Er zijn vrienden, loopvrienden en echte loopvrienden. Maar als aan jou wordt gevraagd of je met ze meegaat om de Haria Extreme te gaan lopen en ze regelen en boeken ook nog de hele trip, dan zijn dat meer dan echte loopvrienden. Erwin en Eva, 2 traillopers uit Noorbeek, zijn zulke loopvrienden. Voor de boeg een vlucht vanuit Heeze naar Lanzarote en een 102 km trailrun. Allemaal perfect geregeld en vrijdagmiddag om 4 uur stonden wij in ons huisje langs de kust bij een aangename temperatuur van 25 graden.
Het had iets eerder gekund i.v.m. een verwisselde koffer, maar dat mocht de pret niet drukken. Om 5 uur het startnummer ophalen en dan altijd de vraag; wat krijg ik nog meer in mijn tas? Een thermoshirt, een thermo haarband, thermosleeves en een buff. Dan moest het finishersshirt nog komen. Het kon allemaal al niet meer stuk.
De volgende morgen vroeg zouden wij door een bus vanuit Haria naar de startplaats gebracht worden ongeveer 30 km verderop. Vandaar zouden wij een route van 102 km terug lopen naar Haria om daar te finishen. De start ’s morgens om 7.00 werd ietwat uitgesteld. We stonden n.l. op de toeristenplaats van circa 100 kamelen. Deze wilden we liever niet op hol laten slaan, dus het was wat verplaatsen van attributen en deelnemers. Daarna was het een kwestie van zonder al teveel kabaal vertrekken. Dat lukte en ongeveer 180 traillopers en loopsters verdwenen tussen de lavavelden.
Ja, want dat is natuurlijk vooral Lanzarote; een kurkdroog landschap bestaand uit vooral lavagesteente. De eerste 60 km verliep licht heuvelachtig met een afwisseling van zand en een soort zwart kattengrit. Volgens het profielkaartje met ongeveer 3,200 HM begon het rond 70 km echt serieus te worden. Loopmaat Erwin was intussen uitgestapt wegens maagproblemen. Eva had besloten de strijd voort te zetten. Dit kon als zeer knap worden beschouwd aangezien zij af en toe niet meer dan 1 keer per week kan trainen i.v.m. een zware baan. Twee pittige beklimmingen in de laatste 20 km en dan ook nog in het donker, want de duisternis was ingevallen. O, o wat was ik toch weer blij met de lamp van Ton Maessen van Mud Sweat Trails; al meerdere malen heeft die mijn leven gered. Zeker nu………lopen langs richels en afgronden van 4 a 500 meter. En dan de laatste beklimming. Loodrecht omhoog, krabbelend en glijdend over los gesteente met de trailstokken tussen de tanden. Als echte groene baretten klommen wij meter voor meter naar de top. Daar hing een touw van circa 10 meter voor het laatste deel. Het kreeg nu helemaal een hoog commandogehalte.
Hier en daar vond ik het, en ik was niet de enige, het behoorlijk gevaarlijk. Een verkeerde move en je kegelde naar beneden over scherpe lavarotsen. Daar moest je maar niet teveel over nadenken. In gelukkig levende lijve kwam ik na 15.56 uur over de finish. Als 9e veteraan. Niet slecht, al zeg ik het zelf. Zeker als je de volgende dag leest dat er ongeveer 60 atleten zijn uitgevallen. Onder de finishers ook Eva. Een geweldig knappe prestatie!
Al met al een pittige loop in een zeer bijzonder en afwisselend landschap. See you bij Olne Spa Olne.
Groet,
Hans Lems
Noot redactie (Henri Thunnissen): In 2017 is de Haria Extreme op 18 november, zie de website: http://www.hariaextreme.com/