Op zondag 29 maart stond er in voorbereiding voor het WK 24 uur in Turijn een laatste lange duurloop van ongeveer 60 km op mijn menu. Aanvankelijk ging ik een dubbele training afwerken (2 x 30 km) maar toen Els Aelbers belde om te melden dat ze naar de zes uur van Loos kwam en een slaapplaats zocht voor zaterdagavond werden de plannen gewijzigd. Ik kon evengoed in Loos mijn training afwerken, Loos is voor ons maar een dik half uur autorijden en de dichtste wedstrijd uit de Marathon- en Ultracup. Er werd slecht weer voorspeld en dan kan je beter aan een wedstrijd deelnemen met een uitstekende bevoorrading en loopmakkers om je heen dan ergens eenzaam en alleen kilometers te gaan malen. Geert Stijnen die ik binnen veertien dagen terug zie op het WK was van hetzelfde gedacht, hij had een duurloop van 70 km op zijn schema staan.
Op zondagochtend kwamen Isabelle Braekeveldt en Dirk Van Thuyne tot bij ons gereden om te carpoolen… met vier in de wagen… goed voor het milieu. Nog vlug mijn Garmin uit het stopcontact nemen en dan konden we weg. Dju toch, Garmin was piepedood, het zou dus een loopke op ‘t gevoel worden, het enige dat ik wou was minstens 60 km, dit is een tempo dat ik urenlang kan aanhouden dus ‘t zou wel lukken. Het was het eerste jaar dat ze in Loos met een chip werkten wat voor zowel de lopers als de organisatoren makkelijker is, geen stress van gemiste rondes en dergelijke meer. Bij de inschrijfbalie liep het echter niet zo vlotjes maar we konden op tijd van start gaan. In de gietende regen mochten we rondjes draaien, zes uur lang, Flandriën-weer zoals ze wel eens zeggen.
Blijkbaar had ik me niet goed geïnformeerd want ik dacht de ganse wedstrijd dat een rondje 1460 meter was (het was nochtans de vierde keer dat ik deze wedstrijd liep), pas na de aankomst hoorde ik dat één ronde 1560 meter was. Na het eerste uur had ik zes rondjes en dacht ik dus dat ik aan 10,38 km/u liep. Meestal kan ik mijn snelheid goed inschatten maar deze keer zat ik er een beetje naast, gelukkig in positieve zin. De eerste uren goot het water en toen Geert me even later voorbij kwam riep hij dat de regen aan het minderen was. Ik riep hem toe dat de wind wellicht zou aantrekken nu dat de regen gestopt was en inderdaad, even later begon het flink te waaien. De tent van de organisatie heeft trouwens de stormwind niet goed doorstaan!
Na ongeveer 5u54 passeerde ik een laatste keer de bevoorradingszone en ik nam mijn jas en handschoenen mee, ik had uitgerekend dat ik wellicht ergens halverwege het parcours zou moeten wachten tot ze de restmeters kwamen meten en dit zou wel een tijdje kunnen duren. Ik had geen zin om half verkleumd te moeten staan wachten. Veerle Tesse passeerde met warme kledij voor diegenen die niets bij hadden en Henk Derudder kwam even later langs. “Je hebt goed gelopen”, zei hij, “ik schat tussen de 63-64 km”. “Moh, ik denk dat ik er 60 heb”, zei ik. Door mijn verkeerde inschatting van de lengte van het parcours en een beetje verval in het tweede deel door de wind had ik gerekend op 60 km. Wat een meevaller, uiteindelijk liep ik zelfs een personal best (63,590 km) maar ‘t belangrijkste is dat ik nu met heel veel vertrouwen uitkijk naar het komende WK. Een dikke proficiat aan alle deelnemers om in dergelijke omstandigheden te blijven gaan en ik mag zeker de supporters niet vergeten die bibberend langs het parcours stonden, bedankt!
Ik trok verse warme kleren aan, wel vier lagen boven elkaar en ik had mijn ski-handschoenen bij, geen overbodige luxe. ik at een broodje en dronk een koffie-tje en plots hoorde ik mijn naam. Ik was alsnog derde geworden na Isabelle en Katrien. Nochtans dacht ik dat Nadine Weiss die in september de Spartathlon gaat lopen voor me liep, meevaller nummer twee dus. En dan was het feestje nog niet afgelopen, Veerle had drie grote taarten gebakken voor Juan’s 100ste marathon. Juan zelf liet het gerstenat rijkelijk vloeien met allerlei soorten biertjes. Wellicht had hij zijn honderdste marathon/ultra een beetje anders voorgesteld want die ging hij normaal in Palestina lopen maar die tweede optie in Loos mocht er ook wezen.
Op de terugweg in de wagen enkel blije gezichten, Isabelle liep op haar debuut naar een schitterende overwinning met 67,42 km. Volgens mij heeft ze veel potentieel in haar om heel wat potten te breken, de dag ervoor liep ze immers nog 25 km op training. Ze weet het zelf nog niet maar de eerste 100-km wedstrijd zit er aan te komen. Dirk werd vierde met een nieuw pr en Els liep eveneens een personal best. Thuisgekomen zwaaiden we Dirk en Isabelle uit en even later vertrok Els naar het verre Limburg, ze had nog enkele uurtjes auto-rijden voor de boeg. Volgend jaar spreken we zeker terug af!
Nog een speciale dank aan Veerle Tesse voor de mooie foto’s die te vinden zijn op volgende link: https://plus.google.com/u/0/photos/105372832445539466263/albums/6131711602977280465
Met sportieve groeten,
Veerle Beernaert