Vandaag eindelijk een loop op een ‘normale’ ondergrond. De eerste keer in drie weken niet gevallen. 09.00 uur starten we met twaalf lopers in Eelde of was het nou Paterswolde of beide?
We lopen vanaf de meet een straf tempo. Dit gaat me echt te hard. De eerste drie kilometer in een kleine twaalf kilometer per uur in het bos. Na het verlaten van het bos lopen we langs een kudde schapen, vervolgens langs een drassig landschap waar kikkers volop kwaken. Vervolgens langs het Noord Willemskanaal, langs het vliegveld in Eelde en de laatste 1,5 km weer door het bos. Deze ronde mogen we zes keer afleggen. Goh wat een genot over fatsoenlijke paden en wegen te rennen.
De eerste zeven kilometer kom ik door in 10,8 kilometer per uur welke dus voornamelijk veroorzaakt is door de eerste drie kilometer. De tweede en derde ronde leg ik circa 1,5 minuut toe t.o.v. de eerste ronde. Toch goed om tijdig tot inkeer te komen en dat ik mijn beperkingen ken.
Tja en het blijkt dat de uiteindelijk winnaar de Belg Patrick Vandebeek in 3 uur en 13 minuten is gefinisht. Met o.a. Patrick en Lydia heb ik een klein stukkie opgelopen. Inderdaad hij is in tegenstelling tot mij, voor zijn doen rustig gestart. Hij liep samen een aantal ronden met Lydia op. Goh wat heeft ze een mooie loopstijl. Bij het aanschouwen van een aantal foto’s begrijp ik ook waarom ik het ook niet kon belopen. Toch een kilo’tje of vijf teveel aan de haak. Een bijnier is de boosdoener.
De eerste halve marathon loop ik gemiddeld 10,5 km per uur blijkt achteraf. Tijdens de marathon heb ik niet gekeken op mijn horloge omdat ik er toch niets van kan zien en omdat het er toch niet anders van wordt. Wat ik vandaag een keer heb getest of het lopen van een marathon ook met weinig drinken (1/2 liter) en eten (3 stukjes banaan) kan. Het viel wel mee. Na afloop natuurlijk dorst als een olifant.
Vanaf de tweede ronde alleen gelopen. Vanaf de vijfde ronde begon het toch fysiek iets lastiger te worden. Toch tevreden gefinisht. Het gemiddelde tempo over de gehele marathon is 10 km per uur en niet te vergeten 5 meter. Het tweede deel een kleine twaalf minuten verval. Wat prettig is dat het herstel er vlot is. Inderdaad het ‘tempo’ stelt ook niets voor. Verschillen met de laatste drie ‘wedstrijden’ gedurende de laatste drie weken dat deze keer de uitslag voor wat mij betreft prettig is.
Gedurende de loop is mijn gedachten bij het WK 24 uur in Noord-Ierland geweest. Donders benieuwd hoe de prestaties zijn. Ik ken natuurlijk niet alle Nederlandse en Belgische afgevaardigden maar ben onder de indruk van het pr van Nitish zonder de prestaties van de overige te onderschatten. Ik ben ook onder de indruk voor wat betreft de prestaties van de Poolse afvaardiging. In Polen beschikken ze blijkbaar over prima ultra-sportievelingen. De Poolse winnaar van de Spartathlon vergeet ik nooit meer. Hij heeft volgens mij ook een tweelingbroer die dezelfde hobby op soms dezelfde plekken heeft, zo werd me verteld na afloop door een andere Poolse deelnemer.
Sportieve groet,
Henk Harenberg