Om te beginnen ben ik superblij met mijn resultaat! Het voelt zo goed aan! De 24 uur op de atletiekbaan is natuurlijk niet niks, 24 uur rondjes rennen en dan maar vol zien te houden! De afgelopen jaren was het regelmatig uitstappen en dat voelt zeker niet fijn, vooral omdat jezelf het idee hebt dat je het kan ….
Maar goed, de voorbereidingen waren eigenlijk in de zomer al rustig begonnen, met testen van eigen gemaakte drankjes en vloeibaar eten in combinatie met gelletjes en hapjes. Dat heeft goed uitgepakt, en achteraf zelfs misschien iets te weinig van dat spul gemaakt. Ook bij de trainingen uitgeprobeerd hoe lang ik kan duurlopen zonder voedsel en energie. Ook op iets andere wijze wezen trainen, alhoewel de 227 km van de grootste week qua omvang ietsje te veel was achteraf. Natuurlijk geen ploegendienst meer met het nachtwerk, dat scheelt ook enorm in de rust en regelmaat. En verder meer de focus op mijzelf.
Op de baan van Suomi veel bekenden te zien, de sfeer op de baan is super, goede verzorging en organisatie. Dan de start om 12:00 en we gaan weg. De eerste 6 uur hou ik mijn garmin aan om zeker te weten dat ik gelijkmatig rond de 9,1 km/uur blijf zitten. Dat lukt prima want ik ren een negatieve split op de 100 km met en klein verschilletje van 2 minuten.
Helaas gaat het wat motregenen, ik berg mijn spulletjes op. Helaas zit ik ook aan de donkere kant van de baan, ik zie weinig tot niets en raak wat van slag door in het donker te gaan zoeken naar je spullen, dat is het nadeel als je geen begeleiding hebt. Gelukkig brengt Nitish mijn verzorging naar de verlichte kant van de baan, dat scheelt enorm.
Het voelt goed aan en ik ga versnellen, misschien wat te snel achteraf gezien, maar de strijdlust is er en ik krijg veel complimenten van de kant. Daarbij kan ik heel veel namen noemen, maar echt tof jongens! Wel krijg ik regelmatig te horen dat ik het rustiger aan moet doen. Dat doe ik niet helemaal, maar af en toe wel, en bedenk dat je na 100 km ook 200 km kan maken. Omdat ik geen enkel idee heb hoe ver ik ben in de nacht, probeer ik wat af te remmen.
De nacht was echt mooi met mist. Zelfs de maan een aantal keren gezien, prachtig. Ik waan mij op het strand in plaats van op de baan. Dan gaan we richting dag, het loopt nog steeds goed, wel lager tempo. Omdat ik mijn gelletjes niet goed open kan scheuren en ik toch wat vermoeid raak na dik 17 uur, helpen Greet en Joseph met het aangeven van mijn drankjes en openscheuren van de gelletjes. Daar ben ik heel erg blij mee want het kost tijd en energie om maar steeds je spulletjes te nemen.
De tijd gaat verder en de 200 km is haalbaar. Dat is het wel, maar ik hou een slag om de arm, want het is zeker de helft van de tijd werken en strijden en dat voel je. Na wat rekenwerk van Vincent en Silvio zou er meer dan de 200 km in kunnen zitten.
Na bijna 23 uur rennen is daar die 200 km !!! Ik zit vol emotie en heel veel gaat er door mij heen, de grens van 200 km, ik kan het haast niet geloven, ik heb het gehaald en ben er zo blij mee. Onze Vincent, de steun voor velen tijdens de 24 uur, heeft mij enorm geholpen, zo fijn allemaal.
Silvio helpt mij om verder te gaan dribbelen en ik ben onwijs dankbaar voor zijn hulp dat laatste gedeelte van de 24 uur. Nu is het al wandelend en dribbelend de restkilometers maken. Ik ben bek af en alles doet pijn en na 206,616 km is daar het eindsignaal! Ik kan het nog haast niet behappen dat het is gelukt, ik wist dat ik het kon, maar het is zo moeilijk om die 200 km grens te halen. Een verbetering van mijn oude PR op de 24 uur van maar liefst 25km! (het was 181km)
De felicitaties, douchen, de gesprekken, prijsuitreiking, 2e bij de mannen, en gelukkig helpen Greet en Robin met de spulletjes de auto in, had geen kracht ervoor en ga dan naar huis! Val bijna in slaap thuis aangekomen zo moe dat ik ben, ook best veel last van mijn rechter knie, nog steeds.
Als mooiste de uitnodiging om aan het WK 24 uur in Belfast mee te doen volgend jaar juli !
(http://iau-ultramarathon.org/ en zie het filmpje over het parcours https://player.vimeo.com/video/181418405 )
Een grotere eer kan je niet krijgen dan om voor Nederland uit te mogen komen, dat voelt mega goed. Ik zal zeker mijn best doen bij die wereldkampioenschappen !
Graag wil ik de deelnemers, supporters en organisatie bedanken voor de steun en support, dat heeft echt zo goed geholpen, thanks. Voor nu rust en bijkomen en op naar 2017!
Groet, Rinus van der Wal
http://www.rinusrunning.nl
(rinusrunning <> gmail.com)