Zondag 2 november werd voor de 7de keer de Berenloop op Terschelling gehouden. Al jaren gaat er een groep van AV Statina uit Culemborg naar toe, zo ook dit jaar. De initiatiefnemers van het eerste uur, Han en Carla van Dongen, waren er niet bij. Zij zijn bezig aan een lange wereldreis per zeilschip en zijn nu bij Cran Canaria, denkend aan ons zwoegers op Terschelling. En zwoegen was het. De Berenloop was dit jaar een echte barre berenloop met veel wind, kou en regen.
Zaterdag vertrokken we met zijn achten vanuit Culemborg naar Harlingen-haven. Siebe en Ilse waren daar al en zorgden voor kaartjes voor de snelboot de Koegelwiek. Hierdoor waren we lekker vroeg op het eiland waren en konden nog even naar de Walvis gaan. De Walvis is het strandpaviljoen bij het groene strand en elk jaar weer een ‘must’ in het programma. Ook nu was het er weer erg druk en gezellig. En gezelligheid staat in het weekend van de Berenloop altijd voorop. Niet alleen voor ons, maar eigenlijk voor iedereen, lopers en publiek en de bewoners van Terschelling. De bagage werd door de fietsverhuurder jeugdherberg gebracht waar we zoals gewoonlijk zouden slapen. Alleen heet de jeugdherberg geen jeugdherberg meer, maar gaat vanaf nu door het leven als de Stayokay. Gelukkig is alleen de naam veranderd en niet de prima verzorging en sfeer. Dit weekend staat ook bij de jeugdherberg geheel in het teken van de Berenloop, compleet met pastamaaltijd, stevig ontbijt en een lunchpakket met bananen en sportdrank.
Zondagochtend is de wind behoorlijk aangetrokken, toch zeker windkracht 5 uit het zuidwesten. Gelukkig schijnt de zon nog af en toe waardoor het er vriendelijk uitziet. Na het ontbijt zijn een aantal van ons toch wel zenuwachtig. Drie doen ermee aan de halve marathon en vijf aan de hele marathon. Ook ik laat me meeslepen in het zenuwachtige gedoe alhoewel het alweer mijn 21ste marathon (incl. ultra’s) van dit jaar is. Wat moeten we aan, lange mouwen, korte mouwen, lange tight, jack of is een bodywarmer genoeg? Blijft het droog, wordt het koud, het zijn vragen waar niemand het goede antwoord op weet. Ik neem het zekere voor het onzekere en kies voor lange mouwen, een thermohemd met windstopper en m’n jack. En natuurlijk handschoenen.
Dan op de fiets naar de start bij de Brandaris. Op Terschelling kan je nog gewoon je spulletjes voor na de marathon (in een plastic zak want er wordt regen voorspeld) op de fiets laten zitten. Bij de Brandaris is het al een drukte van belang. Veel marathonlopers, veel publiek, maar ook veel halve marathonlopers. Zij starten een half uur na ons en komen ons nu uitzwaaien. Dus een volle bak publiek bij de start. Dan naar het startvak. Eén van de eersten die ik daar tegen kom is Patrick Kloek. Hij geeft zich zelf een goede kans bij de senioren, achteraf blijkt hij gelijk te hebben. Patrick wordt tweede senior en vierde overall in 2:55:15. Weer een knappe prestatie. In het startvak staan ook Gijs Honing, Theo Kuipers, Gerry Dumont en Henry Okkersen. Even bijkletsen is altijd leuk en zeker voor de start van zo’n mooie marathon.
Dan wordt er afgeteld van vijf naar nul en klinkt de brulboei als startschot. En daar gaan we, op pad om 42,2 km te lopen op het mooie Terschelling wat geheel in het teken staat van de Berenloop. Overal in de dorpen veel publiek en veel bewoners hebben beren in de tuin staan, witte en bruine beren, grote en kleine beren. En het publiek is zoals altijd weer enthousiast. Zelfs straks, zo zal blijken, als het al geruime tijd regent staan ze nog buiten om ons aan te moedigen.
Vandaag zal ik Ini Wieringa gaan hazen voor een tijd sneller dan 4:00:00. Vorig jaar eindigde ze in 4:00:20, nu wil ze onder de vier uur komen. We gaan weg op 28 min./5 km. Daarmee komen we mooi op tijd binnen. Als snel halen we Janneke, een kennis van Ini in, die bij ons aanhaakt. En dan begint het geklets tussen die twee. Vrijwel aan een stuk door. Voor de loop had ik al gezegd dat veel praten veel energie kost, energie die we vandaag hard nodig zullen hebben, maar ja, dat is Ini al lang weer vergeten. Bij ongeveer 15 km zegt Janneke ons gedag, het gaat haar toch te snel. Wij verder. We zitten mooi op schema, de eerste vijf in 27:38, de tweede in 28:30;de derde gaat iets te langzaam in 29.12, maar dat halen we straks wel weer in. Ondertussen heeft Ini anderen gevonden om tegen te praten: het publiek. In plaats dat het publiek ons aanmoedigt moedigt zij het publiek aan. “wat goed dat jullie hier staan”, “nou, jullie zijn wel doorzetters hoor”, “wat is het hier mooi hé” zijn enkele van haar opmerkingen. Zeker in de laatste opmerking heeft ze gelijk, het is weer erg mooi op Terschelling. De bossen tooien zich in de mooiste herfstkleuren en ook de duinen zijn prachtig. Paddestoelen zijn er maar weinig, daarvoor is de zomer veel te droog geweest. En in droge omstandigheden groeit de paddestoelweefsel ondergronds te weinig en kan dan geen paddestoelen vormen.
Ondertussen is het gaan regenen. Het is begonnen als wat kleine spetters bij km 15, maar nu regent het gestaag door. En de wind lijkt ook harder te waaien. Ik handhaaf een strak tempo. Tot de 20 liepen er nog wat mannen met ons mee, maar die hebben we achter ons gelaten. Vanaf de 15 halen we alleen nog maar lopers in, zelfs zijn we niet meer ingehaald. Dat is het voordeel van een vlak schema en dat inhalen motiveert.
De halve gaat in 2:00:28, mooi op schema dus. Maar ik weet dat we ook nog over het strand moeten en dan het hoge duin op naar da long way. En daar zullen we de wind pal tegen hebben. Dus verhoog ik het tempo iets tot 27:30 en zelfs tot 26:45 bij de 35 km. Maar staat dat 35 km bord wel goed? Ook anderen hebben daar opeens een snellere tijd. Het strand valt wel mee, het is op veel plaatsen lekker hard en de zuidwesten wind wordt getemperd door de duinen. Dan de klim omhoog, steil en door mul zand. Dat kost kracht en tijd. Daar achterhalen we Theo Kuipers die we vanaf de 25 km steeds in zicht hebben gehad. Ook hij draait een strak tempo en kan dat tot bijna aan de finish handhaven. Theo is één van de weinigen die in korte broek en korte mouwen loopt. En hij heeft het niet eens koud! Ik begin het wel wat koud te krijgen. Toen we een aantal kilometers terug pal tegen de wind in moesten heb ik het wel warm gehad, toen was het buffelen, vechten en doorbijten. Op die stukken loopt Ini vlak achter mij, lekker in de luwte. Ze heeft haar krachten straks nog wel nodig. Maar nu gaat het bijna weer als vanzelf.
Als we aan de Long Way beginnen kruipt ook Theo Kuipers achter me, hij is welkom. Met z’n drieën gaan we menig loper voorbij. Een aantal van hen heeft het, zo te zien, erg moeilijk. Ook Ini krijgt het moeilijk. Ze zegt haast niets meer. De vijf kilometer tot aan de 40 km gaan in 31:03. We gaan duidelijk langzamer, maar het is misschien ook het gevolg van de plaats van het 35 km bord. We moeten ons nu toch echt gaan haasten om nog binnen de vier uur binnen te zijn. Waar vorig jaar in het bos Emma Shaplin schalde is het nu stil. En we hadden ons er nog wel zo op verheugd! Maar ja, dan maar zonder muziek. Ini grijpt de laatste drankpost aan om even een paar stappen gewoon te lopen, maar ik maan haar tot opschieten. En daar gaan we weer met zijn tweeën, want ook Theo heeft ons moeten laten gaan. We naderen West Terschelling, links en rechts mooie huizen. Dan het kruispunt over. We hebben nog vijf minuten en lijken het te gaan halen, maar er komen nog een paar verraderlijke klimmetjes en stukken met harde wind tegen. Ini loopt nu constant achter mij, uit de wind, maar af en toe verliest ze het contact en moet ik inhouden. “Kom op, volhouden, we zijn er bijna” roep ik, maar ik zie dat ze het heel erg moeilijk heeft. Vlak voor de kade halen we nog een loper in. Op de kade, met de wind pal tegen, dringt hij zich tussen Ini en mij in. Ik ga naar links, de indringer ook, ik ga naar rechts, maar ook hij gaat naar rechts. Dan houdt ik in en dan moet hij me wel voorbij. Met tegenzin duikt hij zelf de wind weer in. Ini kruipt weer achter me en we gaan de laatste hoek om. Daar grijp ik Ini bij de hand en sleur haar richting finish. Na een laatste duw komen we over de streep in 4:00:26 sec. Maar gezien de barre omstandigheden heeft ze een prima tijd neergezet. Terwijl ik van mijn bouillon geniet komt Gijs naar mij toe. “Net binnen de vier uur zeker” vraagt hij. “Nee, net niet” antwoord ik, maar we zijn tevreden, we hebben en vlakke race gelopen, zelfs met een kleine negatieve split. Dus, wat wil je nog meer.
Dan op de fiets naar de jeugdherberg, lekker warm douchen en daarna naar de prijsuitreiking waar de plaatselijke held Hessel het publiek vermaakt. Ik denk dat er weinig wedstrijden zijn waar zoveel bekers uitgedeeld worden als op Terscheling. Voor elke categorie drie bekeres, zowel bij de vrouwen als mannen en ook nog bekers voor de beste Friezen en voor de beste Terschellingers. Ook Patrick en Gerry mogen het podium op voor een beker. Goed gedaan allebei!
’s Avonds gaan we met z’n allen uit eten, lekker en gezellig. In tegenstelling tot andere jaren zijn we niet naar Hessel gegaan (in andere jaren een vast programmaonderdeel) maar hebben in de jeugdherberg lekker aan de bar gehangen en nagekletst. We hebben weer een fantastisch weekend gehad en ik kijk nu alweer uit naar volgend jaar.
THEO DE JONG
VIRIDIS@PLANET.NL