De Spine Challenger en Spine Race zijn 2 winterse lopen over de Pennine Way, een langeafstand wandelpad van 429 km. De Pennine Way begint in Edale ter hoogte van Sheffield en loopt naar Kirk Yetholm in Zuid-Schotland. De Pennine Way gaat door het middelgebergte de Pennines. Het hoogste punt is de Cross Fell met 893 meter. Met de Alpen in gedachten klinkt dat misschien niet hoog, maar bedenk dat de boomgrens hier op ca. 500 meter ligt. Het gebied is daarbij heel open met weinig bos waardoor de wind vrij spel heeft. Met de winterse omstandigheden en de navigatie skills die je moet hebben, zijn dit zware wedstrijden. In de dalen is het erg nat en boven in de bergen ligt sneeuw. Het zicht is niet altijd goed. Je wordt met relatief weinig verzorgingsposten echt op jezelf teruggeworpen. Je moet bijna autonoom zijn. Op de route van de Spine Race zijn er 5 grote verzorgingsposten waar je binnen kan slapen, je kan douchen, waar heet water en eten is en je een dropbag kan laten bezorgen. Er is op die posten ook medische verzorging. Omdat post 1 en 2 98 km uit elkaar liggen is daartussenin nog een kleine post ingericht met beperkte mogelijkheden. Na de tweede post liggen de posten tussen de 54 en 68 km uit elkaar. Dat betekent dat de deelnemers tussen de 12 en 24 uur nodig hebben om van post tot post te komen. Deelnemers lopen met een rugzak met hun verzorging, slaapzak en een hele verplichte lijst van spullen. Een stevige rugzak vol. Op hun tracker die ze van de organisatie meekrijgen zit een alarmknop voor het geval ze in de problemen komen.
De Spine Race volgt de volledige Pennine Way van 429 km en is op het moment dat ik dit artikel schrijf nog bezig. De race is dankzij een trackersysteem goed te volgen, de link is: http://map.opentracking.co.uk/spinerace17/map.htm Maandagavond ligt de Spanjaard Eugenio Rosello Sole aan kop, voor de Tsjech Pavel Paloncy en de Ier Eion Keith. Deze 3 lopers wonnen de eerdere edities van de Spine Race, Rosello Sole (2013), Paloncy (204 en 2015) en Keith (2016). Bij de mannen vallen de namen de Zweed Johan Steene en de Japanner Shingo Inoue op. Steene won in 2016 gedeeld de Transpyrenea van ca. 860 km. Inoue is de Wereldkampioen 24 uur van 2010 met toen ruim 273 km. Bij de vrouwen ging de Ierse Carol Morgan ruim aan de leiding. Morgan won o.a. de Lakeland 100 mijl.
De Spine Challenger start in Edale en finisht ruim voor de helft van de Pennine Way in Hawes. Deze route is ‘slechts’ 108 mijl lang, oftewel 174 km. De Spine Challenger startte eerder. De Amerikaan Dominic Layfield werd eerste in een nieuw parcoursrecord van 28.04.28, voor de Est Silver Eensaar (30.13.43) en de Engelsman Dan Shrimpton (31.09.50). De Nederlander Wouter-Dirk Huitzing werd knap vierde in 33.05.14. Voor Huitzing was dit zijn eerste ultraloop, maar hij heeft ruime ervaring met dit soort uitdagingen want hij beoefent het adventure racen op niveau. Goed navigeren is een van die vaardigheden die je bij adventure racen onder de knie moet hebben, net als overleven in extreme omstandigheden. Eigenlijk toch dus toch geen verrassing dat Wouter-Dirk Huitzing zo knap presteerde in de Spine Challenger. De Belg Erik Michels werd 8e in 37.08.53. Michels liep in zijn voorbereiding in 2016 de Great Escape 160 km (5e) en Bello Gallico trail 80 km (1e). De Nederlander Wijnand Jager haalde de finish in 52.28.37 nog ruim binnen de tijdslimiet van 60 uur. Bij de vrouwen won de Britse Sarah Davies met grote voorsprong in 37.53.50.
Het zijn bijzondere wedstrijden, waarbij opvalt dat elk jaar de belangstelling stijgt van lopers/loopsters uit steeds meer landen. Op de Spine Challenger lag het finishers percentage dit jaar 50% hoger dan vorig jaar. Of dat bij de Spine Race ook het geval zal zijn, is nog afwachten. Het lijkt er wel op.
Henri Thunnissen