In de kantineruimte van de Jeugdherberg bij de start Finish in Den Burg kijk ik recht in de ogen vol verdriet van Pieter Mans. Terwijl naast me het hele lichaam van Christiaan van Meurs na glundert. Hier is gepaste medeleven op zijn plaats en mijn eigen presteren op de achtergrond. Het ongelofelijke is gebeurd. Mien moat Christiaan is 3de geworden bij deze monstertocht. Pieter is gedesillusioneerd uitgestapt na in de 2de ronde van de 120 km verkeerd te zijn gelopen.
Twee jaar geleden begon het voor ons. Toen samen op de 60. Waar plaatsgenoot Bertil Krukkert ons glansrijk versloeg en Christiaan die leek wel een trimmer. Een paar weken later heb ik contact met de drievoudige 120 winnaar Jan Albert Lantink himzelf. En wordt ik opgenomen in het team; Lantink & Arie Fröberg (Twente Bastards). Op de flanken van het Teutoburgerwald zuigen zij mij mee in hun Spartathlon avontuur. Soms raak ik door hun enthousiasme de regie kwijt over mijn eigen loopplanning. De gezamenlijke trailtrainingen dat is de hoofdzaak. Een jaar later sluiten anderen voorzichtig aan, waaronder Christiaan. En die blijft. Christiaan is de gretige leerling, die alles opneemt, bestudeert, interpreteert. De dingen lijken op zijn plek te komen ‘samen sterker, door samen trainen’. Allen kijken we over de grenzen van het beschutte bekrompen verenigingsleven dat jaar in jaar uit vast blijft houden aan wat ze kennen. Lantink MPM, Fröberg TION, Machielsen Atletics en van Meurs MarathonPlus proberen groots en zonder club beperkingen te denken.
“Life begins at the end of your comfort zone” (Neale Walsh).
Terug naar Texel 2015.
Hollandse luchten hangen boven de snelweg, terwijl ik volkomen ontspannen voort rij. Ik ga de tijd van clubgenoot Krukkert die hij in 2013 liep aanvallen (4.44 uur). En wil voor Irene Kinnigim eindigen. Met een schuin oog kijk ik daarom naar het parcours record bij de vrouwen; 4.36 uur. Oeps dat is wel scherp. Christiaan gaat naar zijn ‘120’ kamer, terwijl ik die van ‘60’ neem. Heel even die nacht denk ik aan Christiaan, aan de 120 lopers, die dan in het donker starten. In wedstrijdkleding even buiten voelen. Klaar! De bazen op de groepsfoto, de concurrentie/medestrijders gespot. Gaan! Alleen Michiel Otten en wellicht de broers Roelen mis ik in onze grote groep. De blik is gericht op onze ‘kopman’ Ralph Apeldoorn. Waardoor wij niet hoeven. Immers…. Toch is de samenwerking goed met de klasbakken; Jan Albert Veneema, Michel Buijck, Stefan van der Pols en verassend de ouwe veteraan Elbert Voogt en enkele voor mij onbekenden. Het strand is goed te belopen, we hebben de vaart er in. Ik kan goed mee, zie de foto terug van 2013. Daar vol met de wind in de kop sleurend. Nu verschuil ik me, spaar energie, het is zaak om de eerste 20 alleen te volgen. Niet met mijn ‘10km’ krachten smijten. Michiel sluit aan. Voor ons ontwaar ik Peter Rietveld die omkijkt. Waarna ik vaststel dat we hem wel zullen inlopen. Als we de tweevoudig winnaar van de 60 Marc Papanikitas voorbij lopen, lijkt die zich te verontschuldigen. Wij knikken beleefd. Irene ging er al bij de start vandoor. In de verte zien we haar lopen. Het lijkt een oneerlijke strijd. Wij denderen over haar heen. We hebben met haar te doen en moedigen aan, waarop ze plaats neemt in onze ‘bus’.
Voor mij is de wedstrijd verdeeld in drie delen, elk tot de verzorgingskraam waar de eigen drank/gels konden worden afgegeven; K3 – 17km (Paggapaadje strand); K6 – 29.5km (fietspad Oorsprongweg); K9 – 45.5km (Gehucht Oost). Bij de posten is het immer wat chaotisch met een grote groep, maar we geven vroegtijdig aan wat we willen. Met de meefietsers gaat dat minder goed. Die verschijnen hier en daar op ons terrein. Er wordt veel geplast, stilzwijgend is er overleg om dan wat in te houden. Ergens begint de race. Michiel Otten deelt een voorzichtig plaagstootje uit. Martijn Schakelaar zoekt naar medestanders. Kees van Helmond trekt zijn jasje eens uit. Willem Van T Veer blijft onrustig van voren lopen om zich vervolgens weer terug te laten zakken. Runderen staan loom op het pad te herkauwen. Het kronkelend fietspad richting de vuurtoren, de mulle duinopgang. Marcel Derksen staat aan de kant. Kees , Ralph, Martijn en Stefan zijn los en slaan een gat. Met Jan Albert, Michiel, Michel en Willem gaan we door. We passeren Hemstede (Chris) en Ruud van de Wal. Fietsers begeleiden ons. Ik zie kans om daar van te profiteren en geef een flesje af en dump tijdelijk een ander flesje in een fietstas. Otten haakt af. Waarna ook Willem breekt. Jan Albert’s blik is strak, Michel oogt goed. Ik klamp aan. We krijgen nu het saaie deel voor de kiezen. Tot ruim 40 hou ik stand.
Vanaf het marathonpunt ben ik aangewezen op mezelf, met hoe sterk ik me dingen kan inbeelden, hoe het negatieve niet toe te laten. “Mag ik even bij je zijn (schuilen)”. Vogels vliegen over, de zee kabbelt, fotografen richten hun telelenzen op iets in het weidse landschap. Niemand heeft oog voor mij. Auto’s razen voorbij. Af en toe een richtpunt van een 120 loper. En dan de dorpjes, waar ik als eenling doorheen loop. Onwerkelijk eenzaam alsof ik op de verkeerde dag daar ga, maar de aanmoedigingen houden me er bij. Zoeken naar een weg, de juiste, nu er geen zicht meer is op Jan Albert en Michel. Ik voel pijn aan mijn grote linkerteen, mijn schoen vertoont sporen van vers bloed. Bij de laatste post neem ik maar 1 flesje mee en de gel. Twijfel bij de dijk, boven of onder langs. In de verte langs de zee een loper, Peter Rietveld?? Bij het trapje wil ik zekerheid hebben en ga de dijk op, waar ik inderdaad meer lopers binnendijks zie. Die optie kies ik. Mijn race / wedstrijd mentaliteit komt rap naar boven en ik begin te knokken. Maar blijf ook bij de les, want even er voor had ik lichte krampen in de maagstreek. Ik Zoek naar de ideale lijn. Door het vissersdorp. Ik heb Peter te pakken bij de laatste post. Nu de kilometers aftellen, proberen te berekenen hoe ik zit t.o.v. Krukkert’s tijd. Was dit het stuk waar ik volgens de organisatie mocht afsteken? Hoe zat het alweer met het tijdschema van Christiaan. Wat ving ik op onderweg (Christiaan bij de eerste vijf?!). En dan in de verte zie ik van Meurs en verderop Hemstede (David). Knallen over die wegen. Een grimas op het gezicht. Een groet “Bastard” aan Christiaan. Vader van Meurs die opschrikt. Alles geven. Binnen, nee ik hoef geen aluminium dekentje.
Bij Henri Thunnissen hijg ik uit, niet steenkapot. Henri verhaalt over de 120. Langzaam dringt het tot me door. Onze / mien moat Chris loopt derde! Whooo, ik wil terugrennen, roepen, schreeuwen. En dan de rust zelve. Komt van Meurs binnen. Ik voel de tranen opkomen, kan het net droog houden. Haal Chris binnen. En dan wijk ik niet meer van zijn zijde, net als Chris ouders. Die volop mee glunderen, van alles willen. Wij willen zitten! Wij willen chocolademelk. En Christiaan, die wil alle aanwezigen wel zijn verhaal vertellen.
Dank aan Ultra Trail team Twente Bastards.
120 km
1. Paul Giblin Schotland Paisley 9.24.15
2. Daniel Orálek Tsjechië Brno 9.59.29
3. Christiaan van Meurs Nederland Nijverdal 10.39.30
60 km
1. Iwan Kamminga Aquilo 3.59.29
2. Pascal van Norden AV Gouda 4.00.23
3. Huub van Noorden AV ’56 4.00.57
4. Tim Pleijte Dynamica 4.04.51
5. Ralph Apeldoorn DEM 4.18.25
7. German Silva Martinez Amsterdam 4.22.35
13. Stefan van der Pols NSL 4.30.29
14. Martijn Schakelaar BB lopers 4.31.44
15. Michel Buijck Middelburg 4.33.38
16. Jan Albert Veenema Horror 4.34.36
17. David Hemstede Climax 4.35.24
18. Jeroen Machielsen Atletics 4.36.35
19. Peter Rietveld Bemmel 4.38.54
Jeroen Machielsen