De Wibolt welke dit jaar voor de vierde keer werd gehouden, is een loop van Wiesbaden over de Rheinsteig naar Bonn. Volgens de website bedraagt de afstand 320km met bijna 12.000 hoogtemeters. Dit geeft al aan dat dit één van die lopen is waarbij je meer hebt aan een kalender dan aan een stopwatch. Om deze loop nonstop te volbrengen wordt de deelnemers 90 uur gegund. Na een verre van ideale voorbereiding, vanwege veel te weinig trainingsomvang in de periode voorafgaand aan deze loop (langdurig pijntje welke maar niet weg wilde blijven, ik had in de hele maand mei minder dan 100 km totaal gelopen) ben ik de dag van de start in alle vroegte in de auto gestapt en naar Bonn gereisd. Hier ruim op tijd aangekomen en de auto geparkeerd om met de bus van de organisatie naar de startplaats Wiesbaden vervoerd te worden. Ook hier keurig op tijd aangekomen zodat er zelfs nog tijd was voor een, alweer door de organisatie geregelde, maaltijd in een nabijgelegen restaurant. Aangezien de start pas om 18 uur zou zijn hadden we genoeg tijd om ongedurig en nerveus te worden voor wat ons te wachten stond. Na een summier praatje van de organisator werden we even na zessen op de Rheinsteig losgelaten.
Zoals gebruikelijk in het begin liepen we nog wat in groepjes en liepen we als groep al snel verkeerd vanwege een wegopbreking, dit gaf al de eerste bonuskilometers. Na een kilometer of dertig/veertig gelopen te hebben werd het donker en liep ik al een tijdje alleen. Dit beviel me prima. Eigen tempo, en hoefde geen energie te verspillen aan het communiceren in een taal welke ik maar beperkt machtig ben. Lekker in mijn uppie in mijn eigen kleine wereldje bij het licht van mijn koplamp door de bossen struinen bevalt me wel. De route aanduiding was geen al te groot probleem, soms moest ik mijn GPS er even bij halen maar dit probeerde ik tot een minimum te beperken om batterijen te besparen. Ik had al genoeg mee te slepen en wilde niet nog meer batterijen hoeven te sjouwen.
Die eerste nacht ook een kort bivak gehouden in één van de houten schuilhutjes. Niet meer dan een minuut of 10 maar genoeg om weer wat wakkerder te zijn en ook genoeg om behoorlijk afgekoeld te zijn. Het was niet lang meer tot de eerste zonsopkomst van deze loop en de derde VP van deze loop. Het is frappant dat ik van deze VP geen enkele herinnering meer had, tot ik nu pas, op de website naar de foto ervan keek en het weer begon te dagen. Volgens mijn Garmin was ik bij deze VP op 75km na 12 uur, wat overeenkomt met 6 uur ‘s ochtends. Met daglicht kon je pas goed zien hoe mooi de route was met diverse uitzichten over de Rijn en de kastelen en burchten onderweg. De volgende VP zou een grote zijn met slaapgelegenheid bij Loreley. Hier aangekomen was het midden op de dag en was er veel bedrijvigheid. Geprobeerd wat te slapen maar niet echt gelukt, wel schone kleren en verse schoenen en sokken aan en na flink wat te hebben gegeten en toch wel wat te hebben gerust weer verder gegaan.
De hele route was veel steniger en rotsachtiger dan ik verwacht. De absolute hoogtes van de heuvels waren niet erg indrukwekkend maar door het continue stijgen en dalen over de soms best wel uitdagende rotspaadjes, zelfs enkele met staaldraad erlangs om je vast te houden, was het toch wel een uitdagende route. Na 160km kwam ik in Braubach aan, dit was voor mij een belangrijke mijlpaal omdat dit de helft markeerde. Het regende inmiddels al vele uren, zelfs nog onweer gehad ook en ik was blij om even droog binnen te kunnen zitten. Hier ook nog even op de vloer wat geslapen, gegeten en gedronken en in de motregen weer verder gegaan de nacht in op weg naar de volgende VP. Om hier te komen moesten we door de Rupertsklamm. Op internet zijn hier veel foto’s van te vinden. Dit is een soort kloof waar je je weg moet vinden langs, door en over een snelstromend beekje via rotsblokken en de bekende staaldraden op de lastige passages. Dit vergt de nodige concentratie en zorgt ervoor dat je weer even uit je pseudo slaap ontwaakt. De onophoudelijke regen maakte het wat minder aantrekkelijk maar dit was voor mij wel een landschappelijk hoogtepunt.
Rond de middag, het was inmiddels zaterdag geworden, kwam ik in Linz, een leuk toeristisch plaatsje. Vanaf hier zou het 20km zijn naar de volgende VP en dan nog eens 25km naar de finish. Het eind was dus in zicht en optimist die ik ben rekende ik dat het nog maar 1 marathon was tot de finish en dat ik hier een uur of 12 voor had om nog op een zaterdag te finishen. Ik had tijdens deze loop al diverse doelstellingen gesteld en weer bijgesteld maar dit leek me wel haalbaar. Ik had geen enkele reden om voor de zondag binnen te willen zijn anders dan dat het iets was om me te blijven motiveren, om de finish voor sluitingstijd te halen had ik immers nog 24 uur de tijd. Toen ik dus na een km of 20 gelopen te hebben het bos uitkwam op een stukje verharde weg verwachte ik hier ergens de VP aan te treffen. Dit was echter niet het geval, de route verdween enkele honderden meters verder weer in het bos zodat ik steeds meer ervan overtuigd raakte dat ik de VP gemist had, weer teruggekeerd, rondgelopen op zoek naar tekens maar niets kunnen vinden. Dan dus toch maar verder. Al die tijd had ik het onbehaaglijke gevoel dat ik de VP gemist had en nu tot de finish door zou moeten lopen met een snel oprakende water voorraad. Gelukkig ergens een restaurant gevonden waar ik mijn flessen mocht vullen en maar weer verder. Uiteindelijk toch bij de VP gekomen alleen was deze niet 20km na Linz maar 31km.
Nog steeds de al eerder genoemde optimist zijnde, vroeg ik of de afstand naar de finish vanaf daar dan dezelfde 11km korter zou zijn, dit was helaas niet het geval. Daar ging mijn hoop op een zaterdag finish dus. Gelukkig hadden ze hier wel voor het eerst wat degelijk eten in de vorm van een pizza, hier heb ik me dus maar flink tegoed aan gedaan. Ik had nu geen enkele tijdsdruk meer, komt ook bij dat ik heel lang liep te verlangen naar een wat meer substantiële maaltijd dan wat ik de laatste dagen had gegeten. Nu was dan toch echt het laatste stukje van 25 km naar de finish aangebroken. Het lukte me zelfs nog een behoorlijke snelheid te ontwikkelen, ik vloog voorbij de bomen en de rotsen, het leek wel of ze stilstonden. Ook had ik al diverse keren een andere loper ingehaald welke nog niet één keer mij had ingehaald. Vreemd. Na vertrek van de laatste VP kwam ik achter de reden hiervan. Hij was iets voor mij, ik zat me nog tegoed te doen aan de pizza, vertrokken en ik zag hem op een gegeven moment op een verkeerd pad boven mij lopen. Ik riep hem toe dat hij verkeerd ging maar zijn antwoord was dat ik hem moest volgen aangezien hij een kortere weg wist. Aaah, dit verklaart een hoop. Bewuste afkortingen heb ik geen enkele sympathie voor en ik ben hem dan ook niet gevolgd. Wanneer je zo graag de kortste weg wilt volgen ga je maar meedoen aan oriënteringslopen waar navigatie en het zoeken van de optimale route een rol speelt. Niet wanneer je een gepijlde route volgt.
Even na 1 uur ‘s nachts kwam ik bij de finish, het laatste stuk in Bonn, langs de rivier leek wel eindeloos maar ook dat toch nog weg kunnen sloffen met een kleine slaappauze op een parkbankje. Van de frauderende loper was geen spoor te bekennen, ook bij de uitslagen stond zijn naam niet bij de finishers. Gerechtigheid. Wel lag bij de finish een andere deelnemer en finisher, op het marktplein (de finish was niets meer dan een partytent op het marktplein) in zijn slaapzak te pitten omdat hij iedere finisher zelf wilde ontmoeten. Ik kende hem nog van de Hexenstieg vorig jaar, we hadden toen een kamer gedeeld en een heel stuk samengelopen, ook nu hadden we in het begin een stuk samen gelopen. De organisator maakte hem wakker waarna we nog een heel tijdje hebben zitten kletsen. Dit vond ik een hele sympathieke actie van deze deelnemer en gaf me een goed gevoel. De Wibolt is een mooie loop, en de organisatie verdient alle lof voor de manier waarop alles georganiseerd is en voor de persoonlijke aandacht. Volgend jaar wordt deze voor de vijfde keer georganiseerd en is er naast de ‘’normale’’ uitvoering ook nog een extra lange versie. Ik ben blij dat ik deze loop redelijk intact heb volgehouden ondanks mijn gebrekkige voorbereiding. En voor de extra lange versie komend jaar sta ik inmiddels geregistreerd.
Peter de Krijger