GUUS
Door Ton van ’t Veer
Effe Guus bellen. Geïnspireerd door zijn artikel op UltraNed wilde ik hem graag spreken. Guus Smit, ultraloper, 37 jaar, een loper van het zuiverste water. Hij liep de West Highland Way Race in Schotland; 95 mijl (153km). Ruim 3000 meter te overbruggen stijgmeters, horizontale regenbuien, modder en muggen vergezellen de 71 deelnemers. Zaterdag 22 juni (de langste ‘daglichtdag’ van het jaar) om 2 uur ’s nachts was de start. Vanaf Milgnavie Railway Station, even boven Glasgow, naar Fort William aan de voet van de Ben Nevis, de hoogste berg van Schotland. ‘Hoe blijf ik heel?’ was het credo. “De gehele loop was ik bezig met heel blijven.” De loper uit Voorburg steekt direct van wal. “Een mooie loop joh! Wil je het ook een keer proberen? In 2004 loop ik hem zeker weer!” Met een vette, uitdagende lach probeert deze kilometervreter mij een gewaagde uitspraak te ontfutselen. Ik ben op mijn hoede en doe geen overmoedige uitspraken. Guus is een echte natuurloper. Meerdaagse lopen door onherbergzame gebieden. Af en toe loopt hij op een ‘baantje’ zoals hij dat zo mooi zegt. Hij doelt dan op de vlakke parkoersen in Nederland, tijdens bijvoorbeeld 6 uur lopen. “Ik ben alweer lekker uitgerust. De volgende loop is eind augustus. Dan loop ik van Bretagne naar de Middellandse zee. Een 18-daagse etappe wedstrijd. Afstanden van minimaal 40 kilometer tot maximaal 75 kilometer. Ik kijk er echt weer naar uit.” Voor Guus is lopen meer tochtjes maken. Geen trainingschema’s maar met de trein naar Zandvoort en dan lopend weer terug naar Voorburg. Onderweg langs een cafeetje; broodje eten, even zitten en weer verder. Geen gedoe. Als de waterpompen in het voorjaar opengaan, komen de mooie tijden er weer aan. Guus liep ooit de 6 uur van Breda. De avond voor de loop nam hij de trein naar Breda en sliep die nacht in het park zodat hij op tijd zou zijn. Dit is Guus ten voeten uit; meer avonturier dan ultraloper. Altijd oplossingen zoeken. Nooit opgeven of zoals hij het zo mooi zei: “Ik ben nooit alleen. De natuur is er altijd. Het is elke keer weer anders. Buitenstaanders vragen vaak of ik mij niet alleen voel tijdens de wedstrijden door bossen en bergen of tijdens de mooie tochten door Nederland. Ik begrijp de vraag niet. Er gebeurt zo veel tijdens zo’n lange loop”. Dit blijkt uit het navolgende relaas: “Het parkoers tussen Inversnaid en Inverarnan is het beste te beschrijven met ‘kei op/af en blubber in’. Ik ga nog een keer flink onderuit en kom onder modder aan bij het 3e checkpoint in Inverernan op 65 kilometer, waar Andé me tegemoet komt lopen. Ik krijg een deken om me heen (ook handig tegen de muggen) en werk een kom noedels naar binnen. Eventjes rust, lekker! Met een kop koffie in de hand ga ik weer op weg en na 5 minuutjes wandelen zet ik er weer een dribbelpas in. Het gaat me nog redelijk af maar ik realiseer me dat het zwaarste nog moet komen. Een dood schaap ligt symbolisch voor wat me nog te wachten staat in de berm. Over de ‘military road’ richting Crianlarich. Er loopt hier veel vee los rond. Het is dan ook ‘een grote drekzooi (wadlopen zou een goede trainingsvorm zijn). Verderop, in het bos boven Crianlarich, zijn er steentjes gestrooid op het pad. Hopelijk spoelt het pad zo minder snel weg. De pittige klimmetjes gaan in wandeltempo. Ik passeer het checkpoint in Tyndrum snel. De enige hindernis op de weg naar Bridge of Orgy is een herkauwende schotse hooglander midden op de weg. “ Guus loopt eind augustus in Frankrijk.Het volgende doel is al gekozen: op 20 april 2003: de Trans Europa loop, van Lissabon naar Moskou. Starten in 20ºC en op naar Rusland. Vrolijk lachend nemen wij afscheid en spreken af dat we snel een keer samen gaan lopen. Voor Guus Smit geldt zeer zeker KEEP ON RUNNING. Lees zijn relaas op www.ultraned.org.
{i}Deze colomn verschijnt wekelijks in het Stadsblad in Breda{ei}