Nee, geen storm in een glas water, die raakt uitgeraasd. In de Hoekse Waard was sprake van het omgekeerde, het ging van kwaad naar erger. De weersvoorspellingen beloofden veel regen. Op weg naar Maasdam was dit duidelijk zichtbaar. Theo Cloosterman (hij is er weer) Regina en ik bespraken onderweg vooral de kleding die je 66 km(was 63 en nog wat) lang, tegen de regen kon beschermen. We waanden ons nog even in Frankrijk, want plotseling doken er slagbomen op. Tolgeld in Nederland, dat bestaat dus.
In de showroom van een autobedrijf kun je inschrijven en omkleden. Tevens de auto’s bezichtigen waar je mogelijk ooit van gedroomd hebt. Ik denk dat daar voor ons een tegenstelling inzit. In dit tijdperk van snelle, dure auto’s voor snobistische mensen, beoefenen wij een sport die terugvoert naar de oervorm van bewegen, het lopen, mooier kan toch niet. De simpelheid is spel geworden, spel met de elementen. Ultra’s zijn grenzenverleggend en kunnen kwesties van overleven en overeind blijven zijn, vooral vandaag. De ontvangst is vriendelijk en gastvrij. Gratis koffie en na de inspanning is er lekker tapbier, wat de zoete bananensmaak en cola van onderweg op een prettige manier wegwerken. De bekende veellopers van de laatste weken zoals Theo de Jong, Jan v d Erve, Henry, Peter Zuidema, Willem, Ben en Henk met bepakking zijn er weer. Ook Henk, Ubel, Willy, Edwin v d Loop, Wim Epskamp en Lies zijn er op af gekomen.
Bij de start zegt een van de organisatoren dat er slechts 3 verzorgingsposten zijn, die ze enigszins beschut hebben kunnen plaatsen. Het is zelfservice, maar werkt bij dit weer uitstekend. Kwart voor tien, we mogen weg. Op de 66 km zijn er zowat 15 inschrijvingen. De 22 en 44 km kennen minder deelnemers. Al meteen voelen we de onstuimige wind en moeten we knokken om er baas van te blijven. Tussen de huizen is het om te doen, maar al na een kilometer komen we in de polders terecht. Het begint te regenen. Als je tegen de wind in loopt, striemen de harde druppels pijnlijk in je gezicht. Een vrouw op de fiets die haar man begeleidt roept naar me: ‘doe eens rustig aan, uw zoon loopt achter u en wil graag bij u komen lopen’. ‘Kan niet, mijn zoon is er niet bij’, zeg ik. Terwijl ik omkijk zie ik Theo Cloosterman dichterbij komen. ‘Heeft hij me voor de gek gehouden’, vraagt ze. ‘Het had mijn zoon kunnen zijn als ik jonger begonnen was’, roep ik terug. De eerste 5 km gaan in 30 min. Theo loopt lekker ondanks de wind en de regen. ‘Dit heeft ook zijn charmes’, zegt hij. Ik ontken dit ten stelligste. Op de verzorgingspost staat water, cola, banaan, sinaasappelschijfjes en donuts. Wel ter plaatse opdrinken, want in een afgedekte verzwaarde doos worden de lege bekertjes bewaard. De wind zou ze over de Hollandse polders verspreiden. Theo versnelt, hij loopt van me weg. De 10 km in 1.02. Na 11 km krijgen we de wind op de broek en rug. Je moet oppassen dat je in windvlagen de macht over je eigen benen niet prijsgeeft. Ik loop weer bij Theo. Het gaat beter, het regent ondertussen niet meer. Voor de volgende verzorgingspost hebben ze een creatieve oplossing bedacht. In de fietsenbewaarplaats bij een bushokje, lekker uit de wind kun je even bijkomen van de natuurelementen. De eerste ronde gaat in 2.08.
De wind wordt krachtiger, je moet vechten om overeind te blijven. Na de vorige ronde weten we dat het 11 km lang ploeteren en zwoegen, zal worden en dat een reële tijd er zeker niet inzit. Dat is niet erg, het wordt een kwestie van krachten verdelen, niet alle energie eruit halen als je de storm tegen hebt, want dan wordt de laatste ronde echt een slijtageslag. Tussen de 25 (2.33) en 30 km (3.05) voel ik een blaar opkomen. Theo haakt af. Jammer, want hoewel je weinig praat, heb je toch steun aan elkaar. In de tweede ronde kom ik uit op 4.20. Vanwege de weersomstandigheden heb ik daar best vrede mee. Henk Harrenberg en ik staan bij de doorkomstverzorging. ‘Ik heb het eigenlijk wel gehad, wat gaat het moeizaam’, zegt Henk, maar hij gaat verder. ‘Hetzelfde geld voor mij, maar ik plak er ook nog een ronde aan vast’, zeg ik. Theo besluit na 2 ronden te stoppen. De wind wordt alsmaar krachtiger. Mijn petje dreigt af te waaien, ik zet het af en loop blootshoofds (wat nog nooit gebeurd is) verder. De polderwegen zijn leeg, geen fietser te bekennen, af en toe een auto. Ik zie de mensen die erin zitten naar mij kijken alsof ik een bovenaards wezen ben. Mijn linkervoet waait tegen de rechterenkel. Dat blijf je even voelen. Op een gegeven moment stopt de wind me af, ik kan geen stap meer verzetten, denk dat zo dadelijk mijn 55 kilo opgetild worden en in het koude water van de Maas terecht komen. Ik ga aan de andere kant lopen. Beschutting? Niks, geen bossen, geen bomen, zo af en toe een huis dat heel even verlichting brengt. Ik voel de blaar groeien, maar ben al bij de 50 km(5.16). Nog enkele kilometers en dan komt dat gelukzalige gevoel van de wind in de rug. Ik denk aan het verhaal van Martien Baars over de JKM gisteren op Ultraned. Kan het nog zwaarder zijn dan vandaag? Iemand van de organisatie zegt op de verzorgingspost bij het bushokje, dat de winnaar maar 1 minuut boven de tijd van vorig jaar zit. Ben ik dan zo slecht vandaag, heeft hij een superdag en ben ik tegen natuurgeweld niet opgewassen! De toekomst zal het leren. Ik finish in 6.48.45. Een mooi resultaat met windkracht 9 en windvlagen van 120 km per uur. Jan v d Erve zit sinds vorige week nog steeds in de zweeffase. Ook nu weer een uitstekend resultaat met een fraaie 3e plaats. Edwin en Wim blijven hem slechts voor.
Organisatoren van de Binnenmaas non-stop, jullie hebben het vandaag uitstekend voor elkaar. Ze geven ruiterlijk toe dat het vorige jaar een misser was. Het verslag van dit jaar geeft dan ook een heel ander beeld dan dat van vorig jaar.
Op de terugweg was buiten deze wedstrijd, Eindhoven (onze regio) onderwerp van gesprek. De Marathon Eindhoven is verkozen tot ‘Eindhovens Trots’. Maar liefst eenderde van de uitgebrachte stemmen gingen naar dit evenement. Het versloeg daarmee PSV ruimschoots, dat nog niet in de top-drie voorkwam. Eindelijk gerechtigheid, de atletiek krijgt weer de plaats die ze verdiend. Dit is een heel mooie pluim voor al die duizenden vrijwilligers, die net zoals vandaag in de Hoekse Waard, ons het hele jaar ten dienste staan.
Vincent Schoenmakers