Voor deze atleten is de marathon nog niet genoeg. Zelfs voor een triatlon halen ze hun neus op. Ultralopers. Het uiterste vragen van je lichaam. Meer dan 24 uur aan één stuk door lopen op oneffen paden. Voorburger Guus Smit (38) leefde voor de sport. Na 37 uur lopen werd een val hem fataal. Hij stierf twintig kilometer voor de finish.
{b}VOORBURG:{eb} Niemand dacht meer aan lopen. Maar ze deden het toch. Voor Guus. Gisteren (Maandag), een paar minuten voor de start van het NK 100 kilometer hardlopen in Stein, maakte de organisatie de dood van collega-ultraloper Guus Smit bekend.
“Het was heel ontroerend”, zegt Ria Buiten uit Biddinghuizen. “Op het laatst liepen we hand in hand. Iedereen was in gedachten bij hem. Je hebt ultralopers en ultralopers. Guus was een échte ultraloper.” Bezeten van zijn sport. Bracht dat gevoel met een aanstekelijk enthousiasme over. Gek op de natuur. Een avonturier.
Het wereldje van ultralopers in Nederland is klein. Tussen de tweehonderd- en tweehonderdvijftig atleten beoefenen deze sport. André van de Vliert is er één van. Hij was een trainingsmaatje van Guus. Bij Guus ging het niet om winnen. “Hij was iemand die veel verder keek. Presteren was ondergeschikt aan genieten. Tijdens tochten kon hij rustig even stoppen om wat foto’s te nemen. Zelf zit ik heel anders in elkaar. Ik wil winnen. Guus ging veel meer zijn eigen weg.”
Guus Smit had een broertje dood aan trainingsschema’s, vertelt Van de Vliert. Liep puur op zijn gevoel. “Dan ging hij de duinen in en zag hij wel waar hij uitkwam.”
Grenzen verkennen. Letterlijk en figuurlijk. Zijn voormalige trainingspartner was een echte globetrotter. Liep in Japan, Schotland, Frankrijk, Zwitserland en verdiepte zich ook in de cultuur van die landen.
{b}Inhaalmanoeuvre{eb}
Een ultraloop op het eiland La Réunion in de Indische Oceaan afgelopen zaterdag werd Guus Smit fataal. Twintig kilometer voor de eindstreep viel hij van een bergpad, vijftig meter diep. Vermoedelijk bij een inhaalmanoeuvre. Op dat moment was hij 37 uur onderweg. De volgende ochtend is een reddingsploeg afgedaald om het lichaam te bergen.
“Guus zou nooit onnodig risico nemen. Hij was zeer ervaren, heeft nota bene een commando-opleiding gehad”, zegt zijn broer Kees Smit. Een romanticus onder de atleten. Zo karakteriseert hij Guus. “Wars van alle uiterlijk vertoon. Het lopen was voor hem een ambacht.”
{b}Nationale selectie{eb}
Guus Smit maakte deel uit van de nationale selectie voor ultralopers. Twee jaar geleden liep hij de 24-uursloop met het Nederlandse team en hij wilde deelnemen aan het WK van volgend jaar.
Bondscoach Gerrit van Rotterdam herinnert zich zijn pupil als iemand die vooral zichzelf wilde overwinnen. “Die eerste prijs, dat was voor hem niet van belang. Plezier stond bij hem voorop. Hij begeleidde zichzelf.”
Zijn eigen gang gaan, zich nergens door laten weerhouden. Had Guus Smit net een maand geleden een achttiendaagse tocht van Bretagne naar de Middellandse Zee er opzitten, dan kreeg vriend en trainingsmaatje Bart Kraan ineens een kaartje van hem, waarin hij aankondigde dat hij naar de Indische Oceaan zou vertrekken. Voor een tocht van 125 kilometer met een totaal hoogteverschil van 8000 meter.
“Voor Guus was niks heilig. Had ik nog de kans gehad, dan had ik gezegd: ‘Wat ga je daar doen?’ Na een maand ben je helemaal nog niet hersteld. Zulke overwegingen interesseerden hem gewoon niet. Maar dit heeft niets te maken met zijn overlijden. Guus had het talent onlogische dingen te doen. Gewoon gaan. Doen.”
{b}Sociaal gevoel{eb}
Ruim tien jaar geleden leerden ze elkaar kennen. Leidenaar Kraan had nog één man nodig voor een estafette om twaalf uur lang te zwemmen. “Kreeg ik een briefje: ‘Bel hem, deze gast is gek’. Guus kende niet eens de borstcrawl, maar deed gewoon mee. Zo begon onze vriendschap.” Atleten zijn over het algemeen echte eenlingen. Zo niet ultralopers. Allen hebben een groot sociaal gevoel gemeen. Voorburger Guus werkte met demente ouderen en lichamelijk en verstandelijk gehandicapten. “Hij kon met iedereen opschieten”, benadrukt Kraan. “Praatte net iets te hard en te veel. Altijd vrolijk. Ook als hij ‘diep’ zat na het lopen. En een uur na de finish had hij weer het hoogste woord.”
Regelmatig struinden de vrienden samen het internet af. Op zoek naar nieuwe tochten, nieuwe uitdagingen.
“Zijn leven was: lopen. Hij riep altijd uit: ‘Dit redden we nooit! Het leven is veel te kort.’ Nu blijkt hoe wrang die uitspraak is.”
Bron: Haagse Courant dd. 22-10-2002
http://www.haagschecourant.nl/regioportal/HC/0,2622,1553-Voorpagina__1285178_,00.html
Tom Hendriks – Ultraned