Bijna 20° verschil.
Dit was het temperatuurverschil tussen de Grottenmarathon van Valkenburg en de L.P.M-marathon in Genk een week later.
-4°C ! Een stel gekken staan te bibberen uit hun vel terwijl ze 30” stilte houden voor de man waarvoor zij deze marathon lopen. Louis Persoons.
Elk jaar staat de familie ook aan de start. Zij houden samen met enkele gedreven loopadepten (Micha, Mark,….) deze Memorial draaiende.
Aan de weduwe van Louis worden bloemen gegeven. Ze wordt in de armen genomen door een andere vrouw, een erg ontroerend moment vind ik.
Zoon Alex schiet/ fluit ons weg. Ook hier ontdek je dat de organisatie picco-bello is. Ze waarschuwden vooraf dat het pistool wel eens niet kon werken en hadden Alex een fluitje in de mond gepropt zodat hij bij een rampscenario een reddingsplan kon lanceren. En ja hoor, het plan werkte.
Iedereen weg. Om van dit gedeelte al af te zijn effe vlug zeggen en schrijven dat ik lekker won in 2h35’. Alhoewel, winnen kan hier niet want er is nergens sprake van een wedstrijd, wel van een oefenloop.
De Memorial is één van de mooiste marathons die ik gelopen heb, en hopelijk nog lang mag lopen. Een schitterende golvende macadambaan kronkelend tussen al dat groen. Gewoon niet te geloven. Zeker met zo’n schitterend weer als gisteren. Je zag de natuur met een laagje vries erop en dan die zon tussen de sparren. Als je daar dan een vlotte training moet in afwerken, kan er niets meer stuk.
Dan had ik ook nog eventjes geluk met mijn begeleidende fietser. Zelf een sportman. Je geraakt aan den babbel en je 42km zijn sneller voorbij dan je zelf had gedacht. Voor de start werd er wel gezegd dat het de eerste keer voor de fietser was dat hij het parcours deed. Het kwam er wat op neer dat het kon dat ik eventueel de weg voor hem kon aanwijzen, vermits ik toch ancien ben hier.
Niet alleen de omloop (rondjes van 6km), maar de organisatie zelf is prachtig. Geen blabla, maar veel boemboem. Iedereen hetzelfde, geen prijzen. Voor het schamele inschrijvingsgeld na de loop nog een kop soep met een broodje.
Internationaler kon niet meer. Duitstaligen, Engelstaligen, zelfs een Schot in kilt. Ik vroeg hem voor de start of hij een onderbroek aanhad, want met deze vriestemperatuur zou zijn thermometertje wel eens kunnen springen.
“No man, it’s a really Scottisch summer today” replikeerde hij. Zo zie je maar, alles is relatief.
Na de marathon zaten we even in de zaal te genieten van de soep en broodjes. Er werd nog wat gespeecht. Uiteindelijk kwam er iemand van de Engelstalige delegatie ( ze waren met 15) Micha bedanken omdat hij logies had geregeld en zelfs persoonlijk alle bagage was gaan halen. Het pure bewijs dat je met enkele gedreven mensen en de steun van het stadsbestuur op kleinschalige manier een groots evenement kan opzetten waar iedereen aan zijn trekken komt.
Moest ik van Testaankoop zijn zou ik wat prijs/kwaliteit betreft een ++ geven.
Één iemand liep alweer gefrustreerd rond. Mijn goede vriend Patrick Kloek. Hij liep hier zijn 2e beste tijd ooit, maar strandde voor de 2e opeenvolgende keer op een 2e plaats achter mij.
Volgende week gaat hij naar Steenbergen. Ik naar de Borderbridgemarathon, maar in gedachten lopen we waarschijnlijk weer tegen mekaar.
Marc Papanikitas