In tegenstelling tot Jaap Vis behoor ik niet tot de vaste deelnemersgroep van de 60 van Texel. Ik ben meer een dwaalgast. Ik nam destijds aan de 1e 2 edities deel, maar liet het sindsdien afweten – de MKZ-6-uursloop gemakshalve maar even buiten beschouwing latend. Dit was vooral een gevolg van verminderde (ultra)loopactiviteit gedurende een groot deel van de tussenliggende jaren. Met dit jaar de deelname aan een aantal fysiek veeleisende evenementen in het vooruitzicht heb ik de voorbereidingen evenals vorig jaar maar bijtijds ingezet. Rustige duurlopen vormen het belangrijkste element tijdens deze periode: duurlopen van 4-5 uur langs het strand, het te voet bezoeken van 10 km-lopen op zo’n 15-20 km van huis of de deelname aan een marathon of ultraloop. Kortom, deelname aan de 60 van Texel paste mooi in het programma.
Waarschijnlijk als gevolg van een vreemd soort bindingsangst heb ik een hekel aan voorinschrijven. Toen het aantal voorinschrijvers echter zo’n 240 bedroeg achtte ik de tijd rijp om toch maar tot voorinschrijving over te gaan. Zodoende toog ik op 28 maart 2005 richting Texel om er na al die tijd weer eens poolshoogte op te nemen. De tijd had niet stilgestaan. Destijds was ik jonger, knapper en sneller, waren er aanzienlijk minder deelnemers, was het parcours iets anders (als ik mij niet vergis), was het inschrijfgeld lager en had men nog geen website. Toen was er ook nog geen kaartjesautomaat op station Amsterdam-Sloterdijk. Nu wel, maar een kaartje uitspugen weigerde dat ding dus pertinent. Lang leve de moderne technologie! Toch belandde ik bijtijds op Texel, alwaar het een drukte van belang was. Als ultraloper moet je wel zo ongeveer van Mars komen, wil je tijdens een evenement als de 60 van Texel geen bekenden tegen het lijf lopen.
Rond 10.30 zette de meute zich in beweging. Het weer was grauw en nevelig, niet te koud en weinig wind, kortom: goed loopweer! Het parcours bestaat uit 1 grote ronde, is niet geheel vlak en ook niet geheel verhard. Kortom, voor Nederlandse begrippen een pittig parcours (zeker als de weersomstandigheden tegenzitten). Ik ging veel te snel van start. De ingecalculeerde terugval, die hierop volgde, was wel iets groter dan mij lief was. Ongeveer halverwege stabiliseerde de toestand zich een beetje en toen het vervolgens ging regenen leefde ik op de lange, rechte wegen richting Den Burg zowaar nog een beetje op (hoezo, slechtweer-loper).
Na zo’n 52 km voelde ik echter kramp opkomen in mijn linkerkuit, hetgeen me tot een nog iets lagere versnelling dwong. Aan de ene kant kostte me dat de nodige tijd en plaatsen in de eindrangschikking, aan de andere kant resulteerde dit in een opmerkelijk vlot herstel, hetgeen mooi meegenomen is voor een loper, die min of meer ‘gespecialiseerd’ is in etappe-lopen. Het liep allemaal een beetje stroef en tijdens de loop had ik zo mijn twijfels over het eindresultaat. Een eerste blik op mijn horloge net na de finish bracht een aangename verrassing. Ik had namelijk niet alleen sneller gelopen dan ik had verwacht maar bovendien nauwelijks langzamer dan op grond van mijn huidige conditie en trainingsaanpak (redelijk veel km’s, niet/nauwelijks snelheid) zo ongeveer verwacht mocht worden. De twijfels maakten plaats voor tevredenheid en vertrouwen in wat op korte termijn komen gaat (Rotterdam, pacen, 3.45). De 60 van Texel is een goed georganiseerde loop en bijzonder in zijn soort. Deelname van harte aanbevolen. Misschien ben ik er over 2 jaar ook wel weer bij…
Bram van der Bijl