Voorafgaande feiten:
Na een spierscheur, waardoor ik voor de IFFM forfait moest geven, deed ik mijn eerste marathon in Kampenhout op 13 december 2014. We hadden toen al een tijdje last van een lopersknie, maar liepen alsnog met de oude schoenen deze uit. Daarna deden we een looptest bij Running Center in Leuven en kochten we de Nike Zoom Elite 7. Ze verschoten daar zelfs dat ik met mijn Nike Downshifters 4 een marathon kon uitlopen. Ach ja, direct na de test een deftige training gedaan en we konden 26 km trainen, zonder problemen. Tijd dus voor uit te kijken naar een eerste Ultra ervaring. Tenslotte willen we binnen 10 jaar (of later) de Spartathlon doen.
Voorbereiding:
50 km, dat leek me wel ideaal, dat zou ongeveer 5u lopen zijn. Tijd om een schema’tje te zoeken en zo kwamen we uit op eentje van de Ultra Ladies 50 km. Een week high mileage, een week low mileage… Als het voor vrouwen werkt, dan voor mannen ook. Nu nog een wedstrijdje zoeken en we kunnen eraan beginnen. We kwamen uit op de Loop van Vlaanderen. Het had ook wel wat hoogtemeters, dus 5u, het gingen er al 6 of 7 worden. Tijdens een loopje met JOKA, de joggingclub van Kampenhout, kwam ik te weten dat deze ondertussen was afgelast. Tijd om dus naar andere lopen te zoeken. Uiteindelijk kwamen we uit op volgend gewenst jaarschema: HMS Vindictive Memorial Run (training), 6u van Steenbergen, 10 Miles Waasmunster (training), Wolventocht 30 KM (wandelen), 6u van Aalter, Dodentocht, IFFM, 6u van het Amsterdamse Bos, Marathon Kasterlee, Marathon Kampenhout en de 12 km corrida van Leuven. Nog snel even naar Karel Pardaens (jawel de oom van Leo), mijn inspanningsfysioloog, alle informatie alsook ervaringen doorsturen voor wat feedback. Ik kon het alleszins goed uitleggen en vlot schrijven volgens hem en misschien moest ik maar eens een boek beginnen schrijven. Alleszins een 6-urenwedstrijd was niet niks, zeker drie in een jaar! Hij houdt ervan dat ik tomeloos ambitieus ben, maar we moesten ook voorzichtig zijn want het is wel heel ineens voor iemand die na tien jaar niet te sporten, nu na 2,5 jaar (met een winterstop) eventjes dit allemaal wil doen. Ik hield het in mijn achterhoofd, maar ondertussen roeide ik niet meer, ik golfde niet meer, ik voetbalde niet meer en van het zeilen ging dit jaar ook al niets in huis komen. Maar ik had wel een wonder van een zoon op de kaart gezet (toch ook wel een straffe prestatie *kuch kuch*). Uiteindelijk bleek het trainingsschema me beter te liggen, dan mijn marathonschema. Enkel mijn partner kon al eens vloeken waarom ik zoveel uren moest trainen. Twee weken voor de 6u van Steenbergen hervatte ik mijn Taijiquan en Qigong training. Wat zen extra, het kon geen kwaad.
Vijf maand training. Het viel niet op, tot een week voor de wedstrijd.
Vijf maand training, háhá Ow stop, repeat VIJF!!! Man dat heeft ook gevlogen, maar hier staan we dan. De laatste twee weken werd ik emotioneler en emotioneler, vijf bewogen maanden van training, chipoteren met trainingen, gezinstijd, rust, zelf rust opzoeken. Jaja een ultra het was duidelijk dat de wedstrijd op zich niet zozeer het zware werk was, maar eerder al het gepuzzel met werk, gezin en training. Ik had in April ettelijke uren overuren gepresteerd en zowat op de limieten van mijn kunnen alles getimeboxed. Mijn partner kon een aantal keren echt niet meer lachen met mijn ultratraining. Ik had alles al naar mijn hoofd geslingerd gekregen. Het ging van á ga maar lopen, loop maar weg van de problemen tot á pfff welke zot staat op om 5u om te gaan werken, om thuis te komen tegen 19u, om dan een half uurtje zijn vrouw en zoon te zien en dan tot half twaalf ‘s nachts te lopen.. De training, het is niet niks. Ja dat spookte de laatste tijd toch wel door mijn hoofd. Fysiek was het gemakkelijker, maar voor het gezin werd het zwaarder om de drijfveer ervan in te zien. Tenslotte hadden we nu een hyperactieve baby, een superenergieke kleuter en een rasechte puber! Heidi zei dikwijls genoeg dat er geen enkele zo zot was om 6u just for fun te gaan lopen. Ach ja, zotten moeten er ook bestaan. Maar het was wel waar, ik kende een aantal marathon lopers, maar die willen nooit verder gaan dan de marathon afstand.
De avond en de ochtend:
De 24u van Steenbergen is ondertussen begonnen. En ik zat thuis. Vrienden op babybezoek. En dan is het tijd voor het wedstrijdritueel. Samen met mijn gezin en nog twee vrienden gingen we in ‘t Hartje van Hamme iets eten. Simons eet altijd, jawel ALTIJD (tenzij onmogelijk)!, de dag voor een lange wedstrijd steak met friet. Leuke avond, er werden al afspraken gemaakt voor de 6u van Aalter. Wekker. Niet nodig, Kevin heeft last van prestatiestress. Dat betekent dat hij amper slaapt, maar op een of andere bizarre manier, is hij tijdens de wedstrijd ook niet moe. Vijf uur, tijd voor dat ander ritueel. Spek met ei. En we hadden geluk want ritueel drie werkte volop mee. Aaaahhh lege darmen, ideaal. Simons leest nog snel op de site van Steenbergen wat zaken na, alsook via de smartphone de te verwachten temperatuur. We nemen alles mee, heatgear, gewone jogging. Tijd om de kinderen klaar te maken en te vertrekken naar de open hemel van Steenbergen… Enfin open hemel, hij startte met mist en die verdween als bij wonder pas na de afrit van Steenbergen. We vonden vlot parking dichtbij en kwamen aan op het parcours. Tijd om even stil te staan bij een aantal vrijwilligers en de lopers te bekijken. De meesten wandelden, maar er waren er ook die nog altijd liepen. 16 uur lopen, man man man. Nee dat is nog niet direct voor mij. Laten we al proberen om 6u aan elkaar te lopen. We wandelden door naar ‘t Cromwiel en pikten onze nummer op. Daarna nog wat buiten vertoeven en nagaan hoe we gingen starten. In jogging of in heatgear. Ik knikte naar elke loper/wandelaar goedendag, tenslotte het zijn toch karakterbeesten hé! Terug naar binnen, tijd om me om te kleden. Martino Corneillie zat zich net om te kleden en ik sloeg een praatje. Eerste ultra héhé, het zal wat geven. Tussen de 50 á 60 km wil ik lopen, idealiter 54 km. Het lichaam is getraind tot 50 km. Frankie Leus was ook toegekomen. Ter voorkoming van de schuurwonden van mijn polar band, stelde hij tape voor. Ik ga terug naar mijn gezin met twijfels. Heatgear of jogging. Ik stond momenteel in heatgear en ging toen naar buiten. Cremke, maar dat wist ik toen nog niet, passeerde net met flyers van de 6u van Aalter. Al ingeschreven zei ik. Ik stond even buiten maar ik bleef twijfelen. Enfin ik ging terug naar binnen, ik had toch nog een half uur dacht ik. Zo sloegen we aan de praat met Cremke. Ga maar zo zei hij warm genoeg, maar die heatgear dat is toch voor onderaan. Nee, nee, ik heb die extra koeling nodig. Ik ben een natuurlijke oven, enkel in hitte heb ik serieuze problemen om afgekoeld te geraken. En die camelbag, dat is maar extra gewicht kom in Aalter maar zonder dat zei hij. Ja, mijn gewicht is 80,7 kg, maar ik start met 84.4 kg. Een paar minuten voor de 6u, tijd om naar buiten te gaan. Ik wenste iemand succes die meeluisterde toen ik tegen Cremke bezig was. Nadien bleek dit Dre van den Bosch te zijn. Ik nam afscheid van het gezin en keek naar het bord waar de tijden opstonden. Martino had ondertussen blijkbaar hey geroepen, maar ik had het niet gehoord. Hij stond bij zijn gezin, maar ik bleef nog even alleen staan. Als alles goed ging, kon ik redelijk snel in zoning out modus geraken. Toen kwam een jonge gast ons vervoegen. Wel héhé jong, loopt in mijn categorie dacht ik. Het was Jesse Toet! En toen kwam het startschot. Ik besloot achteraan te starten, zodat ik niemand hinderde. Ik moest ook nog mijn fuelband SE opzetten, mijn Nike Running App en mijn polar. Jeuj, Simons, de Ultranerd.
6u van Steenbergen:
Het eerste rondje 13m40.Tweede rondje 13m06. Euh was dit nu sneller of trager, och what the heck. Ik zit goed, in een goed tempo. Derde rondje 12m43. Ja dat leek me logisch, de eerste km’s loop ik nooit het snelst. Leuk tempo, goed voor 54 km, het komt wel goed. Vierde rondje. Kan ik niet veel van zeggen, waarschijnlijk starend naar het bord voorbijgelopen, zonder veel te veel te beseffen. Rondjes later. Men had al gezegd dat ik mijn eigen drank meehad, de Kanjer dame had me al succes gewenst en moedigde me aan en ik werd ingehaald door Geert Stynen, die de 24u liep. Maar plots daalde Geert in tempo, was er iets mis? Enfin ik haalde hem terug in en ik hoorde hem wat geluid maken. Het duurde ongeveer drie rondjes, toen haalde hij mij opnieuw in. Rond de 3u, het is al wat warmer, ik zal toch een beetje moeten temperen en mijn drank slaagt al niet meer aan. Een gel heb ik nu ook geen zin in. Frankie Leus, wat een raket, had blijkbaar ook geen last van de warmte! Mieke Dupont had me ook al een paar keer gedubbeld. Ondertussen hoor ik mijn gemiddelde 5m37 per km. Hé, oh nice, ik kan blijkbaar wel de 60 km halen. Enfin waarschijnlijk niet, maar het klinkt als muziek in mijn oren. Een rondje later beslis ik om mijn camelbag ook achterwege te laten, tenslotte had ik nu overgeschakeld naar cola en water, met succes. 37 km, 3u40. Heidi riep naar mij dat ik eens een spons in mijn gezicht moest halen, al was het maar om al mijn verloren zouten weg te vegen. Volgend rondje. Pitstop cola, sponsje, en verder lopen. Schaduw. Ah wandelen, zo veel mogelijk afkoelen. Pff véél te warm, allez hoe kan dat nu. 18 graden max, dat klopt niet zeg. Het is hier veel warmer. Ik had beter gisteren toch ORS ingenomen. Wandelen/lopen en overgaan naar plan Bah, Hmz, Jesse Toet. Hij is blijkbaar geblesseerd, want zijn tempo ligt duidelijk niet meer op rondjes van 11 minuten. Bart Kerwyn passeert mij, amai die blijft maar lopen en die weegt nog zwaarder dan mij. Zie me hier bezig, het bleuke tussen de Goliaths. Enfin ik had mijn strategie, en ik geloofde er wel in. Tenslotte had ik wel fun. Volgend rondje, ik kwam de wandelende dame weer tegen. Zou zij 24u wandelen? Volgend rondje. Komaan Kevin! Huh? Oh cool ik heb ondertussen al een supportersclubje. Héhé, even feedback geven aan het gezin en de nieuwe supporters: We gaan voor 50 km, tis me veel te bakkes weer!. Jaja nieuwe techniek wandelen/lopen. Het gaat goed zo, maar haal ik die 50 km wel. Enfin we zien wel. Keep on going Simons. 20e ronde bijna 47 km. Ja 50 km is binnen bereik, en Geert loopt weer in mijn buurt. Wat rekenwerk, 52km kan ik misschien nog net halen, maar ik ga mijn benen vooral sparen zodat ik erna terug direct kan trainen. Wat later dacht ik sinaasappel te eten, maar dat lag er blijkbaar niet meer, waardoor we gewoon op cola bleven doorgaan. Paar rondjes later passeer ik rond de 53 km. Hell yeah, ik kan nog de 54 km halen. Nog een laatste pitstop voor cola en een spons en ik loop door tot zeker dat 1km punt, want mijn Nike loopt een aantal meters voor op het parcours. Het 1 km punt gepasseerd, ik had al een halve rond applaus gekregen van iedereen, en hier kreeg ik nog een applaus van de mensen die gingen opmeten. Ik besloot te wandelen, mijn target was behaald. Men keek maar raar op toen ik dat zei. Iets voor het eindsignaal wordt ik nog gepasseerd door Martino. Ik leg mijn chip neer en begin te stretchen. Wat later gebeurde de opmeting 54,47 km! Niet slecht gedaan dacht ik in mijn eigen. Ik zei tot volgend jaar aan de lokale bewoners en wandelde verder op het parcours. Martino feliciteerde me samen met een aantal onbekenden. Ik vertelde over Frankie. Man wat een raket, die blijft maar geven in dat weer. Hebben jullie daar geen last van? Oh jawel zei hij, maar Frankie kan heel goed tegen de warmte. Kayley, mijn dochter, en Tyana, mijn stiefdochter, kwamen ondertussen aangelopen terwijl Heidi met Ayden in de verte onderweg waren. We kwamen nog iemand tegen met drank op het parcours en ik nam een Radler 0,0%. We begaven ons naar een bankje aan een kapelletje en ik proefde van het drankje. Niet slecht. Maar na een half blikje was ik dat ook wel beu gedronken. Drank ik kon het momenteel niet meer zien, ik ben beugedronken. Ondertussen passeerde Frankie met zijn vrouw nog en ik feliciteerde hem. Nadien kwam ik terug aan in ‘t Cromwiel om te douchen en daarna keerden we terug naar de auto. 22,5°C, okidoki, dat verklaart veel.
De eerste uren na Steenbergen:
Ik stond verstomd. Ik was tweede in mijn categorie. 2e in MSR! Hoe kon dat nu? Jesse liep toch vlot over mij. Nou laten we eens kijken wie dan eerste was in mijn categorie. Huh, ik vind hem niet. Die loopt precies wel heel snel. Nou joh, hij is gewoon de winnaar! Ik bleef me verbazen dat ik tweede was geworden, maar laatste had ik liever ook niet geworden ;). Uiteindelijk keek ik naar de ronde tijden en viel me inderdaad op dat Jesse vermoedelijk gekwetst was en dat ik daardoor 830 meter verder had gelopen dan hem. Jesse, dacht ik in mijn eigen, van die gast ga je nog horen! Bart Kerwyn, die liep ook sneller dan mij, die stond ook achter mij in de ranglijst. Die had blijkbaar na 4u20 gestopt. Martino had 66,034 km gelopen, Frankie 75,123 km, Mieke 76,501 km, Dre van den Bosch 59,971 km. En op de 24u? Geert Stynen, uiteraard, en hoe staat het dan? Ik wist ondertussen ook al dat de wandelende dame, Annie van Rossum de 100 km niet had gehaald. Ik keek ook even naar de kampioenschapskilometers. 122,640 km, door Lineke van der Sneppen. Benoit Declercq 122,817 km. Nou dat is niet zoveel verder dan wat ik destijds gewandeld heb op de dodentocht. In theorie zou ik dat ook al kunnen, maar voorlopig ga ik dat nog niet doen. Maar een BK meedoen, tja ze zouden me weer zot verklaren. Maar ik heb het toch opgezocht en contact opgenomen met AC Hamme. Voorlopig blijf ik nog zonder club lopen, maar als Kayley het ziet zitten, dan kan ze volgend jaar starten met AC Hamme. Ondertussen blijf ik ze gewoon trainen. Karel Pardaens feliciteerde me ook. Me dunkt dat je enerzijds wel veel ineens wil, anderzijds toch ook “doordacht” met je zaak bezig bent.
De nabeschouwing:
Twee dagen nadien hervatte ik de training. Ik liep bij JOKA met Rosa, die meedoet aan de twintig km van Brussel. Ze is op leeftijd en voor haar lopen de anderen van JOKA te snel. Traag gaat ook zei ik tegen haar, kijk maar naar mij. Ik heb op het gemak 54 kilometer met de beentjes bewogen op 6u. Ik kreeg ook mijn officieel certificaat binnen. Ik was 20e ipv 29e in de overall stand. Hoe kwam dat nou? Ik weet het nog niet. Nadien moest ik mijn eerste LSD al anders inplannen. Project België, een ander zot project van mij om elk dorp van België te bezoeken, stond op zaterdag gepland. Het eerste dorp was Etalle, en dat was wel even rijden. Hierdoor liep ik de tweede woensdag na Steenbergen al mijn LSD. Op de terugweg moest ik toch wederom tempo zakken. Het was wat kouder en de rechterhamstring en de linkerkuit/achillespees kon ik toch iets licht in voelen. Je ziet, 35km wat vroeger plannen, het is niet zonder risico’s. Ik liep hem wederom toch weer uit in een mooie tijd. Vrijdag stond er 16 km gepland, maar ik was te moe en ging niet lopen. Ik moest morgen naar Etalle en dat ging ook in mijn kleren kruipen. Kayley, ons klein raket, liep weer vrolijk in de bossen van Etalle. Soms onnozel doen, soms plezier hebben en lopen. Papa in het klein. Ik dacht terug aan mijn kindertijd. Als kind liep ik iedereen compleet murw. Op school, op de voetbal. Maar ik deed geen atletiek. Ik was voetballer, geen sprinter. Ik kon uren blijven lopen, uren blijven voetballen. Kayley en Ayden, ik denk dat ze het allebei in hen hebben. Zondag ging Tyana naar een feestje van haar familie en werd het lopen vervangen door wat recreatieve voetbal op dat feestje. Maandag heb ik wel 6,5km gelopen. Vandaag loop ik terug 6,5km en vrijdag heb ik weer een jaarlijkse check-up. Cardiologisch onderzoek en een inspanningstest. Ik ben benieuwd, de training was duidelijk al hervat. Ondertussen had ik ook al bericht gekregen dat ik binnenkort kon telewerken. 1x om de twee weken, ideaal dus om de LSD’s in te plannen op die dagen. Dat bespaarde me 3 tot 4u reistijd. Het gezin kreeg terug ademruimte. Alles viel in balans!
Ultralopen, dat was mijn ding. Weg van al het competitieve. Gewoon tussen iedereen in lopen, onbekend, wegdwalend op avontuur.
De Simons, die vriend en vijand al ettelijke keren verbaasde, hij verbaasde weer. Het recreatief lopertje, zoals ik mezelf graag noem, had weer een bonus meegemaakt. Ik loop blijkbaar gemiddeld en vind dat absoluut niet slecht. Ik dacht terug aan het begin, die ene keer op de brug, op hartslag lopend. Wandelen ging toen zelfs sneller en er lachte me toen iemand uit vanuit de wagen op de N41. Ik had ondertussen al veel mensen gemotiveerd en heb laten inzien dat ze meer kunnen, dan ze zelf denken. Maar dit Een eerste ultra met dit resultaat! De vechter die nooit opgaf, daar stond hij weer! En dat namen ze me weer nooit af. Tijd om de schoenen van de eerste halve marathon, de eerste marathon en de eerste ultra in te kaderen… Nog altijd verbaasd en nog altijd emotioneel, al vooruitdenkend naar de volgende wedstrijden. Ik pinkte een traan weg, keek omlaag en zag 5 bladzijden. Sjonge sjonge, ik kan écht wel boeken schrijven. Spijtig genoeg mét taalfouten.
Kevin Simons