{b}Tour du Parc régional du Pilat: speurtocht voor volwassenen in Frankrijk{eb}
‘Wie het kleine niet eert, is het grote niet weert.’ Kortom, om in september te eindigen bij de Ultra Marathon de la Grande Traversée des Alpes moest er bescheiden worden begonnen. Na de molshopen in het Westelijk Havengebied (van Amsterdam) en de duinen op Texel was het begin mei tijd voor het Parc régional du Pilat, een natuurgebied zo’n 50 km ten zuiden van Lyon aan de westzijde van de Rhône met als hoogste punt Le Crêt de la
Perdrix (1432 meter). Het programma van de Association Courir et Découvrir
(http://www.couriretdecouvir.com) voor 2005 heeft ten opzichte van 2004 een redelijke uitbreiding ondergaan. De Tour du Parc régional du Pilat (TPP) was niet alleen hun eerste evenement voor 2005, maar tevens ook hun eerste nieuwe evenement voor 2005. Volgens de brochure zouden de onderstaande afstanden gelopen worden:
5-5-05: Pélussin – Burdignes, 54 km, +1.500 meter
6-5-05: Burdignes – Planfoy, 43 km, +1.000 meter
7-5-05: Planfoy – La Terasse sur Dorlay, 30 km, +1.000 meter
8-5-05: La Terasse sur Dorlay – Pélussin, 57 km, +1.500 meter
Maar goed, voordat het zover was moest er eerst nog worden afgerekend met de nasleep van ‘De 60 van Texel’. De kuitproblemen, die ik aanvankelijk voor kramp had versleten, bleken niet zo 1, 2, 3 op te lossen. Het haaswerk tijdens de Marathon van Rotterdam moest ik helaas laten voor wat het was.
Ik was echter bijtijds hersteld, maar van een erg goede voorbereiding kon inmiddels geen sprake meer zijn. Dat was niet zo heel erg, want mijn redelijke basis zou voldoende moeten zijn om de TPP tot een goed einde te brengen temeer daar deze loop ook door de organisatie duidelijk bedoeld was om als voorbereiding op grootsere evenementen te dienen.
Op 4 mei reisde ik per trein naar Vienne, de woonplaats van Philippe Delachenal, de hoofdpersoon achter de Association Courir et Découvrir. Ik zou vóór en na de loop bij hem logeren. Bij aankomst bleek er nog het nodige te moeten worden geregeld. Ik begeleidde hem daarbij. Onze tocht voerde ondermeer langs een zuivelfabriek om een enorme hoeveelheid yoghurttoetjes af te halen en langs een ‘hypermarche’ om eten en drinken
voor de verzorgingsposten in te slaan. De inkoop was behoorlijk ruim. De volgende ochtend vertrokken we te laat uit Vienne en arriveerden zodoende dus ook laat in Pélussin. Onderweg pikten we ook de ronde-arts nog op. Een echte arts, want 1 van de eerste dingen, die ze me vroeg, was, of ik was afgevallen sinds september vorig jaar. Ik kon noch bekennen, noch ontkennen, want ik had geen idee. Bij aankomst in Pélussin bleken de meeste deelnemers (15: 14 mannen, 1 vrouw; 13 Fransen, 1 Zwitser, 1 Nederlander;
voor mij: 3 bekenden, 11 onbekenden) reeds aanwezig te zijn. Na een korte briefing, waarbij een kaart, een route-beschrijving (in het Frans) alsmede toeristische info betreffende het Parc régional du Pilat werden overhandigd, gingen we rond 7.15 van start. De 1e 12 km zouden we onder begeleiding van de organisator gezamenlijk lopen. Het Parc régional du Pilat kan in veel opzichten vergeleken worden met het Zwarte Woud in
Duitsland. Het is echter iets minder bebost, iets minder hoog en een stuk minder toeristisch. De TPP is een reeds bestaande route, gemarkeerd met een wit/bruin rechthoekje. Het gebruik van de kleur bruin om een route, die grotendeels door de natuur loopt, mee aan te duiden was niet zo’n gelukkige keus. De hoeveelheid markeringen liet soms ook nog wel wat te wensen over, doorgaans net voldoende om niet de weg kwijt te raken, maar onvoldoende om volledig zelfverzekerd rond te lopen. Met mijn deelname in gedachten had de organisator enige tijd vóór de loop nog wat extra linten opgehangen op een aantal lastige punten met name tijdens de laatste etappe. Op het gebied van verdwalen en omwegen nemen heb ik namelijk een behoorlijke naam bij hem hoog te houden. Toch ook onder zijn leiding liepen we al snel met z’n allen een klein stukje fout. Na een kleine verzorgingspost bij het 12 km-punt werden we losgelaten en viel de toch al niet zo grote groep in nog kleinere groepjes uiteen. Samen met een aantal anderen liep ik rustig door het
glooiende Franse landschap. Van de deelnemers wordt verwacht dat ze onderweg grotendeels voor hun eigen verzorging zorgen.
Van organisatiewege wordt er voor minimaal 1 verzorgingspost per dag gezorgd, doorgaans ongeveer halverwege. Bij deze ene verzorgingspost worden dan echter wel
alle registers opengetrokken, waarbij niet alleen aandacht wordt besteed aan het reguliere sportvoer, maar ook andere zaken (kaas, worst, chips, TUC, pinda’s, etc.) worden aangeboden. Het weer was somber, overwegend droog, goed loopweer dus. Juist in open terrein (een afgebrand bos) werden we echter overvallen door een stevige bui. De regenval bleek gelukkig van tijdelijke aard en al snel konden de regenjacks weer uitgetrokken worden.
De finish van de 1e etappe lag bij een natuurvriendenhuis op een hoogte van 1227 meter. De 1e etappe wist ik zonder problemen tot een goed einde te brengen. Volgens een aantal lopers, die met GPS, etc. liepen, was de afstand korter doch het hoogteverschil groter dan aangegeven in de brochure. Dat zou ook voor de andere etappes blijken te gelden. Een
cateraar bracht ons ’s avonds een warme maaltijd.
De start van de 2de etappe was om 8.00. Het was mistig en koud, maar in de loop van de dag zou het opklaren met zo nu en dan een zonnetje. Na enige stijging werd het hoogste punt van de TPP bereikt (1317 meter). Begin april was het oosten van Frankrijk nog onverwachts overvallen door hevige sneeuwval. Voor de bossen in het Parc régional du Pilat was dit niet zonder gevolgen gebleven. Met name tijdens de 2de en 3de etappe lagen de padden door de bossen vaak bezaaid met omgevallen bomen en afgebroken takken. Als
gevolg van het geringe aantal deelnemers liep ik vaak moederziel alleen rond, mezelf bevoorrecht voelend, dat ik zo rond kon lopen in het mooie landschap. Op een gegeven moment liep ik echter min of meer in het spoor van Marc uit Lyon. We volgden braaf de markering, maar na enige tijd bereikten we toch een punt, waarop de twijfel toesloeg. Op een op dat moment nog onverklaarbare wijze waren we van de juiste route afgeraakt.
Gelukkig had ik deze dwaalpartij goed georganiseerd: ik was in gezelschap van een Franstalig persoon en bovendien waren er andere Franstalige personen in de buurt, die in staat moesten worden geacht om ons op enigerlei wijze van dienst te kunnen wezen. Kortom na de weg te hebben gevraagd wist Marc ons weer op de juiste route te krijgen. Bleef natuurlijk de vraag, hoe het had kunnen gebeuren. We hadden immers voortdurend de markering gevolgd. Er bleek echter naast de ‘Tour’ ook een ‘Sentier’ te zijn en voor de markering van het ‘Sentier’ werd eveneens gebruik gemaakt van een wit/bruin rechthoekje. We waren dus op een bepaald punt zonder dat we er erg in hadden gehad op het ‘Sentier’ terechtgekomen. Tja, je moet het allemaal maar weten. Samen liepen we de 2de etappe uit. Er werd overnacht in Bessat, zo’n 10-12 km van Planfoy verwijderd. De 2de etappe had wel een aanslag op mijn bovenbenen betekent. Stijf als een plank liep ik rond.
De 3de etappe startten we vanuit Planfoy om logistieke redenen in 2 groepen. Het was goed loopweer, overwegend droog, zo nu en dan wat miezerregen. Ik startte in de 1e groep, die rond 8.30 van start ging. Het grootste deel van de dag liep ik alleen. De stijfheid was gelukkig bijtijds geweken. Om ons overnachtingsadres te bereiken moesten we op het einde van de 3de etappe van de ‘normale’ TPP-route afwijken. Hoewel het allemaal niet
even duidelijk was aangegeven bereikte ik toch zonder al te veel problemen de eindbestemming. Zelfs dermate op tijd, dat ik nog kon aanschuiven bij het uitgebreide middagmaal. ’s Middags hadden de deelnemers de gelegenheid om zich te laten masseren. Aan het einde van de middag volgde een lange briefing. Tijdens de laatste etappe zou namelijk de officiële markering vrij mager zijn en een uitgebreide toelichting zou ons moeten behoeden voor verdwalen. Natuurlijk kon ik van het afgestoken verhaal maar weinig volgen.
Na afloop tekende de organisator echter de lastige punten in op de kaart/route-beschrijving, waar ik plichtmatig mee rondliep. Het beste er maar van hopen! Om logistieke redenen vond de start van de laatste etappe vanuit La Terasse sur Dorlay in 3 groepen plaats. Ik startte in de 2de groep om 7.00.
Het beloofde een zonnige dag te worden. Gelukkig zouden er vandaag 3 verzorgingsposten zijn, zodat er voldoende gelegenheid zou zijn om de voorraden aan te vullen. Het grootste deel van de dag liep ik min of meer in de buurt van Chistian uit Parijs of Marc uit Lyon, beiden twijfelaars, wanneer het op het nemen van de juiste route aankwam. Op een gegeven ogenblik kwam Christian me bergafwaarts tegemoet lopen op een pad, dat
zonder meer het juiste moest zijn. Zijn reden: zijn hoogtemeter gaf reeds 600 meter aan en het einde van de beklimming was nog niet in zicht en dat terwijl we volgens het profiel van de route slechts tot 585 meter zouden klimmen. Met Marc liep ik tot tweemaal toe honderden meters terug om vervolgens toch tot de conclusie te moeten komen, dat we op de juiste route liepen. Ja, ik weet het, ik ben soms een volgzaam type. Na een lange dag
door de zon bereikte ik in roodverbrande staat de denkbeeldige eindstreep in Pélussin. Nadat iedereen gefinisht was, volgde een gezamenlijk afsluitend buffet. Tevredenheid alom, zowel bij de deelnemers als bij de organisatie. Zelf was ik ook tevreden. Ik had 4 dagen gelopen in een voor mij nieuwe omgeving. Ik had me prima vermaakt en bovendien had ik het er lichamelijk redelijk vanaf gebracht. Hoewel ze soms terug leken te komen,
waren de kuitproblemen weggebleven. Een kleine misstap had echter wel voor een dikke enkel gezorgd, maar ik geloof niet dat dat een langdurig ongemak gaat worden. Voor de liefhebbers vormt deze loop zeker een aanvulling op het aanbod aan etappe-lopen.
Eveneens voor de liefhebbers: 3. Westweg Abenteuerlauf, 16-22 juli 2005 (http://www.erlebnislauf.de/).
{i}Bram van der Bijl{ei}
anvdbijl provider xs4all.nl