{b}Mijn 2e paasdag{eb}
Daar zit ik dan nu achter mijn pc alle mooie verhalen te lezen. 5 maanden had ik mij op 28 maart verheugd. 3 jaar geleden ontstond al het idee om ooit eens aan Texel mee te doen. In 2003 kon ik er niet voldoende voor trainen maar door ander werk en wat oudere kinderen was dat nu wel mogelijk. Al trainende begon ik er steeds meer lol in te krijgen. Apeldoorn was een openbaring, nooit gedacht dat ik zo kon genieten van een wedstrijd. Ik lag op schema voelde mij sterk en begin steeds meer plannen te maken (iets wat ik als ex-topsporter blijkbaar niet af kan leren).
En toen opeens pijn in mijn heup, zonder duidelijke aanwijsbare reden. Als trainer weet ik dan precies wat ik aan iemand moet vertellen, maar het mijzelf kan ik nog steeds goed in de maling nemen. Ik heb er te lang mee doorgelopen, zelfs nog een wedstrijd gedaan. Daarna volgden twee weken van nauwelijks lopen waarin het herstel optrad. Zaterdag 9 dagen voor Texel 2 uur gelopen als test. Dat ging redelijk, nog wel wat pijn in de linkerheup maar kon toch redelijk lopen. Dinsdag in overleg met de manueel therapeut besloten te starten. Als het een marathon was geweest had ik al veel eerder afgezegd, maar dit wilde ik zo graag. Woensdags na een zeer vervelende conferentie even 30 min. loslopen. Maar na 5 min moet ik echt stoppen met lopen, zo veel pijn en ik kom ook niet boven de 12 km/u. Op dat moment weet ik dat Texel voor mij niet haalbaar is. Ik heb 15 minuten de tijd (terug wandelen) om dat te verwerken. ’s Avonds met lood in de schoenen gebeld om mezelf af te melden om niet in de verleiding te komen om toch te gaan starten.
Maar de verwerking blijkt de dagen daarop niet te hebben plaats gevonden. Ik ben ontzettend chagrijnig, maak ruzie om niks. Gelukkig vieren we zaterdag de verjaardag van mijn middelste dochter. Ik geef mij over aan taart, chips en bier. Tweede paasdag eet ik het laffe eitje wat ik niet wilde eten. ’s Middags even fietsen (dat gaat wel omdat mijn rug dan bol ipv hol staat). Wel kijk ik steeds op mijn horloge om te kijken hoe laat het is. Bij mijn gedroomde finishtijd moet ik even extra hard slikken en zet aan voor een tussensprintje.
’s Avonds belt Dirk-Jan van Zanten op, die ik zo gek heb gemaakt om ook mee te doen. Hij zit helemaal vol van de wedstrijd, de editie van 2007 staat al in zijn agenda. En eindelijk raak ik ook dat katterige gevoel kwijt. Ik hoor dat het is wat ik mij er van voorstel en ik weet dat ik mij over twee jaar weer zal inschrijven. Maar ook dat ik al eerder wil kennismaken met ultralopen in het echt. Ik heb het boek van Jan Knippenberg lang geleden al gelezen en was toen al verkocht. Vorig jaar zag ik op de BBC een reportage over de Marathon des Sables en was gefascineerd. Mijn oude passie voor afzien (Almere, Hawaï) is nooit weg geweest en zal er altijd blijven. Ik merkte dat ik het prettig vond om 3-4 uur te lopen. Nu moet ik eerst herstellen en zorgen dat ik weer kan gaan trainen met lopen. Hopelijk kan ik de draad weer snel oppakken en nieuwe plannen maken. Tot die tijd blijf ik jullie prachtige verhalen op ultraned lezen, ik hoop dat ik snel de gezichten bij die verhalen mag ontmoeten.
{i}Martin Breedijk{ei}
m.breedijk provider zonnet.nl