Vrijdagavond 1 juli gestart op mijn eerste 100 mijlen. 2 Weken daarvoor de Zugspitze trail 100 km afgesloten in regen en modder. De vraag is dan altijd; ben je hersteld voor een 100 mijl 2 weken later. Het weekend daartussen nog 3 dagen getraind in Gulpen. Woensdagmiddag vertrokken naar Thuringen met camper. Overnacht langs de Duitse autobaan om daarna donderdagochtend op de minicamping in Frotstadt aan te komen. Ik was niet de eerste. Enkele tentjes en een camper stonden reeds op het goed gefaciliteerde campingterrein. Praatje hier en daar. Teruggereden naar dichtbij zijnde stadje om bij de Aldi de koelkast vol te gooien. Donderdagavond was de camping al vrij vol met enthousiaste ultralopers.
Het was editie nr. 10 dus er werd een 100 km en een 100 mijl georganiseerd. De 100 mijl zou vrijdagmiddag en avond starten in tijdgroepen. Vanaf 16.00 bestond de mogelijkheid om te vertrekken op ieder heel uur. Rond 20.00 zouden de laatsten vertrekken. Je moest je snelheid zo indelen dat je na 70 km op het 10km punt van de 100 km zou arriveren. Te vroeg betekende wachten. Te laat out of race. Volledig bepakt en bezakt stond ik om 17.00 klaar om van start te gaan samen met nog 8 lopers. Aangemoedigd door mijn vrouw en een groot aantal in de wachtkamer zittende en liggende ultralopers vertrokken wij voor onze 160 km. De eerste km verliepen rustig. Niemand zei veel. Er was een mogelijkheid tot fietsbegeleiding. Dat was niet ongunstig, want sommige trajecten waren behoorlijk monotoon. Ook kon deze lange afstand fietser je bagage vervoeren; dat scheelde weer wat kilo’s.
Na ongeveer 15 km kwam ik naast een dame uit Hong Kong te lopen. Reisde de hele wereld af om te lopen en was naarstig op zoek naar een man. Helaas, already bezet. Was er geen aantrekkelijke Chinese man dan? Te competitief, was het antwoord. Rond 40km begon ik de eerste starters in te halen en werd het tijd voor de lamp. We liepen de nacht in. Verdraaid; het lopen ging steeds beter. Het was helder, een beetje vochtig warm, maar verder zeer goede omstandigheden om te lopen. En laat ik nu veel te vroeg op het voor mij 70km punt arriveren, om 2.15 ’s nachts. Als eerste. Dit was mij nog nooit overkomen. Er stond nog geen post, niets en niemand. Natuurlijk, alleen mijn trouwe metgezel, die alles volgde en verzorgde. Zij belde de organisatie op of ik verder mocht. Een keiharde Duitse neen. Te vroeg betekende wachten.
Na mij druppelden andere lopers binnen en na, voor mij 1 uur en 15 minuten wachten, konden wij onze trailweg vervolgen. Dat wachten werkt meestal niet in je voordeel. Ook deze keer niet. Het ging niet meer heel soepeltjes. En toen ik op 90 km dacht dat ik op 100 km zat begon het ook mentaal ietwat heuvelaf te gaan. Die ellelange bos – en asfaltpaden werden heel langweilig. Het Thuringerwald sloot zich om mij heen als een ondoordringbaar woud waar maar geen eind aan scheen te komen. Nu heb ik geen hekel aan bomen, maar dit werd wel heel eentonig. Af en toe een medeloper en/ of fietser waar ook geen zinnig word uitkwam. Gelukkig, de vele zeer goede verzorgingsposten brachten wat vertier, maar verder kostte het mij moeite om mij zelf aan de praat te houden.
Dan eindelijk na ongeveer 140km einde woud. Open velden en wat dorpjes. Dat werkte positief op mijn motivatiemeter. Echt makkelijk ging het niet meer. De laatste 5 km kon ik, ondersteund door wat zij noemen de meist verruckte verzorgingspost op het parcours ( cheergirls / harde opzwepende muziek) toch nog een beetje tempo houden om daarna in 23 uur en een beetje over de finishlijn te schuifelen. Dik tevreden natuurlijk.
Hulde aan alle vrijwilligers ( en dat zijn er een hoop) en de gezellige / goed georganiseerde verzorgingsposten onderweg . Niet te vergeten de prima start / finishlocatie!
See you bij de Swiss Irontrail Davos.
Groet,
Hans Lems