Mijn inschrijving is spontaan ontstaan na de dnf tijdens de Baltic Run. Derhalve is er geen specifieke voorbereiding maar blijft deze ‘beperkt’ tot de voorbereiding op de Baltic Run.
Vrijdagmiddag 12.00 starten we met een dertigtal lopers nadat iedere loper en de enige vrouwelijke deelneemster (Vinati Docziová) persoonlijk is voorgesteld. Dit voelt als hartverwarmend. Het past bij het Sri Chinmoy Marathon Team. Wat een geweldige mensen.
Tja met welke traagheid te starten is voor me een compleet raadsel. Ik doe maar wat. De eerste twee kilometer gaan iets te hard maar dat wordt al snel minder maar het wordt gelukkig de eerste dag niet te warm. Dat wordt zaterdagmiddag anders en de zondagmorgen is verrekte warm. Niet te warm vanwege de vermoeidheid maar als gevolg van de hoge luchtvochtigheid ondanks het onweer en de regen gedurende de tweede nacht. Echt ik sta verbaasd over het hoge aanvangstempo van de jonge Pool Maciej Rek en de Slowaak Ivan Màcaj. Maciej loopt de marathon super snel maar speelt in het klassement geen enkele rol. Hij blijft niet hardlopen maar slaapt gedurende de eerste nacht acht uur. Ivan loopt gestaag in een hoog tempo door. Rene Vang Hansen, een Deen die vorig jaar +300 km liep, start ook niet bepaald zacht. Hij is lid van Team Keep Running Denmark maar dit geldt niet voor deze 48 uur. Hij stopt vanwege (zoals hij aangeeft) mentale problemen. Ivan loopt gestaag in een hoog tempo door. Na 21 uur is hij de 200 km gepasseerd waarna hij vier uur gaat slapen. Echter hij heeft een dusdanige voorsprong op de rest dat zijn eerste positie niet serieus in gevaar komt. Alhoewel good-old (66 jaar!) Radi Milev uiteindelijk maar elf kilometer minder loopt. Zij zijn de enige die de 300 km grens passeren. Volgens mij pakt Radi de winst door gedurende de 48 uur totaal niet te slapen. Zijn rekken en strekken voor aanvang laten zien dat hij nog verrekte lenig is. Helaas kan Nitish de derde plaats overall niet pakken, mede omdat Stanislaw (62 jaar!) zijn tactiek afstemt op die van Nitish.
Ik heb ontzettend genoten om de wedstrijd te volgen alhoewel ik besef dat een ieder meer bezig is met zijn/haar eigen prestatie dan met het klassement behalve, volgens mij, Stanislaw. Wat ik ook als fijn ervaar dat zowel Nitish als ik actief interesse heeft in onze prestaties waarbij die van mij natuurlijk op een veel lager niveau ligt dan die van Nitish. Gelukkig wordt Nitish tijdig wakker tijdens de tweede nacht, anders zou hij een wake-up-call van me krijgen maar dit is niet noodzakelijk.
Hoe ik de 48 uur ervaren heb?
Zwaar, superzwaar. Ik heb geen verwachting maar goh kanonnen wat is 48 uur lang. Vooral de laatste drie uur. De chiropractor en de medische begeleiding hebben me geweldig geholpen. Mijn ruggenwervel is onderin zo scheef als het torentje van Pisa. Tevens zijn mijn onderrugspieren tekort waardoor ik volgens de chiropractor geen bovenwaartse beweging meer kan maken met mijn bovenbenen. Daarnaast ben ik volgens hen compleet uitgedroogd en heb een zouttekort van Kladno tot aan de Achterhoek. Zout-oplossingen helpen maar niet geheel. Mijn hoofd voelt aan alsof ik een sauna zit van 100 graden plus. Koelen lukt niet. Hoeveel ik geslapen heb? Effectief 50 minuten gedurende twee nachten. De eerste nacht heb ik het voorbeeld van Nitish proberen te volgen maar heb twee uur met een stijve rug niet kunnen slapen. De tweede dag heb ik twintig minuten in het park gelegen en na 47 uur een half uur op een bankje in het park geslapen maar blijkbaar is de medische begeleiding niet gerust op mijn gezondheid. Ik krijg een bekertje met water en een zoutoplossing toegediend. Daarnaast het leven verandert niets of je nu een 200+ finisht of niet. Wat me wel weer duidelijk is, na 100 km begint het echte ultralopen (specifiek het mentale aspect). De tweede nacht niet slapen doe ik mede om niet te druk te worden met het bereiken van de 200 km maar tevens omdat ik me niet echt super moe voel.
Als gevolg van de uitdroging heb ik de tweede nacht gehallucineerd. Van rode stoplichten in het bos tot lopers die langs spiegels in het bos lopen. Hoe verzin je het? Het enige wat me helpt is veel bomen direct langs het parkoers aan te raken zodat het voelt alsof ik nog met beide benen op de grond sta. Hardlopen lukt niet echt. Zaterdagmiddag heeft volgens mij geen enkele hardloper op de 48 uur kunnen hardlopen. Het is te warm. Het is geen klagen over maar een constatering. Nadat ik een half uur voor het einde van de wedstrijd ontwaak, begeleidt Vladja (lid medisch team) me gedurende de laatste 500 meter. Hij vertrouwt het blijkbaar niet helemaal.
Nogmaals hoe ik alles ervaar heb? Het debuut is loodzwaar geweest. Voorspellingen zijn niet te doen op een dergelijke afstand. Dit geldt ook voor volgende maand. Wie wordt de winnaar tijdens de Spartahlon of hoe ziet het podium er uit? Op een dergelijke afstand gebeurt zoveel. Eén ding is for sure, zet je geld niet op mij, haha. Ik ben benieuwd of iemand Indianenverhalen (idem als in het verleden) op bijvoorbeeld facebook gaat zetten over cowboys die deelnemen aan de Spartathlon. Een niet doordachte actie van me is me in hetzelfde weekend van de Spartathlon in te schrijven voor de ultraloop waarbij een rondje om het Genève meer gelopen mag worden. De Zwitserse organisatie stort het geld niet terug maar heeft deze betaling gereserveerd voor een toekomstige deelname. Reden van mijn deelname aan de Spartathlon is geen hoogmoedswaanzin maar zie het maar in het verlengde van een uitspraak von Goethe:
‘Alleen de mens is tot het onmogelijk in staat’ maar of dat voor ieder mens geldt?
Wat natuurlijk ook belangrijk is, wat naast bovenstaande de eerste uitdaging is. Tja toch fijn dat iedereen weet wat je doet. Het belang hiervan is voor me niet geheel duidelijk maar okay, wellicht a.s. weekend de Monnikentocht, 50 km hardlopen. Gelukkig hebben ze niet een limiet aan deelnemers.
O ja wat ik in Kladno mega gewaardeerd heb, is de organisatie. Tjonge wat is deze run met volle overgave georganiseerd. Het eten en drinken kan geen enkele organisatie overtreffen. Een complete keuken is geïnstalleerd. Elk half uur is er een ander aanbod van eten. De medische begeleiding is helemaal top. Het ingetogen zingen van voor mij mystieke liederen (is vast niet de correcte benaming) door leden van Sri Chinmoy laten me niet koud. De saamhorigheid na de wedstrijd is geweldig. De prijsuitreiking is indrukwekkend. Ik mag zelfs nog op het podium staan (ja echt) maar dat heeft te maken met het voltooien van de 48 uur (Jannet dank voor je tip) Eigenlijk krijg ik van de laatste twee dagen een brok in mijn keel kort na afloop.
Zonder GPS heb ik de weg proberen te vinden in Tsjechië maar dit kan ik iedereen afraden. Wat een zoektocht …
Groeten,
Henk Harenberg