De eerste week van oktober waren we in Rome. Wat een prachtige stad, één groot openlucht theater. Waar je ook was, overal waren sporen van de oudheid zichtbaar, in de vorm van prachtige kerken of paleizen, dan weer door kleine opgravingen of opeens een stuk muur uit 100 jaar voor Christus. Het Colosseum en het Forum Romanum waren groots. Wat mij bijzonder intrigeerde waren de in de plaveiselstenen van de Via Appia (300 jr voor Chr.) uitgesleten sporen van de karrenwielen. Ik kon de karren bijna horen knarsen en piepen en de voerlieden roepen. Schitterend, evenals het weer, 25 graden en volop zon. Maar op een of andere manier liep ik er wel een vervelende verkoudheid op. Zo vervelend dat ik, toen we 9 oktober terugkwamen, twijfelde of ik de marathon van Eindhoven wel zou lopen. Maar gelukkig ging het de volgende dagen iets beter en besloot ik toch te gaan. Maar wel met een dichte neus en nauwelijks stem. De laatste keer dat ik er liep was in 2004 toen ik er samen met Henry Okkersen pacer was voor de 4:00 uurgroep.
De omstandigheden waren prima, weinig wind, zon en 12 graden bij de start, later 17 graden.
Het was lang geleden dat ik in een grote marathon meedeed, in de uitslag staan 1296 finishers.
Na de Ruhrtalmarathon, twee weken eerder, dacht ik in Eindhoven wel een snelle tijd te kunnen lopen, maar dat zou ik door mijn verkoudheid wel kunnen vergeten. Na het startschot, in de hollende meute, toch snel vertrokken, eigenlijk te snel. Maar het ging gewoon verbazend lekker. Ik zou dus wel zien hoever ik zou komen. Ondertussen was de zon helemaal doorgekomen en was het in ieder geval voor mij een ideaal loopweer, veel zon, geen wind en niet te koud. Net voor ik de tweede ronde inging – we liepen twee vrijwel identieke rondes – hoorde ik dat de nummer één, Tilahun Regassa, er aan kwam. Hij moest nog 1,5 km, ik nog 22,5. Zijn tijd 2:06:21 was snel, maar toch behoorlijk minder snel dan waarop de organisatie hoopte. Ik had meer dan het dubbele nodig.
Ook in de tweede ronde ging het best lekker, ik leverde maar enkele seconden per km in. Tot km 37, toen werd het wel heel erg moeilijk. Daar merkte ik dat een stevige verkoudheid veel invloed heeft, mijn lichaam was bepaald niet optimaal. Of ik moet, zoals iemand later zei, wat extra op die laatste kilometers trainen (misschien bij km 42 beginnen?).
Maar goed, het waren nog maar 5 km. Als ik het zo schrijf lijkt het niets, 5 kilometer, niet eens een half uur. Maar voor mij was het nog een verschrikkelijk eind. Ik sleepte me nu echt van km-punt naar km-punt. Ik moest af en toe gewoon enkele meters wandelen, rennen ging dan niet meer. Maar opeens kom je dan in een smal deel waar het publiek, rijen dik, achter de hekken staat en je vooruit wordt geschreeuwd. Het is nog steeds niet zo dat ik door het publiek gedragen werd (ik moet het nog steeds zelf doen), maar als ze uit volle borst “THEO, KOM OP, JE KAN HET” roepen, dan ga je door. Daarna een stuk met alleen maar kroegen en nog meer publiek. Toen ik hier even wandelde, werd ik weer vooruit geschreeuwd. Daar in die drukte heb je het gevoel dat je bijna bij de finish bent, maar je moet dan nog een heel eind met veel minder publiek en dat is dan best lastig. Maar dan is toch eindelijk de finish in zicht, ook weer met heel veel publiek. Een eindsprintje, zoals gewoonlijk, zat er niet meer in, maar wel kon ik blijven rennen. Eindtijd 4:18:49, was ik niet zo verkouden geweest, was het vast sneller gegaan. Maar het betekende wel weer een nieuw tweede loopleven PR, 32 seconden sneller. Sinds februari van dit jaar heb ik dat nu vier keer verbeterd, van 4:26:26 naar 4:18:49. Wat zou Luc ervan zeggen?
Overigens is Eindhoven een goed georganiseerde marathon, met veel verzorgingsposten waar je water, sportdrank, bananen en sinaasappels krijgt aangereikt, met voldoende sponsposten en overal wel publiek langs het parcours. Maar de lange rechte stukken door al die nieuwbouwwijken zijn wel saai. Maar ik ben blij dat ik er weer een keer gelopen heb.
Theo de Jong
(theohinne