen in mijn tempo kwam. De cape heb ik pas na een half uur (toen de regen overging in motregen) opgerold en bij me gestoken. In de 2e ronde begon het weer te gieten, zodat ik opnieuw dankbaar gebruik kon maken van mijn cape. Ik kreeg toen ook af en toe wat last van de mij zo bekende kramp in mijn voorvoet. De laatste mijlen kreeg ik weer vleugels en heb ik nog versneld om toch nog onder de 4 uur te blijven, hetgeen mij lukte (3.59.17). Ik had niet gedacht ooit zo blij te zijn met een tijd net onder de 4 uur, maar gezien de omstandigheden was ik zeer tevreden. Minder blij was ik toen ik de volgende dag de uitslagenlijst zag en moest constateren dat een (eigenlijk niet echt nodige) plaspauze in de 2e ronde mij van het podium (50-55) had gehouden, 28 seconden te kort, shit !
Conclusie: landje 32 is een leuk afwisselend eiland met zeer vriendelijke mensen en de marathon is weliswaar klein, maar goed verzorgd*, heeft een fraai vrij pittig parcours en is zeker een aanrader. De finish is in een knus stadionnetje en aldaar kreeg je een medaille in de vorm van het eiland en een fraai dry-fit T-shirt. Na afloop werd een zeer uitgebreid koud buffet geserveerd. Op de terugweg naar Douglas zagen we nog enkele prachtige vergezichten omdat het intussen droog was geworden.
*de verzorging was voor mij overigens niet goed, want alleen water, maar dat werd gecompenseerd doordat je je eigen drankjes kon afgeven (zoals van te voren bekend gemaakt) en die werden keurig aangegeven, als ware je een toploper !
Albert Meijer