Trail de Semois een trailrun over bijna 57 km. Het doel van Jolanda en mij was uitlopen. Jolanda had net had 2 weken ervoor haar pr op de 6 uur verbeterd naar 57 km en ik was net hersteld van een zware achillespeesblessure die een jaar herstel in beslag nam. Dus geen gezeur over tijden en dergelijke maar lopen, genieten van het mooie uitzicht en vooral afzien. Nu kwam er voor mij, door medewerking van de weergoden, er een doel bij. Er staat bij mij al een tijdje de Al Andalusia Ultimate Trail op het lijstje. Nu zorgde de weergoden ervoor dat het bloed verziekend heet werd in Herbeumont. Met een max van boven de 39 graden volgens de Nederlandse campinghouder in Mortehan. Ik ben al een tijd bezig met kennis te vergaren en te trainen richting de AAUT die gehouden wordt in extreme hitte. Dit was een uitgelezen kans om het een en ander te testen.
Het is vrijdag tegen de avond dat onze avonturenreis naar de Ardennen begint. De 350 km verlopen vlot zonder noemenswaardige files. Vlug het tentje opzetten en slapen. Kan niet echt mijn slaap vinden en krijg een eikenhouten rug van het dunne matje waarop ik slaap. Iets wat ik tijdens de trail zal voelen met mijn gevulde rugzak.
Zaterdagochtend, tijd voor de trail. Het is nu nog redelijk aangenaam al zal dat snel veranderen in een bakoven. Vlak voor de start kwamen we nog wat bekende tegen zoals Ingrid Peperkamp die mij voor gek verklaarde omdat ik met mijn slecht getrainde lijf ( door die blessure) zo’n zware trail ging lopen. Ik had er zelf wel vertrouwen in omdat de afgelopen trainingen geen klachten gaven. De ommekeer in mijn herstel kwam doordat ik mijn dagelijks voeding ging veranderen met Herbalife. Sinds die tijd zakte de klachten snel weg.
Het is 8 uur dat we de briefing kregen in Frans, Nederlands en evt op verzoek in Engels. De organisatie was zich er zeer van bewust dat de omstandigheden zeer extreem waren. Er werden vele waterposten extra ingezet en bij iedere verkeersregelaar stond zo nodig ook nog extra water. Daarbij was er een noodtelefoonnr op het startnr gedrukt zodat bij problemen lopers opgehaald konden worden. Niets werd aan het toeval overgelaten, overal werd aan gedacht. Hulde hiervoor.
Het werd tijd om te starten. Rustig, heel rustig komen Jolanda en ik op gang. Als er iets is wat je mij niet hoeft te leren dan is het wel rustig starten bij een ultraloop. We lopen puur op uitlopen, tijd niet belangrijk. Al vind ik hoe meer uren voortbewegen in die bakoven belangrijker dan de afstand. Heuveltje op heuveltje af. Heel langdurig ophoog en vaak kort en stijl naar beneden. Nu zijn wij beide waardeloze dalers waarbij de hoogtevrees van Jolanda een stuk erger is als die van mij. Jolanda heeft dan we het voordeel van het lopen op, wat ze in de autosport noemen, “full wets” en ik op “sliks”. Of te wel, zij loopt op trailschoenen en ik op mijn versleten wegschoenen.
De eerste stukken lopen naar wens, rustig wandeltempo omhoog, en rustig omlaag en als het iets vlakker werd liepen ons standaard tempo. Dat was ook het moment dat wij weer inliepen op onze voorgangers. De km’s gingen voorbij, goed lettend op onze vochtintake. Al met al liep Jolanda toch stroef door de extreme hitte. Ik weet dat ze tegen hitte kan aangezien ze in het verleden de marathon van Almere gelopen heeft in 3 u 19 waar het toen ook bloedheet was. Maar goed opletten of je de beruchte symptomen krijgt is een must. De drankstrategie was een bidon van 750 cc per uur met een combi van H24 prolong en electrolyten. Iets wat we toch redelijk konden volhouden.
Verder kregen wij beide geen lichamelijke klachten door de hitte. Ondertussen waren we hoofddrankpost nr 1 gepasseerd. Deze tafel was goed gevuld, oa met zout snacks, iets wat we goed konden gebruiken. Na deze post werd het steeds rustiger op het parkoers. Vaak werd het stuivertje wisselen met dezelfde lopers. Bij de drankposten zag je al diverse lopers die uitgestapt waren en wachten op vervoer terug naar start/finish locatie. Wij moesten zelf ook niet de neiging krijgen om erbij te gaan zitten. Echter vonden wij dit avontuur weliswaar loodzwaar maar de omgeving was te mooi om dit te laten voor wat het was. We benne ultraloper, je twijfelt niet, je past je aan en je gaat. Doorlopen dus. Ik ken wel trucs om een afstand mentaal te verkleinen, dus dat is ook geen probleem. Hoofddrankpost nr 2. Ook hier weer hetzelfde. Gestopte lopers wachtend op vervoer terug. Hier zag ik een aardig stapeltje startnr liggen. En dat al half koers.
Ondertussen kreeg ik het aardig naar mijn zin omdat ik nog steeds na uren lopen nog steeds helemaal niks voelde van die achillespees. Ondanks alles wilde Jolanda toch minimaal de oversteek door de Semois halen. Waar die zat…. geen idee. Het parkoers kronkelde continue langs deze rivier waardoor we geregeld ons lichaam goed konden koelen. Dit in combinatie met het stof van de afdalingen (ja, we gingen schuiven naar beneden) en ons laagje opgebouwde zweet leken we meer op mijnwerkers dan op hardlopers. Het vliegend ongedierte vond dit wel leuk want dit trok ze nogal aan. Hele zwermen om ons heen als we stilstonden die ons vervolgens gebruikte als speldenkussen. Ondertussen waren we na uren en uren lopen aardig vermoeid. De middellange afstand kwam er ook bij wat dan ook weer wat meer volk op het parkoers bracht.
Maar echt druk werd het pas na hoofdpost 4, op 50 km, waar de korte afstand erbij kwam. De meeste hadden pas een half uur gelopen terwijl wij al 9 1/2 uur onderweg waren. Je kan begrijpen dat ons tempo een stuk lager lag dan die van hun en als je dan langdurig loopt op een singletrack voel jij je net een wandelende chicane. Voor beide vervelend, maar het is niet anders. Na deze laatste post wisten we dat we deze trailrun gingen finishen. trailrun? Of was het een survivelrun of toch een avonturenloop wat het voor ons was. Voor mij toch wel een emotioneel moment omdat ik zowel mentaal en fysiek van heel ver kom. Na 53 km exact staan we eindelijk bij de rivier oversteek waar Jolanda op zat te wachten. 4 km verder komen we hand in hand over de finish. Moe gestreden maar voldaan kwamen we binnen in na 57 km met 2100 hm in 10 u 37 voor wat het waard is.
Na de loop was er een afterparty met muziek. Echter waren wij allebei zo naar de vaantjes dat we dit hebben laten schieten. Terug op de camping praten we nog wat na met Dennis Stoutjesdijk die onze buurman was op de camping. Dennis gaf aan dat hij dit de allerzwaarste trail vond die hij gelopen had. Niet vreemd want van de 188 vooringeschreven lopers, starten er 155. Er kwamen slechts 96 lopers aan de finish.
Conclusie: Een fantastisch loop met een geweldig mooie route waarbij de organisatie alles goed onder controle heeft. Dus wil je onder deze omstandigheden hardlopen is dit je loop. De camping Les Ochay in Mortehan is een aanrader om rustig en goedkoop te kunnen overnachten. Jolanda en ik hebben voor ons zelf weer mooie punten gevonden waarop we kunnen trainen. Trail festival de Semois….doen.
Hennie van Velzen