Daar staat “ie” dan. Midden in de woonkamer. In het zicht van iedereen.
Wellicht ga ik de volgende weken dezelfde vraag krijgen die de jonge knaap me na de uitreiking maandag stelde:
“van wie is die verrotte schoen?”
Met een ietwat boze, vermoeide blik in de ogen antwoordde ik op deze heiligschennende vraag, “Van Jan Knippenberg” me realiserend dat dit parelen voor de zwijnen waren.
Voor de echte ultraloper moet ik Knippenberg niet meer voorstellen, maar voor de modale – “normale” atleet wil ik me die moeite nog even getroosten.
Jan was de Bill Rodgers en de Ron Hill van het ultralopen. Wat deze beide marathonlopers in Amerika en later in de wereld teweeg hebben gebracht, heeft Jan voor het ultralopen gedaan.
Jan liep van het ene land naar het andere. Hij was een lopende wereldreiziger, een natuurmens. Lopen was vrijheid. Wonend op het eiland van Texel met zijn zware stranden en zijn heuvelachtige landschap. Daar kunnen niet anders dan karaktermensen vandaan komen. Een ultraloper is nu éénmaal een karaktermens.
Jan was de auteur van het boek; “De mens als duurloper” een aanrader voor iedere atleet.
Zijn schoen staat dus als relikwie in mijn woonkamer. Je mag er naar kijken , maar je blijft er af! In het museum mag je ook niet zomaar overal aan prutsen.
Ik mag hem 2 jaar houden en dan moet ik hem weer gaan verdedigen in Texel. Als ik dit drie keer met succes doe is hij van mij.
Neem het van mij aan, deze schoen gaat alleen nog naar onze nieuwe woonkamer in ons nieuw huis. Hij gaat nog 2 keer mee op reis naar Texel voor hij zijn definitieve plaats in onze woonkamer krijgt.
Maandag kreeg ik hem dus in mijn bezit. Samen met een mooi kunstwerkje en de bijhorende overwinningspremie.
60km heb ik er voor moeten lopen.
11km strand, de rest klimmen en dalen. Na 40km gietende regen en de laatste 5km waren kruipen op handen en knieën door de brandende hel. Voor “Knips” schoen wil ik zelfs aan de duivel zijn horens gaan trekken in die hel.
Om 4h30 waren de echte mannen vertrokken. 120km moesten ze lopen, of 2x rond Texel, het eiland van Knippenberg.
Om 10h30 vertrokken de “watjes” voor 60km of 1x rond Texel. (datzelfde eiland van Knippenberg)
Gerrit Van Rotterdam, voormalig ultrabondscoach en houder van het parcoursrecord (3h57’16”) floot ons op gang.
De ambitie om het record te breken werd een week vooraf in de ijskast gestopt. Na 5 weken van amper 80km trainen, recupereren van ziekte, oplappen van averij, was het me alleen om de winst te doen.
Vooraf had ik mijn horloge uitgedaan. Kwestie van naar goede raad te luisteren en niet tegen de klok de lopen. Zoals ik al schreef, mijn ambities waren beperkt tot winnen en niets meer.
Na 500m liepen we met 2.
Na 2km liepen we met 5.
Na 6km liep ik alleen.
Na 60km liep ik binnen, alleen in 3h59’17”.
Iemand vertelde me dat ze nog nooit een overwinnaar zo ontgoocheld heeft zien binnenkomen. Mijn gezicht sprak boekdelen.
De heimelijke hoop om als dan nog 3h57’ te lopen zorgde voor deze bittere grimas.
Bij leven en welzijn krijg ik over 2 jaar een nieuwe kans.
Martien, bedankt voor alles wat je voor me geregeld hebt. Hopelijk zie je me niet als een arrogante etter.
Douwe, je bent één van de betere fietsbegeleiders die ik ooit heb gehad. Hopelijk help je me over 2 jaar weer. Samen vallen we dan Gerrits record aan, met je nieuwe horloge!
Marc Papanikitas