Maart 2010 liep Pieter zijn eerste officiële ultra, Limburgs Zwaarste. Op zijn 53ste. Er volgden nog ruim 20 andere ultra’s, maar daarnaast was hij er ook vaak bij als we in kleiner comité het nieuwe jaar inluidden met een nieuwjaarsloop.
In zijn woonplaats Amsterdam was hij jarenlang van de partij bij hardloopgroep Westerpark. Na afloop zei hij tegen een aantal lopers, waarvan ik er één was, ‘’tot over een paar uurtjes’’, want de volgende ochtend stond hij, zo trouw als hij was weer klaar om ons anderhalf uur door de stad te slingeren. Er is nagenoeg geen steegje, bruggetje, laan of onderdoorgang overgeslagen in al die jaren. Pieter wist de weg, uit zijn hoofd.
Tijdens het lopen kwam het leven voorbij, alle veranderingen binnen ons werk, de liefde en onze ideeën over een betere wereld. Pieter was vooral ook dol op de bergen dus ontstond ook het plan om zomers een lang weekend met het woensdagochtend loopgroepje met de trein af te reizen naar Oostenrijk of Zwitserland om daar met zo min mogelijk bagage van hut naar hut te rennen. Pieter verraste ons altijd weer met mooie routes.
Helaas is hij afgelopen week overleden. Vorig jaar september kreeg hij de diagnose longkanker. Pieter zou Pieter niet zijn om tussen de chemokuren door gewoon door te lopen op woensdagochtend. Toen het hardlopen niet meer lukte, gingen we wandelen.
Helaas heeft hij de kanker niet overwonnen en zullen we zelf onze weg moeten vinden. Wat zullen we onze routemaker missen.
Pieter, dank voor alle mooie tochten samen.
Wilma Dierx