Zonder je familie ben je nergens, daar kwam ik achter tijdens mijn 2 laatste marathons. 5 weken geleden bij mijn “thuis marathon” Visé- Maastricht-Visé was er niemand van de familie die mij een schop onder mijn kont gaf toen ik er na 27 km de brui aan gaf, voordeel is dat ik de familie de schuld kon geven van mijn eigen falen. Hoe anders is het op zondag 12 juni in Waxweiler waar ik de Eifel-marathon zou gaan lopen, niet op één hand te tellen zo veel familie. Of ze nu kwamen voor mijn marathon of het weekje vakantie daarna, laat ik even in het midden…
Het is al 7 maanden geleden dat ik nog een marathon had gelopen, de reden? Ach van alles en nog wat, winterslaap, geen zin en nog meer van dat soort smoesjes. Met mijn zoon Theo die ook is besmet met het loopvirus zit ik te wachten op de start van de Eifel-marathon, hij gaat hier de halve marathon lopen. In oktober willen wij samen starten in de Via Belgica marathon, zijn debuut en onze eerste vader/zoon marathon.
Het is 9 uur en ik heb mij op gang getrokken voor 42 km over een heuvelachtig parcours, het is net gestopt met regenen ondanks de voorspelling van héél veel regen. De eerste km gaat het al meteen in stijgende lijn en mijn nog niet warm gedraaid motortje pruttelt flink tegen. Op het 3 km punt draaien wij om en gaan op dezelfde weg weer terug, een beetje rommelig, daar wij nu tegenliggers krijgen vooral als ik ook nog de bochten ga afsnijden en nog net een botsing met een 10km loper kan vermijden, die waren óók nog eens vlak na ons gestart, ” als tegenligger ben je nooit alleen !?” is mijn stelling.
Goed de eerste 5 km (28.24) zitten erop en vanaf nu zou het geen meter vlak meer zijn, lange niet al te steile heuvels op asfalt liggen mij wel en schuif al snel een 30 tal plaatsen op 10km: ( 57.34) wij verlaten het asfalt en gaan verder over goeie maar soms ook over slecht beloopbare bospaden met grove stenen 15km ( 1.30.56) door een van die stenen ga ik bijna op mijn “bakkes”. Oeps! even opletten Sjefke! In plaats van de voorspelde zware regenval is de zon zelfs gaan schijnen waardoor ik het nog behoorlijk warm krijg, “een warm gevoel” krijg ik ook als mijn zoon mij in volle snelheid én in een goeie positie tegemoet loopt ( zij lopen de halve op dezelfde route terug)
Zoals ik al zei geen meter vlak met soms ook korte steile klimmetjes, 20km (2.01.34) na een lus van 6 km om een stuwmeer lopen wij nu ook op dezelfde route terug dus wéér tegenliggers, de beentjes blijven goed draaien en ook op de klimmetjes val ik niet stil en schuif weer een paar plaatsjes op 30km ( 3.13.12). Ik heb het goede gevoel te pakken, niks gaat mij meer tegenhouden om deze marathon uit te lopen, geen schurend broekje in mijn lies geen steentje in mijn schoen niks meer !!
Onder de 5 uur was mijn doel en met de laatste 5 km voornamelijk naar beneden is 4 uur 30 nog zelfs haalbaar, ware het niet dat het laatste deel niet was wat ik dacht, een km’s lange klim waar maar geen einde aan komt, dwingt mij tot klein stukjes wandelen, mijn benen doen nu toch wel een beetje pijn, 40km (4.32.47) nu dan toch de afdaling naar Waxweiler, met plotseling weer onverwachte goeie benen ‘vol gas’ naar beneden en ja hoor in de laatste bocht voor de finish staat de familie dan toch. Mijn dochter loopt nog de laatste 100m mee en ik finish in 4 uur 44 min, hé hé, eindelijk de 68e marathon zit er op!
Op de inschrijvingslijst stonden enkele goeie 65+ lopers uit o.a. Nederland en op één na ben ik ze een paar min voor kunnen blijven. Dus al zeg ik het zelf de mooie 2e plaats op het podium was voor mij een geweldige opsteker na het uitvallen 5 weken geleden in mijn “thuis” marathon (Visé-Maastricht-Visé). In de totaal uitslag werd ik 63e van de 100 deelnemers, dik en dik tevreden.
Samenvattend: een marathon voor 35 euro met 478 hm in een mooie omgeving met veel asfalt , de organisatie is gemoedelijk en vriendelijk ,de wedstrijd is wat “rommelig” doordat er verschillende afstanden ( ultra- marathon- halve marathon én de 10 km) elkaar op het parcours soms tegenkomen.
O ja, het podium van de mannen 65+ was volledig Nederlands, op de vraag van de speaker “sind sie alle Holländer?” zei ik ” nein, nur die zwei, ich komme aus Maastricht!”
De allervriendelijkste groet:
Jef Van de Weerdt.