Na annulering van de Polar Circle Marathon, die gehouden zou worden op 13 september, besloten Henry en Christine Okkersen en Han Frenken deel te nemen aan de 100 km Farao’s run in Egypte.
We vetrokken op dinsdag 25 november met British Airways vanaf Dusseldorf via Londen naar Caïro. Hier werden we opgewacht door mensen van de organisatie. Na een rit van 45 min kris kras door Caïro, kwamen we aan in het Intercontinental Pyramids Hotel nabij de beruchte piramides van Gizeh waar wij 5 nachten verbleven.
Woensdag en donderdag bezochten Henry en Christine de Piramides en natuurlijk het Egyptisch museum met de Collectie van Toetachamon. Mijzelf leek het beter om 2 dagen in het luxueuze 5 sterren complex te verblijven met o.a. 5 restaurants, zwembad, winkels, fitness etc en zelfs nog een eigen dierentuin met o.a. flamingo’s. Twintig jaar geleden had ik met mijn vrouw Uschi Egypte eerder bezocht.
Het was vooral de mythe die beide Caesar kompanen naar Egypte lokte.
{HF-01.jpg}
Ergens tussen 690 en 665 voor Christus wilde Farao Tharaqa de fitheid van zijn soldaten testen. Start bij de piramide van Djoser in Sakkara, finish in de oase van Faiyum. Volgens een inscriptie die in 1977 bij opgravingwerkzaamheden is ontdekt, legde de winnaar de foltertocht in acht uur af. Thans in de moderne tijd, wordt de route in omgekeerde richting afgelegd.
Vrijdag 28 november was het de grote dag. Om 03:00 werden we gewekt en een kwartier later zaten we aan het ontbijtbuffet. Om 04:00 vertrokken we in konvooi met politiebegeleiding richting de start bij de Hauwara Piramide nabij de oase van Faiyum. Iedere sololoper werd persoonlijk begeleid door een taxi of busje met chauffeur die helaas meestal geen Engels sprak, maar met gebarentaal lukte het meestal wel.
Iedere sololoper kreeg 10 liter water met zich mee en 2 kilo bananen. Ik had zelf gelukkig nog 6 liter cola bij me en 2 pakken peperkoek aangevuld met Nimm2 (snoepjes met vitamine C) die me later in de wedstrijd over het dode punt hielpen.
Omdat iedere chauffeur de weg het beste wist, viel het konvooi al na 1 km uit elkaar en ging iedereen zijn weg richting oase. Het pakte uiteraard verkeerd uit en de bus van Henry en Christine reed zich vast in het mulle zand in de woestijn … Gelukkig had iedere deelnemer en chauffeur het telefoonnummer bij zich van de Race Director Gasser Raid. Die kon de bus snel traceren en met zijn 4 wheel drive uit het zand trekken. Het was best een interessant punt voor de Okkersen, nabij de Meidum piramide, maar ondertussen werd voor iedereen de start wel 1 uur later.
De Minister van Toerisme loste het startschot. Het eerste stuk ging door de woestijn en het was een beetje chaotisch, met al die voertuigen al dus veel uitlaatgassen. Na 5 km passeerden we aan de linker kant een gevangenis en werden we begeleid door militairen. De kalashnikovs hingen zichtbaar uit de truck en ik liep bijna in de loop van hun schiettuig.
Verderop werd de weg door de woestijn bewaakt door woestijnsoldaten die verkleed waren als boer. Na 10 km passeerden we een vuilnisbelt, hier rookte het flink en in combinatie met de uitlaatgassen was het een mooi mengsel.
Nadat we de spoorweg passeerden zagen we in de verte weer de Meidum Piramide en vandaar liepen we richting het kanaal.
Het begon heel druk te worden op de route met veel ezels, opgezadeld met aggregaten die men gebruikte voor het water over te hevelen van kanaal naar het land om zodoende tomaten, maïs, graan etc te verbouwen. Sommige dames vervoerden ook aggregaten op het hoofd.
Daar de ramadan voorbij was, hadden alle kinderen vrij van school en werden we door hen ontvangen met uitspraken als ‘What’s your name?’ or ‘Money’ … Zelfs de kinderen die op het land aan het werk waren riepen steeds ‘Hello’ en uiteraard ‘What’s your name’.
Nadat we het eerste dorp doorkruist hadden, begonnen de kinderen soms wel 30 à 40 meter met ons mee te lopen. Sommige belhamels begonnen zelfs stenen en mest naar ons te gooien, maar gelukkig was er altijd wel een oudere die de kinderen afremde. Er deden hoofdzakelijk Europeanen en Aziaten mee aan deze ultraloop, vandaar dit type aandacht.
Tot 45 km liep ik samen met Henry, want we hadden van tevoren afgesproken dat we zolang mogelijk bij elkaar zouden blijven. Toen in de middag de temperatuur opliep naar 28 graden, begon ik het moeilijker te krijgen. Ik moest Henry laten gaan, en vanaf dat moment begon het voor mij loodzwaar te worden.
Wel liep ik automatisch iets harder als lokale kinderen met mij mee liepen en weer met stenen en mest naar me probeerden te gooien … Het parcours, dat langs het kanaal liep, werd overheerst door langs scheurende auto’s en trucks uit de jaren zestig, die ons op centimeters voorbij raasden.
{HF-02.jpg}
Henry liep nog altijd goed en werd voortreffelijk bij gestaan door zijn vrouw. Iedere 5 km werd aangeduid door markeringen op het wegdek en met grote borden langs het parcours.
Na de eerste 45 km nam ik steeds een extra pauze om mijn cola en peperkoek te nuttigen. Daarna moest ik de chauffeur van mijn bus vaak wakker maken want die was dan op de achterbank gaan liggen te slapen. Met mijn manier van wekken was hij niet zo blij: een lekkere boer opgewekt door de vele cola 😉
Henry kreeg het ook moeilijker vanaf het 60 km punt, maar zijn dipje duurde maar 10 km. Mijn dip duurde helaas wat langer. Pas vanaf het 70 km punt, toen ik mijn maag ledigde in een weiland, ging het gelukkig weer beter. Ik begon weer met cola en peperkoek. Het is een ideale combinatie want het blijft de hele weg aan je gehemelte plakken. Voeg daar nog één van die Nimm2 snoepjes bij en je hebt een ideaal tijdverdrijf.
De meeste lopers kregen het nu moeilijk, maar omdat de zon niet meer scheen, werd het wat aangenamer om te lopen. De Dashur Pyramide was al vanaf 10 km ver te zien. Hier moesten we een pendelstuk van 3,7 km lopen om zodoende op een exacte afstand van 100 km uit te komen. Heel precies door het AIMS gemeten.
Het pendelstuk was weer erg druk met verkeer, kinderen en bijtgrage honden. Het stuk naar de piramide zelf was steil maar het uitzicht des te mooier.
Nu nog maar 10 km richting Sakkara maar omdat we 1 uur later waren gestart, was het toch al duister geworden. De laatste 10 km werden een hellevaart omdat de meeste automobilisten geen licht aan hebben. Op 10 cm afstand van onze voeten reden ze voorbij. Het waren gevaarlijke en hachelijke toestanden. Zelfs moest ik noodgedwongen een keer in de berm springen toen een auto recht op me af kwam rijden. En Henry had last van een truck die hem van de weg wou duwen.
De laatste 5 km voerde het parcours richting de Sakkara piramide. Ook die weg liep toch vrij steil omhoog. Toen ik alleen bovenkwam, stond er niemand van de organisatie om me de weg te wijzen richting finish. In het pikkedonker liep ik wonderwel toch de goede kant op. En werd ik uiteindelijk toch nog opgevangen bij de finish met een zeer mooie medaille en een echt papyrus certificaat.
Daarna nog even met de plaatselijke arabier op de foto en vervolgens terug naar het hotel waar de prijsuitreiking en een award buffet op ons stonden te wachten.
Henry en ik haalden allebei de strenge limiet van 12 uur op dit loodzware parcours. Henry maakte een droomdebuut op de 100 km met een 5e plaats in 10 uur 26 min en 17 seconden en ikzelf passeerde de finish in 10 uur 55 min en 42 sec op een 8e plaats.
{HF-03.jpg}
Vol tevredenheid gingen we dit vieren in de plaatselijk bar in het hotel. Tenslotte gingen we op de laatste dag van ons verblijf een kamelen-tocht maken van 2 uur rondom de Piramides van Gizeh.
Het was een hellevaart maar toch een avontuur om nooit meer te vergeten.
Han Frenken
info@taxifrenken.nl