Een deelname aan de WC 100 km in Taiwan stond oorspronkelijk niet op het programma. Enerzijds vanwege het kostenaspect en anderzijds vanwege de te verwachten extreme belasting voor de atleten door het moeten leveren van een prestatie, na het passeren van zeven tijdzones, in (sub)tropische omstandigheden.
In de loop van het jaar bleken er echter gunstige financiële afspraken gemaakt te kunnen worden met de I.A.U. en de organisatie en vielen de gemiddelde temperaturen en luchtvochtigheid in november mee.
De organisatie in Taiwan had de zaken meer dan goed voor elkaar. De atleten waren ondergebracht in een aan de rand van een nationaal park gelegen luxueus hotel en er was voor een uitgebreid cultureel programma gezorgd.
Speciaal ter gelegenheid van het evenement was er een postzegelserie ontworpen en een boek uitgegeven.
De WC 100 km was tevens aangegrepen om de Taiwanees in beweging te krijgen. Naast de 100 km kon er ook ingeschreven worden voor de 1 ½, 5, 10, 25 en 50 km. In totaal verschenen er bijna 22.000 deelnemers aan de start. Zelfs de president van Taiwan startte, na het startschot voor de 100 km gegeven te hebben, op de kortste afstand.
Na een parcoursverkenning per fiets sloeg de schrik behoorlijk in de benen. We wisten dat het hoogteverschil tussen start en keerpunt (afstand ± 11 km) ongeveer 400 meter bedroeg. Maar dat het meer bergachtig dan heuvelachtig was viel tegen. Fraai was het wel. Het parcours liep onder andere over een gigantische dam waarachter zich een groot stuwmeer bevond.
Ook de weersverwachting was niet gunstig. Er werd een temperatuur van 28 à 29ºC verwacht.
De looptrainingen in de dagen voor de wedstrijd bevestigden dat het een loodzware wedstrijd zou worden. Mede omdat de acclimatisatieperiode aan de (te) korte kant was.
Op de dag van de wedstrijd stonden er 296 atleten aan de start uit 30 verschillende landen waarvan er 22 een team hadden ingeschreven.
De start die plaatsvond om 09.00 uur was chaotisch. Gelijktijdig met de 100 km lopers vertrokken de lopers van de 10, 25 en 50 km waarbij de duizenden 10 km lopers het achterste startvak bevolkten.
Afgesproken was om zeer voorzichtig te starten. Ons doel was om in ieder geval met minimaal 3 atleten te finishen om zodoende een klassering in het landenklassement te bewerkstelligen.
Tijdens de eerste ronde was de temperatuur reeds opgelopen tot de beloofde 28 à 29ºC. De zon schemerde door de wolken en er hing een lichte nevel over de bergen. De luchtvochtigheid was voelbaar en zichtbaar hoog en er was geen zuchtje wind. Met name in het “dal” was de vochtige warmte letterlijk adembenemend.
Na de eerste ronde was duidelijk dat het voor Wim Epskamp een zware wedstrijd zou worden. Hij was uiteraard nog niet volledig hersteld van zijn fantastische prestatie tijdens de WC 24 uur welke vijf weken eerder in Uden had plaatsgevonden (8e plaats met ruim 251 km). Zijn opdracht was om zonder zich te forceren de wedstrijd te volbrengen.
Edwin van der Loop kreeg al snel last van maag- en darmstoornissen. Toen hij ook niets meer binnenhield begon het er voor hem somber uit te zien. In de tweede ronde leek zijn toestand echter te verbeteren.
Veron Lust en Tom Hendriks hadden ogenschijnlijk het minste last van het drukkende weer en het bergachtige parcours. Hun tred was licht en zij doorstonden de eerste twee ronden zonder zichtbare problemen.
Wie te snel gestart was kreeg het in de tweede ronde al moeilijk. Velen werden gedwongen het tempo aan te passen, anderen moesten al gaan wandelen of stapten uit.
De uitstekende medische voorzieningen voorkwamen dat er serieuze slachtoffers vielen. Er waren 15 ambulances ingezet die ter plekke de noodzakelijke behandelingen konden geven en het gekwalificeerde medisch personeel bestond uit bijna 100 mannen en vrouwen.
In het tweede deel van de wedstrijd veranderde er weinig voor de Nederlandse ploeg. Veron bleef er opmerkelijk fris uitzien en kon zijn tempo vasthouden waardoor hij nog veel atleten inhaalde. Hij eindigde tenslotte op een knappe 16e plaats met een tijd van 8.03.53. Het feit dat hij veel lopers achter zich hield die normaal gesproken binnen 7 uur finishen zegt veel over zijn prestatie.
Ook op Tom leek de vermoeidheid nauwelijks vat te krijgen. Hij was de enige die van het parcours scheen te genieten. Na een zeer regelmatig gelopen race zonder inzinkingen finishte hij als 36e in 8.56.37 hetgeen in dit veld een prachtige prestatie is.
Wim kreeg het er in de tweede helft niet gemakkelijker op en moest op de steilste stukken gaan wandelen. Maar twijfel of hij de finish zou halen is er eigenlijk nooit geweest. Dat lukte dan ook. Hij passeerde de streep als 41e in een ondanks alles zeer respectabele tijd van 9.05.14. Voor Wim was het de afsluiting van een uitzonderlijk goed jaar met vele sportieve hoogtepunten.
Edwin verzwakte langzaam maar zeker door het niet kunnen binnen houden van vocht en voeding. Nadat de coach van het Engelse team hem op hardhandige wijze duidelijk had gemaakt dat hij in ieder geval water moest drinken kon hij verdere uitdroging voorkomen. Dat hij uiteindelijk alsnog als 58e finishte in een tijd van 9.59.10 tekent zijn karakter. Hij liet daarmee de meeste lopers achter zich.
Hoe zwaar het geweest is blijkt wel uit het feit dat slechts 50% van de lopers de finish haalde. Ook wisten slechts 15 van de 22 teams met het minimaal vereiste aantal lopers (3) de wedstrijd te volbrengen.
In het landenklassement werd een fraaie 7e plaats behaald. Achter Italië, Rusland, Duitsland, Japan, Engeland en Nieuw-Zeeland maar voor vele erkende ultranaties zoals bijvoorbeeld België en de Verenigde Staten.
Daarnaast organiseerde de WMA (World Masters Association) voor het eerst gelijktijdig een WC voor veteranen.
Tom Hendriks behaalde de 3e plaats in zijn leeftijdsklasse. Hulde!
Tot op dit moment zijn de uitslagen van het (veteranen)landenklassement nog niet gepubliceerd. We wachten in spanning af.
De volledige officiële uitslag van de WC 100 km staat op http://www.iau.org.tw
Met vriendelijke groet,
Gerrit van Rotterdam