Het marathon en ultralopen is een wonderlijke sport. Zaterdag stond er voor de meest geïnspireerde onder ons de Jan Knippenberg Memorial op het programma. Jan van de Erve heeft de thuisblijvers een prachtig beeldverslag (die beelden kun je er zelf bij bedenken) laten meegenieten van deze bijzondere wedstrijd. Van de 49 gefinishte waren er 2 dagen later weer 9 present (Sjoerd, Henry, Jan v d Erve, Gijs, Theo d Jong, Theo Cloosterman, Theo Kuijpers, Regina en Jan Willem) in de Leidsche-Rijn marathon. Wat zijn hun drijfveren? Na afloop van deze marathon is het me duidelijk geworden. Ze wilden de JKM, die om de 2 jaar gehouden wordt, beslist niet missen. Een eerbetoon aan de grote voorvechter, die tevens een voorbeeld is voor alle lopers, maar vooral hen die deze sport nog in een pril stadium beoefenen. Met andere woorden, herinnering, respect en het onderlinge wij-gevoel willen beleven. Ik was er niet bij. Het spijt me steeds meer, zeker na wat ik erover las en vandaag over hoorde. Omdat ik nogal blessuregevoelig ben, durfde ik niet aan het strandenparcours te beginnen, mede gezien er binnenkort de Ronde van Aruba zit aan te komen. Opvallend vond ik dat de 9 deelnemers aan de JKM hetzij als ‘paas’haas of individueel de Leidsche Rijn marathon zowat allen met de ‘2 vingers in de neus’ gelopen hebben. Dat bewijst des te meer dat onze hobby een wonderlijke hobby is.
Sorry, dat ik meteen met de deur in huis val, door een punt aan te snijden waar vele lopers zich aan geërgerd hebben. Na de wedstrijd haal ik met heel veel anderen onze tassen op die we in bewaring hebben gegeven in de speciale garderobe tent. Een onmetelijke rij staat voor me. Net de marathon volbracht, je wilt eten, douchen, maar dit gaat nu even niet. Even niet, ik heb van kwart voor drie tot vier uur (=5 kwartier) moeten wachten voor ik mijn spulletjes heb. Goed dat het niet regent. Ik zal u enige opmerkingen uit de wachtgroep niet onthouden: ‘Dit is schande van de organisatie, je moet dit niet op zo’n knullige manier oplossen’,’ze hadden nooit de halve marathon om 12 uur moeten laten starten, de hele en de halve komen dan samen en dat geeft die drukte’, ‘een prachtig parcours, we hadden overal ook in Utrecht voorrang, dankzij de verkeersregelaars. Dit nu breekt je positieve beleving af’, ‘New York en vele grotere marathons lossen dit professioneler op’.
Op weg naar de start hoor ik van de speaker dat er meer dan 1000 deelnemers zijn op de marathonafstand. De zon schijnt volop, dus blote armen en benen weer. Niet voor mij, want ik ben bang dat als het bewolkt gaat worden, de gebruikelijke kippenvel mij koude rillingen gaat veroorzaken. Daarom geven de 3 shirts en lange tight mij geen bepaald lente outfit. Het zij zo. Bij de start sta ik niet vooraan en moet daarom bijna een minuut van mijn rusttijd prijsgeven. Helemaal niet erg, ik voel me goed en haal het wel in. Ondanks de 1000 starters, verspreidt de groep zich snel. We gaan naar Utrecht. Bij het 5 km punt klok ik 25 minuten, de 10 gaan in 50. Dat gaat te snel. We lopen door een mooi gedeelte van Utrecht. Niet alleen de mensen in de binnenstad, maar ook langs de Vecht worden we aangemoedigd. Door de bossen en langs het strand lopen heeft iets bevrijdends, maar als je door een historische stad loopt en er geen verkeer aanwezig is, roept dit bij mij ook een bevrijdend gevoel op, namelijk dat de loper op dit ogenblik centraal staat, buiten alle hectiek van iedere dag om. Je zuigt als het ware de schoonheid van de binnenstad en de Dom in je longen. Een Belgische dame loopt naast me. Er staat Vabco Mol op haar shirt. Ze zijn met een dubbeldekker vanuit België naar hier gekomen. Ik zag er dan ook zeer velen in de uitslagen vermeld staan. Ze volgt niet altijd de blauwe strepen en snijdt nogal eens af. ‘Vroeger smokkelden jullie veel boter, jij bent het nog niet verleerd, je smokkelt nog steeds’, zeg ik lachend. Ze begrijpt het meteen: ‘waarom ook niet, een marathon is al lang genoeg, je trekt er hard aan, dat wordt 2.30’, is haar antwoord. Ik laat haar gaan en volg niet.
Bij de halve doorkomst kom ik uit op 1.46. Bij het 25 punt wordt het plotseling druk. Hoe kan dat? Wat wordt er langzaam gelopen! Nu pas begrijp ik het. Ik zie ook kilometeraanduidingen van de halve marathon. We komen in de kasteeltuinen van Haarzuilens. Nu is het echt slalommen om door te kunnen lopen. De paden worden druk en over de gehele breedte belopen. Ik moet zigzaggen en over het mooie gras verder. Helaas heb ik hierdoor weinig gezien van de kasteelomgeving. Dan over een smalle weg verder, die geheel gevuld is met halve marathon lopers. Ik vraag dikwijls en beleefd of ze me even door willen laten. We zijn tenslotte allemaal deelnemers die voor hetzelfde doel gaan, namelijk lekker lopen in een mooie omgeving, hoewel de een er wat meer energie instopt dan de ander. Het is lekker warm. Niet dat daarom velen abrupt in katzwijm vallen zoals vorig jaar, maar met ontblote armen en benen had ik het vandaag ook gered. Voor mezelf geldt: lekker zweten, dan komt het presteren vanzelf. Bij de 30 km (2.33) krijgen we gelukkig weer sportdrank en banaan. Dat staat er twee keer op het verzorgers menu, de rest is heel veel water. Ik wist dit en daarom heb ik gisteren en vanmorgen veel gegeten. In het laatste stuk passeer ik de Belgische dame weer. ‘Heb jij nog over, je gaat zo snel, ik heb het gehad. Altijd loop ik me in het begin te barsten en krijg dan problemen’, zegt ze. ‘Ach, de hel komen we allemaal wel eens tegen, maar nu schijnt de zon en er zit nog genoeg zuurstof in de lucht’, troost ik haar.
De 40 km gaan in 3.26 en ruim 11 minuten later kom ik in 3.38.04 over de finish. Met deze tijd, zonder noemenswaardige enkelproblemen en al het prachtige wat ik onderweg gezien heb, ben ik zeer content. Bovendien levert deze tijd mij een derde plaats op in het clubkampioenschap van de Veteranen Nederland, althans in mijn categorie.
Beste organisatoren, het is ronduit een gezellige dag geweest. Enkele aandachtspunten heb ik genoemd. Ondanks dat, ben ik vandaag geen gekwelde loper. Integendeel, ik hoop dat iedereen er zo over denkt.
Vincent Schoenmakers