Vandaag is de 7e deelname van me aan de Röntgenlauf in het mooie bosrijke Remscheid. 6x 63,3 kilometer tot nu toe en vandaag de 100 kilometer. Aangezien het de vijftiende editie is, wordt er voor de tweede keer een 100 kilometer georganiseerd. Elk lustrum tot nu toe is er een 100 kilometer georganiseerd.
Er kan gestart worden in een langzame of snelle groep. De langzame groep vertrekt één uur vroeger t.o.v. de snelle groep. In totaal hebben zich 270 lopers zich ingeschreven waardoor het volgens de Duitse organisatie de drukst bezochte 100 km loop is in Duitsland. Ik start logischerwijze in de langzame groep, om 03.00 uur, lekker vroeg uit de veren met ander vroege ultra-vogels.
Voor de start spreek ik Rinus kort. Ik zie als een berg op tegen het in het donker lopen in de bossen. Mede vanwege een verslag van de vorige editie. Echter ik heb het idee dat het parkoers veranderd is omdat we grotendeels over goed begaanbare paden lopen waarvan een groot deel geasfalteerd is. Heuvelop verhoog ik het tempo en heuvelop is het gruwelijk langzaam. Eens zien of dit tot het gewenste resultaat leidt t.w. finishen voor closing time zoals vorige maand tijdens de 175 km Ronde van Genève dit ook dezelfde doelstelling was. Meer dan deze doelstelling zit er op ultra-afstanden niet (meer) in. 13 jaar ultralopen heeft iets gedaan met dit krakkemikkige lichaam.
Na 10 km de eerste verversingspost welke bestaat uit warm water. De eerste 41 kilometer valt me eigenlijk best wel mee qua zwaarte. Ik ben onder de indruk van de pracht schakeringen van de bladeren aan de bomen. Dit is voor mij de enige kracht van de herfst. Als de bomen zo kaal zijn als mijn hoofd nou dan ben ik er wel klaar mee. De eerste 41 kilometer is een heen en weertje. De eerste loper van de snelle groep haalt me al redelijk snel in. Hij, Dominic Biste zou in 9 uur en 35 minuten winnaar worden. Volgens mij start hij snel omdat zijn eindtijd niet in relatie staat tot zijn aanvangstempo. Drie lopers finishen onder de tien uur vandaag. Bij de dames één finishster onder de 11 uur. Totaal is op basis van de inschrijvingen, 1/3 uitgevallen. Dat geeft de burger dan moed als je finisht.
Na 41 km komen we weer bij de sporthal waarna we het originele parkoers van de 63,3 kilometer lopen behalve de eerste circa 4 kilometers door het dorp. Voordat ik de laatste 63 km start, wissel ik mijn shirt in de auto en gooi die ellendige lamp in de auto. Ik wil het liefst in het donker lopen zonder lamp, één met de natuur maar dit is vanwege veiligheidsoverwegingen niet toegestaan door de organisatie. Oh ja we dienen ook een fluitje mee te nemen maakt niet dat je als man altijd al een fluitje meeneemt, nee vandaag lopen we met twee fluitjes.
We volgen de laatste circa 1,5 marathon de Röntenweg. Een interessante opbouw heeft deze weg. Het begin is licht geaccidenteerd maar naarmate de weg volgt neemt de heftigheid toch. Ondanks dat we een aantal wegen een aantal keren passeren verveelt het parkoers geen moment. Het stuwmeer passeren we in de nacht en in de middag onder een ideaal loopweer.
Onderweg haalt Nitish me in. Fijn hem weer te ontmoeten. We hebben beide een doelstelling. Hij in de 11.00 uur en ik voor closing time finishen. Het verschil tussen deze doelstellingen en werkelijk gelopen tijden is bij beide gering. Slechts een handvol minuten. Rob loopt 63,3 km. We zeggen gedag en vervolgen in ons eigen tempo onze loop. Daarna passeren me overal 1/2 marathon lopers die vol lof zijn over onze prestatie maar dat geldt toch ook voor hen. De afstand doet er niet toe. Oh ja een marathon en andere korte afstanden worden vandaag tevens georganiseerd. In totaal om en nabij de 2.500 deelnemers.
Bij het invallen van de duisternis finish ik. Niet gesloopt maar met het gevoel-het-is-goed-zo. Mijn bovenbenen blokkeren een keer niet zoals gewoonlijk de laatste lopen. Hebben de yin yoga lessen nu al een positieve werking op mijn bovenbenen? Strekken kan ook helpen. Hou je vast ik heb al drie keer geïntervalt. Haal die puntjes maar van de letter ‘i’, het is meer geintervallen. Echt lachen hoe een trage slak minder traag wil worden. Schiet niet op man.
De organisatie war ganz gut. Een prima shirt en een idem dito finisher running jacket. Oh ja en een finisher medaille. Dieptepunt was toch wel dat ik de verkeerde tandpasta had gekocht. Voor het slapen gaan in Remscheid even tandenpoetsen. Bleek de tandpasta bedoelt te zijn voor een kunstgebit. Ik kan dan een oud (gebaseerd op ultraloopjaren) lichaam hebben maar ben nog niet toe aan een kunstgebit. Deze informatie wil toch ook niemand missen?
Tot slot de snelste Nederlander is op de 100 kilometer René Bosch op de 11e plaats overall en 4e in de M45 in een eindtijd van 10.36.02.
Groeten,
Henk Harenberg