{b}6 Uur langs de roeiers – 20-11-05{eb}
Water. Je kunt er veel kanten mee op. Vissen is een mogelijkheid. Roeien of kanoën kan ook. Je zou er in kunnen zwemmen maar dat is gezien de temperatuur in november niet aan te raden, en je kunt er rondjes omheen lopen. En dat is wat we met een groep van zo’n 40 (ultra)lopers deden op die 20ste november. De organisatie was in handen van het Sri Chinmoy team en het enthousiasme waarmee ze dat deden beviel me wel. Je moet er tegen kunnen, zo’n ongebreideld positivisme (langs de route stonden borden met teksten als:”Blijf vrolijk, want niets destructiefs kan door de solide muur van vrolijkheid doordringen”) en ook de vrijwilligers waren zonder uitzondering vriendelijk en niet te beroerd om veel applaus te geven wanneer je langskwam. De verzorging was zeer uitgebreid te noemen. Waar kom je het tegen dat je de keuze hebt uit smarties, stukjes brood met jam, rozijnen, stukjes chocola, ontbijtkoek, cola, water, sportdrank enz enz.
Wat mij aantrok in deze wedstrijd was het deelnemersveld. Er stonden heel wat lopers aan de start met een enorme staat van dienst op ultragebied en ik vind het vooral interessant om Ron Teunisse eens “live” aan het werk te zien. Wat een uitstraling heeft die man. En lopen kan hij ook nog steeds want een half uur voor het eindsignaal (geblazen op 2 grote schelpen, ja, ja) speerde hij me nog voorbij om zijn laatste ronde vol te maken.
Respect heb ik voor Henri en Lex. Deze 2 superveteranen liepen toch maar even boven de 70 km, iets wat ik graag ooit nog eens zou willen, en volgens mij ook zou moeten kunnen, maar het zat er vandaag helaas niet in. De reden zoek ik maar in een opkomend griepje. Dochter Mirte had me aangestoken en zondagochtend stond ik op met een balorig gevoel wat zodanig was dat ik sterk twijfelde of het zin had om deel te nemen. Toch maar in de auto gestapt en mezelf voorgehouden dat ik altijd kon stoppen na b.v. 45 km. Vooraf weer de verhalen, de zenuwen, de wat-doe-ik-aan-vandaag-vraag en toch ook wel weer de zin om te starten. Het begint lekker, kabbelend en babbelend met o.a. Bram v.d. Bijl over zijn etappeloop ervaringen en Henri Thunissen over zijn Pieterpad avontuur van dit jaar. Na anderhalf uur zet ik mijn doel voor vandaag een beetje: onder mijn tempo proberen te lopen tot 4 á 4 1/2 uur en daarna eventueel versnellen of anders gewoon uithobbelen. Dat lukt me natuurlijk weer niet: na 2 uur loop ik alleen en zit mijn tempo steeds rond de 12 km/u (te hard) volgens mijn Polar. Gelukkig heb ik totaal geen last van mijn grieperigheid en net als ik denk dat er misschien best wel eens een mooie afstand in kan zitten vandaag krijg ik wat dipjes na 3 1/2 uur. Het tempo wordt wat trager, de hartslag gaat niet echt meer naar beneden en ik denk er een paar keer serieus over om maar te kappen. Na 3 uur krijg ik ook steeds meer last van een soort “watten in mijn kop gevoe”l, dat griepje zit er dus wel degelijk. Toch is het ook weer mijn eer te na om te stoppen dus stel ik mezelf steeds nieuwe doelen: “in ieder geval 50, dan mag je na de drinkpost even wandelen”. “Nou kom op, dan is 55 ook wel haalbaar, even wat eten en drinken en dan doorhobbelen” Op een gegeven moment loop ik een stukje met Willy op, die gaat voor de 60 km, en krijg ik het echt zwaar. Dan krijg ik bij de doorkomst een vlag in mijn handen geduwd en mag mijn laatste ronde in en dat is een heel vreemd rondje. De eerste helft krabbel ik maar moeizaam vooruit maar eenmaal bij het keerpunt (nog een kwartier te gaan) krijg ik een soort adrenaline shot en loop nog heel dicht naar het 65 km punt toe.
Uiteindelijk ben ik hier heel tevreden mee. Halverwege had ik niet verwacht dat dit er in zou zitten vandaag dus zeg ik maar tegen mezelf: “zelf overstijging is niet alleen een prachtige droom maar ook een uiterst krachtige werkelijkheid”.
Er staan wat foto’s op mijn website: www.ultralopen.cjb.net
{i}Jan van de Erve{ei}
20-11-05