{b}Welkom in het koninkrijk der langeafstand.{eb}
In het decembernummer van Runnersworld staat onder deze titel een zes ! pagina’s groot artikel over deze prachtige loop. Heerlijk een verhaal over een ultratrail!
Na het lezen van de ervaringen van de auteur Steven Seaton, bekroop mij het gevoel “iets gemist te hebben”. De omgeving is ongetwijfeld prachtig en mag daarom best uitgebreid beschreven. Het ging hier in het “Koninkrijk der lange afstand” echter om een challenge een uitdaging over honderdzestig kilometer die natuurlijk zijn gelijke op aarde niet kent. Hoewel koninkrijk der lange afstand? Peru? De chasqui (“lopers”) waren de estafette lopers van de Inca’s. Men zocht daarvoor snelle atleten uit die als boodschapper een kilometer of twee drie van het af te leggen traject bij nacht en ontij af konden leggen. Dit waren zeker geen langeafstandslopers zoals de Tarahumaras of de Griekse boodschappers. En uhm, verzengende hitte op vijfendertighonderd meter? Heb ik nou weer iets gemist?
Wat mij wel opvalt is het feit dat zaken die wel belangrijk zijn bij een dergelijke tocht luchtig beschreven worden of geheel niet aan de orde komen. Zo is het van zeeniveau naar drieduizend meter stijgen binnen een paar uur voor een hoop mensen geen pretje en kan ik mij niet voorstellen dat er in de groep niet enkele lieden met een daverende koppijn al kotsend de eerste dag zoniet dagen rondgelopen hebben. Sterker nog er wordt rustig gesteld dat men na enkele dagen “geacclimatiseerd” is. Ja hoor, als je je te pletter slikt aan de Diamox lijkt het allemaal wel goed te komen, totdat je uitgedroogd aan het infuus geprikt wordt. Ik vraag me af wie meneer Seaton in de maling neemt, maar acclimatisatie van drieduizend plus meters kan tot twee weken duren en gedurende deze periode bestaat er een kans op AMS (acute mountain sickness, waarbij je in het gunstigste geval je longen eruit kotst en als je pech hebt dood gaat). Onderzoek in Colorado heeft aangetoond dat 20% van de mensen die binnen vierentwintig uur van zeeniveau naar drieduizend gaan ziek worden en voorn degenen die van nul naar vierduizend denken te reizen wordt 50 tot 70% geveld.
Onder bergbeklimmers bestaat de globale regel dat je 1 dag moet acclimatiseren voor elke 350 meter boven de drieduizend meter en niet meer dan deze 350 meter per dag moet stijgen. Het is maar even iets om in gedachten te houden.
Dan de honderdzestig kilometer lange ‘challenge’, ik kan me goed voorstellen dat het voor zijn vrouw een challenge is geweest als je “met slechts enkele tien kilometers in de benen” aan zoiets begint. In plaats van respect voor een dergelijke prestatie kan ik alleen maar meewarig mijn hoofd schudden, wat het duo Seaton niet verhaalt is dat zij beiden meer dan tien ! uur over de desbetreffende marathon hebben gedaan, dat manlief redacteur is bij de Engelse Runnersworld en dat deze challenge eigenlijk een soort marathon is waar een toeristische tocht omheen is gebouwd à raison van $2895,– pp. Een schitterende wandeltocht dat wel, maar wie de beschrijving van de loop leest komt in de verste verte niet aan 100 mijl en al helemaal niet hardlopend. Om daar zes pagina’s van in een hardloopblad te plaatsen… Het is maar wat je belangrijk vind.
Hardlopende muizen, dat is ook belangrijk! Onderzoek heeft aangetoond dat muizen die een week lang intensief gelopen hebben de uitgang in een doolhof niet meer kunnen vinden. Op zich is het feit dat ze uberhaupt nog aan dat doolhof beginnnen al een prestatie want ik kan na een vierentwintig uur al geen kruiswoordraadsel meer zien, laat staan oplossen.
Absoluut onbelangrijk schijnt in ieder geval het wereldkampioenschap dat onlangs in Taiwan is gehouden. Tevergeefs zoek ik naar een stukje over de deelname van de Nederlandse afvaardiging aan de honderd kilometer in de “Republiek van de ultralangeafstand”, Taiwan. Op zijn minst toch wel een beschouwing over de prestaties. Helaas vergeefse moeite, alle beschikbare bladruimte was waarschijnlijk al gebruikt door engelse collegae en muizen. Misschien dat deze muizen volgend jaar met een gekleurd balonnetje goede diensten kunnen bewijzen tijdens de een of andere marathon.
Iedereen nog een fijne kerst gewenst,
Tom Hendriks
tom@hendriks.st