Voor de eerste keer sinds mijn inmiddels 25 jarig hardloopleven waarvan 15 jaar als ultra-loper loop ik vandaag bij onze hartelijke zuiderburen een 6 uur. Alhoewel het een eind rijden is (drie uur heen en dus ook drie uur terug) wil ik dit voordat het ultralopen voorbij is nog wel eens Aalter meemaken.
Waarom het plan om te stoppen met ultralopen? Als alles normaal ‘verloopt’ komt mijn Mexicaanse familie dit jaar over naar Nederland. In de toekomst gaan we samen lekker genieten ergens aan de oceaan in Mexico. Een huisje met uitkijk op de oceaan. Samen lekker joggen op het strand en vervolgens plonsen in de oceaan. Het leven in het teken stellen van ‘manana aber heute nicht’. Ondanks de uitnodiging van Mexicaanse vrienden maar een 100 km in de Mexicaanse bergen lopen moet ik niet meer aan beginnen. Is te zwaar voor me. Die 24 kilometer dit jaar in de Mexicaanse bergen was zo pittig. Op handen en voeten klauteren, bijna tien keer door heftig stromende rivieren baden. Inderdaad een pracht ervaring met mijn Itze maar het voelde meer als een survival. Samen willen we nog weleens een marathon lopen maar dat zal zich beperken tot 1’tje per jaar. Sowieso Parijs staat op het lijstje en die wijn-marathon.
Of ik ultralopen ga missen? Ja en nee maar het nee overheerst. Samen een leven opbouwen in voornamelijk vrede, harmonie en liefde tja daar kan ultralopen echt niet tegenop. Daarnaast is er een ultrapunt van komen en gaan in ieders leven zoals ook in de mijne. Qua leeftijd voel ik me niet oud maar wel qua hardloopjaren. Het lichaam kraakt. Een paar alternatieve sporten maken het lichaam nu iets sterker maar ik besef en voel terdege dat ook ik me voor de gek houdt. Ondanks dat ik niet veel weekkilometers meer maak, voel ik dat mijn rechterenkel signalen van overbelasting vertoont waardoor ik vorig jaar vijf maanden gedwongen was te rusten. Daarnaast heb ik altijd vocht in mijn linker schouder. Het is alleen maar vocht welke ontstaat tijdens de constant repeterende hardloopbeweging. Wat ook heel bijzonder voor me is dat mijn bloeddruk hoger wordt wanneer ik veel kilometers loop. Het kan zijn dat het te maken heeft dat ik te vermoeid wordt, wellicht (of zeker weten) oververmoeid. En dan vooral sowieso de dag na afloop zoals vandaag.
Toch er is meer dan ultralopen in ieder zijn of haar leven. Hoe reageert je lichaam nadat je gestopt bent met deze intensieve sport? Echt af en toe denk ik dat het aftakelingsproces vlotter verloopt. Alleen al om de klappen die de gewrichten te voortduren hebben tijdens het ultralopen. Echt ik ben regelmatig met dit proces bezig v.w.b. mezelf maar ook wat betreft FB-ultraloop-kennissen die ‘lopen’ te sukkelen waarvan ik schrik. Ik maak me zorgen bij anderen om niet te onderkennen dat ouderdom met gebreken komt. Het wordt wel geschreven maar de woorden komen in mijn perceptie te weinig uit het hart waardoor er maar door wordt gelopen. Inderdaad het is zo lastig om een balans te vinden tussen het fysieke en mentale aspect. Maar wat is het waard als je wellicht noodgedwongen vlot achter, in worse case, een rollator loopt? Inderdaad het is de verslaving (het aanmaken van die endorfine) die menigeen niet kan missen. Maar hoe ga je dan om met een eventueel zwart gat nadat het over en uit is v.w.b. ultralopen?
Na deze 6 uur heb ik nog twee sportieve plannen dit jaar. De eerste is een 24 uur proberen te voltooien. De laatste 24 uur die ik nog wil lopen. Niet voor de fun omdat een 24 uur niet bepaald als fun voelt. Ik vind het interessant te ervaren hoe je zowel fysiek als mentaal omgaat met vermoeidheid. Eigenlijk vond en vind ik de 24 uur geweldig ondanks dat ik geen talent heb en had. De 24 uur wil ik nog proberen te finishen vanwege een andere reden welke ik geheim houd. Alleen een super goede ultra-vriendin heb ik er over verteld. Een tipje van de sluier: het heeft te maken met mijn Mexicaanse vriend Chucho. We noemen elkaar inmiddels broer. Hij zat in het verleden in het Mexicaanse nationale ultra-team. Mijn andere sportieve plan dit jaar is om te proberen 200 keer de finish gehaald te hebben op een marathon (82 keer) c.q. ultra (107 keer). Nog 11 keer proberen te finishen.
Terug naar die 6 uur van Aalter. Wat me te wachten staat? Geen flauw idee. Het is me inmiddels wel duidelijk dat het deelnemersveld sterk is vanwege o.a. deelname Lorenzo en Leonie. Met een kleine 100 deelnemers starten we vandaag. We lopen dus niet alleen op het rondje van twee kilometer. Fijn om een aantal oud bekende Belgische kennissen tegen te komen die ik in 1 van mijn mislukte deelnames aan de Spartathlon tegenkom. Joseph komt een ieder vandaag prettig supporteren. Toch jammer dat we elkaar zo weinig ontmoeten. Een man met een gouden hart die na afloop helpt met het opmeten van de restmeters.
Om 11.00 uur starten we op de atletiekbaan. Mijn plan is om niet als een gek achter de snelste aan te rennen wat deels lukt. Na een honderd meter verlaten we de atletiekbaan, vervolgens een stukje gras en een paar geultjes waarna we licht dalend op het asfalt komen waar al vlot een klimmetje begint. Na circa 800 meter staat er een water- en sponsenpost. Vervolgens mogen we na 900 meter haaks linksaf door een straat waar we redelijk beschut lopen. Na circa 1,2 km linksaf en dan na circa 1,5 km rechtsaf vervolgens een paar honderd meter doorlopen waar een keerpunt is achter de sporthal, waarna we naar de parkeerplaats voor de sporthal lopen. Daar moeten we haaks rechtsaf en gelijk weer rechtsaf licht dalend naar beneden. Vervolgens lopen we over een grappige kasseienstrook in de sporthal waar je redelijk afdaalt, langs het zwembad waarna de tweede verzorgingspost is waar je van alles kan krijgen wat je nodig hebt.
Niets ten nadeel van de organisatie maar wat een verschrikkelijk heftige ronde (na afloop zeg ik tegen Leonie: ‘wat een kut-parkoers’ terwijl zij gewoon vet gepresteerd heeft zonder enige wanklank. Tja daarom is ze ook een topper). Echt het parkoers is nergens vlak. Veel vals plat, erg bochtig en een keerpunt. De eerste ronde voelen aan of je al uren hebt gerend. Wat ik me ook besef dat er vorig jaar een 24 uur is gelopen. Pfft respect en chapeau voor de finishers. Wat ik interessant vind hoe ik vandaag mentaal hiermee omga maar dat komt wel goed. Ik heb totaal niet verwacht dat het geen vlak parkoers is. Waarom ik dit niet verwacht had? Gewoon niet goed voorbereid.
Tijdens de tweede ronde haalt Lorenzo me voor de eerste keer in. Ik zweet me een otter (terwijl een otter helemaal niet zweet) gedurende de eerste rondes. Het is bewolkt. Wellicht een ietwat hoge luchtvochtigheid. Ik heb er in ieder geval geen last van. Gedurende de derde ronde haalt Leonie me in waarop ik zeg ‘lekker voor mijn zelfvertrouwen’ waarop ze zich bijna verontschuldigt. Niet nodig ‘it’s just a joke’. Idem deed ik destijds tijdens een 24 uur op de baan in Barcelona toen die andere, de inmiddels in Japan wonende, Leonie me in haalde. We hebben veel humor gehad in Spanje. Ze vond het rondjes op een baan lopen helemaal niets.
Ronald moet helaas na twintig km stoppen vanwege liesklachten. Of we elkaar volgende maand wederom ontmoeten tijdens een wedstrijd is nog maar de vraag. Sorry Ronald dat ik niet je spontaniteit heb tijdens een loop. Tijdens rondjes rennen vind ik het prettig om me af te sluiten van veel om me heen. Echt een groot voordeel van die rondjes rennen is dat je niet hoeft op te letten dat je de weg kwijtraakt.
Veel heb ik dus niet gepland vandaag. Mijn geplande ‘snelheid’ is circa 9 tot 9,5 km per uur. Normaliter zou dit mogelijk zijn maar niet vandaag. Lorenzo en Leonie kunnen volgens mij zeker vijf kilometer meer lopen op een vlak parkoers. Kijk ik naar de afstanden die Geert Ceuppens en Patrick vd Beek hebben afgelopen dan is dit zo’n drie tot vier kilometer minder dan wat ze kunnen. Kees van Helmond legt zelfs elf kilometer toe.
Ik heb ontzettend genoten van Lorenzo en Leonie. Goh wat een klein mannetje is Lorenzo. Een lichtgewicht. Geweldige support heeft hij. Volgens mij bestaat een deel uit zijn ouders. Leonie loopt als een Zwitsers uurwerk. Goh wat ziet ze er sterk uit en wat heeft ze een mooie loopstijl. Elke keer zeggen we elkaar wat. Wat? Nou elkaar voornamelijk het beste wensen.
Na afloop hebben we elkaar nog gesproken maareh dat ‘u’ zeggen laat maar achterwege Leonie. Ik schrok er van. Eigenlijk is uw prestatie het meer dan waard om ‘u’ tegen te zeggen. Ik heb van je/u genoten. En je bent een sympathie topper blijkt ook na afloop. Ik vind het helemaal geweldig wat je zoal bezighoudt. Je gaat dit jaar nog een keer knallen. Komt goed, don’t worry. Funny dat je zegt ‘ik vertel je niet teveel omdat je vast nog een verslagje schrijft’. Haha, ik schrijf nu toch niet teveel over je? Je zit nog lang niet aan je ultra-loopplafond wat prestaties betreft. Daarnaast kan je nog lekker grensverleggend bezig zijn ergens in de toekomst.
Na 5 uur en 15 minuten vraag ik maar eens hoeveel c.q. hoe weinig kilometers ik heb afgelegd. Prima heb ik een redelijk goede inschatting gemaakt. De laatste twee uur geeft het me trouwens een kick om te blijven joggen terwijl er redelijk wat aan het wandelen zijn. Velen wandelen tussen de 600 en 700 meter en het valse plat naar het keerpunt achter de sporthal. Het geeft me energie om dit niet te doen. Ondanks dat het langzaam lopen de overhand neemt, voelt het goed. Het zoeken naar het juiste tempo lukt me in het tweede deel. Dit kan ik gevoelsmatig nog een tijdje volhouden. Het 6 uur fluitje voelt niet als echt bevrijdend omdat ik niet vet moe ben maar het is goed zo.
Overzicht gelopen tempo per uur:
1e uur: 9,7 km;
2e uur: 9,6 km;
3e uur: 9,2 km;
4e uur: 8,4 km;
5e uur: 7,7 km en
6e uur: 7,7 km
Inderdaad ik heb niet geforceerd. Hetzelfde gevoel overheerst zoals recent op de Amersfoortseweg gedurende vijf km (alleen maar vals plat) tijdens die marathon in Apeldoorn: dit is fysiek niet meer aan mij besteed. Ik kan de humor er wel van in zien. Joerie en co bedankt voor de prima organisatie. De 6 uur voelt sympathiek aan die door een ieder wordt gewaardeerd.
Na het inleveren van de chip ontvangen we nog een t-shirt. Vind ik geweldig. Je krijgt er bijna nergens meer 1 zonder dat je extra voor dient te betalen. Dit heb ik ook met startnummers. De startnummers heb ik allen bewaard met het resultaat er achter op geschreven. Tja als ik later oud en opa ben dan gaat die oude knar er nog iets bescheiden over vertellen mits er interesse is, haha.
Voorlopig geen ‘wedstrijden’ meer maar een paar weken alleen twee keer een training van vijftig kilometer in de omgeving van Winterswijk in een lekker tempo (gemiddeld acht kilometer per uur) welke bij me past.
Goede vakantie aan een ieder,
Henk Harenberg
{b}Een verslagje uit de ‘oude doos’:{eb}
Heb je ooit gelopen tegen olifanten?
Dinsdag 21 maart 2006
18 en 19 maart 100 miles trail Zuid Afrika
{b}De voorbereiding:{eb}
De voorbereiding zag er in het kort gezegd er als volgt uit: 100 tot 120 km per week totdat ik bijna geblesseerd raakte en noodgedwongen een paar weekjes moest rusten wat een supercompensatie teweeg bracht. In Zuid Afrika zag de voorbereiding er voornamelijk uit door te wennen aan de warmte in combinatie met een beetje joggen. Alleen in Port Elizabeth was het “slechts” 28 graden terwijl het in de binnenlanden qua temperatuur opliep tot maar liefst 44 graden. Een dag voor de wedstrijd heb ik 30 minuten losgelopen. Gedurende dit loopje kom ik een maf dier tegen waardoor er nog een vette versnelling uitgeperst diende te worden.
{b}De wedstrijd:{eb}
Ik was totaal ontspannen, had goed geslapen, voelde me zowel lichamelijk en niet te vergeten geestelijk super. 04.00 uur liep de wekker af en 06.00 uur starten we met zijn dertienen. Bruce Arnett de toploper op trailgebied in S.A. ging gelijk hard weg. Een Fransman welke ruim 7jaar geleden vijfde was geworden tijdens de Spartathlon in een eindtijd van 29 uur ging als tweede weg. Natuurlijk was ik ook niet bang … voor de afstand, vertrok als derde. De eerste 20 kilometer liep ik onder de 2 uur. Uitleggen kan ik wel. De dame van de lodge had me een dag voor de wedstrijd verteld dat het bloody hot zou worden waarbij de temperatuur kon oplopen tot richting de 40 graden. Nou ‘-s morgens om 06.00 uur is er nog geen zon, dus knallen maar. Tot 09.00 uur verliep het reuze. Op 23 kilometer moest de eerste berg overwonnen worden. De 3 mountainbikers moesten afhaken. Uiteindelijk is er maar 1 gefinisht. Het was een grote chaos aan losliggende stenen. Afdalen was helemaal een crime. De eerste blaar zat al na 2,5 uur aan mijn hak.
Vervolgens kwam het zonnetje … We liepen in een desert (geen toetje maar een woestijn!)achtige omgeving omringd door bergen. In deze valley stond er geen zuchtje wind, alleen er stond dus veel zon. Echt het was ongelofelijk warm. Normaal hou ik er wel van maar nu even niet. De omgeving was groen, best wel saai eigenlijk maar ik kon er weinig van genieten omdat de ondergrond uit zand, zwerfstenen en gras bestond. Dus concentratie was noodzakelijk. Maar wat een rust.
De verversingsposten stonden om de circa 10 km wat mijns inziens te ver uit elkaar was. Inmiddels was de plaatselijke tv al bij me langs geweest. Ik natuurlijk trots vertellen dat het in Nederland hartstikke koud was maar dat ik een warmweerloper ben … tenminste op dat moment.
De eerste 60 km verliepen alleen maar door verlaten berggebied, geen enkel huis, geen enkel dorp, heb er zelfs geen dier gezien. Op 60 km kom ik door het enige dorpje genaamd Kirkwood. Ze hebben er een Spar. Tegen Gerard een Fransman had ik gezegd: “Nou en daar wil ik een biertje, een castle”. We kregen er ook nog 1. Op dat punt stopten er 4 lopers. Ik zat er ook door maar had eigenlijk al veel eerder willen stoppen. De eerste keer had ik deze gedachte al op het 40 km punt maar hoe zou ik dan ooit de Spartathlon kunnen halen tot aan de finish??? Ik vraag me steeds meer af, hoe je lichamelijk op zulke weersomstandigheden kunt trainen. In mijn perceptie: niet.
Inmiddels waren er al 2 lopers gestopt. Bleven we dus met zijn zessen over. Terwijl ik het dorpje uitloop wordt ik nog vrolijk begroet door een neger, hij roept “do you want to have a beer?” Nou laat maar anders wordt ik terplekke een alcoholist. Het plaatselijke voetbalveld had wel een heel bijzondere grasmaaier of beter gezegd twee: twee ezels. De apartheid had trouwens in de dorp bijzondere contrasten laten ontstaan, arme mensen wonend aan de ene kant van de weg terwijl er tegenover golfbanen en tennisvelden zijn.
Oh ja de tactiek was dus in de ochtend hard te starten en bij zonsopgang te gaan slowen of beter gezegd stevig doorwandelen. Voor de vierdaagse in Nijmegen ben ik al een heel eind. Hoe kan je nu in vredesnaam bij 44 graden nog gaan hardlopen? Dan ga je toch koken? Je brandt toch vet aan? Inmiddels had ik dus het zin er al redelijk af. Wel veel potatoes gegeten, veel cola en veel water. Maar ach zo eind van de middag liep je langs de bergen toch redelijk in de schaduw, je gaat dan weer aan hardlopen denken. Zo haalde ik dus Gerard en 2 Zuid Afrikanen in. Gerard viel helaas uit omdat hij te laat doorkwam. De ene Zuid Afrikaan was veel te veel met de tussentijden bezig waardoor hij te weinig dronk en at. Die andere Afrikaan haalde me 17 km voor het einde weer in. Ik vond het prima. Alleen hij had 1 probleem, hij was zijn teddybeer verloren tijdens de race.
Na 70 km mochten we door 6 beekjes hardlopen. Heerlijk tot aan de enkels. Gelukkig hadden ze na deze beekjes een verversingspost. Daar heb ik zo weer gelachen (toen nog wel). Ik kreeg kramp in mijn bovenbenen. First aid was er niet aanwezig maar al zoekende vonden we een potje… Ja allo er stond op “anti shit”, echt iets waar ik niet op zat te wachten.
Op 70 km werd het ook hartstikke donker. Hoofdlamp op: de tweede bergbeklimming. Wat een ellendige klim met veel haarspeldbochten. Maar ik besefte me dat de een na laatste was. Inmiddels wist ik ook dat er nog maar 1 minuut restte voor sluitingstijd bij de checkpoints. Toch maar iets door kachelen bij down-hill. Zo waar maakte ik weer 20 minuten goed. Maar het verlangen naar een biertje kwam weer. Normaliter vind ik het niet lekker, nu wel. Bij een verversingspost hadden ze een blikje bier. De uiensoep was de nachtmaaltijd. Zou die anti-shit nu goed van pas komen.
Vervolgens mocht ik over de heuvelrug genieten van de weidsheid van Z.A.. De maan kwam ook vol aan de hemel. Waar je dan wel niet over kan nacht- dagdromen. Het leek wel of de zon middernacht scheen. Geweldig. Dierbaren komen boven. In het algemeen gezegd heeft het te maken met emoties.
De volgende 10 km loop ik weer onder het uur. Begrijpen doe ik het niet maar het voelt super. Na 90 km komt het meest aangrijpende voor me. Ik ben al niet zo’n giga held maar goh wat bang voelde het in me. Je gaat alleen de bushbush in en wat ik voelde en zag waren dierenogen. De eerste confrontatie waren 20 ogen van grote dieren. Ik met mijn hoofdlamp, zij met hun natuurlijke ogen. Verrek olifanten … kan niet waar zijn omdat ik nog niet in het park ben. Kom dichterbij, pfft het zijn slechts koeien. Hartslag 199,5 of zoiets. Vervolgens verder het bos in. Ik zie een insect op de grond. Het lijkt wel een kreeft met oogomvang van biljartballen. Nou op de foto er mee, tegelijkertijd besef ik me dat hij/zij me zo naar de nek kan springen. Flitsend zet ik mijn weg voor. Boven in een boom kijken alweer 2 ogen me aan … een aap? Ik weet het echt niet maar ik moet de bushbush uit. Estienne, de organisator, had voor aanvang van de wedstrijd gezegd dat de dieren honger hebben in de ochtend maar voor mijn gevoel hebben ze dit ook in de nacht.
Daarna de laatste klim op 105 km. Wat een zoektocht de route te volgen. De organisatie had geadviseerd rechts te lopen omdat het vrij smal was. Het doet me denken aan Guus alhoewel ik hem niet persoonlijk gekend heb. Ga wat energie innemen maar zit midden in de doorns. Het lijkt een dag na de wedstrijd wel op jeugdpuistjes. Het ziet er niet uit. Estienne was er samen met de dokter. Met hun terreinwagen waren ze bijna naar beneden gevallen. Schrammen zijn gelukkig de enige littekens.
Nou mooier kan niet het begint te flitsen (geen snelheidscontrole of meer van dien ongein), nee het begint te onweren. Een geweldig gezicht in de uitgestrekte vlakte. Vervolgens begint het me een potje te stortregenen. Laat ik nu toch 1 ding van de Spartathlon geleerd hebben. Warme kleding voor de nacht, nu dus een jacket.
Bij aankomst van het olifantenpark doe ik de poort open, welke ik tevens tegelijkertijd moet sluiten. Er rijdt een driver achter me aan maar hij maakt er een spelletje van door me veel te veel alleen te laten lopen. Olifanten, bizons e.d. ik heb ze met beide ogen gezien tijdens een drive waar je absoluut niet de terreinwagen uit mocht. Nu laten ze je in grote spanning maar het hoort er gewoon bij.
Estienne roept dat ik niet te lang moet blijven zitten bij de checkpoints. We werken elkaar op de zenuwen maar besef dat we beide moe zijn. Hij wil me graag binnen de 30 uur zien finishen. Dit is de closing time. Voor mij geldt maar 1 ding en dat is finishen. Tenminste zo dacht ik er destijds over.
Na het verlaten van het olifantenpark ligt er 3 km asfalt. Gadver wat voelt dat verrot aan. De benen kunnen niet meer als joggen. Een andere man uit de organisatie begint nu ook al te piepen. “Henk je moet sneller”. Ja daag wie heeft er nu meer dan een dag gelopen. “Laat me met rust”. Je zal het wel goed bedoelen.
Iedereen leeft geweldig met de laatste 3 lopers mee, waaronder ondergetekende, echt prachtig. Tot het moment dat Estienne zegt dat het nog 17 km is. Toen ging het lampje bij me uit. Waarom??? Eigenlijk weet ik het wel. De natuur liet ik achter me en nu was het 1 lang graspad langs een spoorlijn met vette doornstruiken welke mijn bloedblaar doorprikte.
Het feest kan beginnen omdat eerst werd medegedeeld dat ik nog 5 km moest lopen maar achteraf bleken dit er 2,5 te zijn. Eindtijd 29 uur en 45 minuten. M’n statement “en dan nog slechts 2 marathons dan heb je de Spartathlon voltooid”, nou zo simpel is het dus echt niet.
De uiteindelijke winnaar topper Bruce Arnett uit Z.A. in een tijd van circa 24,5 uur. Raymond Brandhonneur, de enige die finishte van de vier Fransmannen, zat een 30 minuten voor me. Laat Raimond toch 5e ooit zijn geweest tijdens de editie 1999 van de Spartathlon. Is er hoop???
Na afloop ontvangen de finishers een riem met een olifantenkop maar mijn vermoeidheid heeft veel langs me heen laten gaan. Ze moesten me wakker maken anders had ik alles gemist van deze ceremonie.
Al met al was het een happening welke ik nooit zou willen gemist hebben. Maar tja wanneer je finisht is alles mooi. Nu nog een kleine 2 weken genieten van een backpack door S.A. en dan hopelijk ready voor de 50 E.M. JKM met een prachtig vooruitzicht: de 100 e.m.
Maar eerst niet verder kijken en plannen maar genieten van een hoogtepunt op ultragebied.
Zwaai, zwaai,
Henk Harenberg