Regels zijn er niet voor niets. Vandaag werd een andere hardloopwet weer eens bewezen. Zo ééntje waar je het in het begin van de race over hebt met de loper naast je. Ik liep vandaag tijdens de Rotterdamse marathon grotendeels samen met Joop Rüter. Over deze 72 jarige topper zo meer. Maar we zagen na de start de één na de ander ons voorbij snellen. Je kent ze wel. Jongens in hun voetbalshirt die in de kroeg hebben verkondigd dat ze ook zo’n marathon wel kunnen lopen. We kwamen ze al snel weer tegen, wandelend op het 28 km punt. Wijs zeiden we tegen elkaar dat elke minuut die je te hard loopt in het begin dubbel terug krijgt op het eind. En deze wet gold dus ook voor ons. Ik kwam anderhalve minuut eerder door op het 10 km punt dan vorig jaar. En het schema van vorig jaar was mijn leidraad. Toen liep ik 3:12:52 en had ik geruime tijd uitzicht op een tijd rond de 3:10. En twee keer anderhalve minuut is drie minuten. En drie minuten was ik later binnen dan vorig jaar. Met op het laatst kilometers van 5.30 wist ik mij naar de streep op de Coolsingel te slepen in 3:15:40.
Natuurlijk stond er een koude wind op de open stukken, maar die was er vorig jaar ook en toen nog samen met wat regen. Tot 20 km ging het goed, maar daarna voelde ik het al aankomen. Ik was niet zo sterk als in 2005. Toen bleven de 5 km’s onder de 23 minuten tot aan het 35 km punt, nu kwamen de eerste 23 minuten al tussen de 25 en de 30 km.
Lopen met Rüter is een ervaring op zich. Ik was al eerder samen met hem gefinished in de Heinenoordtunnelloop (21,1 km) maar nu kwamen we elkaar tegen op ongeveer 500 meter na de start. Het lijkt wel of iedereen in Rotterdam Joop kent. Hij is al wat keren op de locale tv geweest, en heeft al vaker in de krant gestaan. In 2003 liep hij het wereldrecord voor zeventig-plussers op de mijl. Hij had dat jaar ook het wereldrecord op de marathon willen aanvallen maar doordat de marathon in verband met Pasen eerder was dan normaal had Joop pech, hij werd vlak na die marathon 70. Iedereen kent Joop dus, de hele tijd dat ik met hem samenliep was het “Hup Jopie”, “Kom op Joop” of “Het ziet er goed uit Joop”, en Joop en ik wisten beiden dat we op ons tandvlees liepen, het zag er helemaal niet meer goed uit! Bij het 35 km punt moest ik afscheid nemen van Joop. Ik had mij al een keertje iets laten zakken om bij hem te blijven maar bij Joop ging het nog minder dan bij mij. Ik hoopte voor die 35 km tegen beter weten in nog in een wederopstanding dus buffelde ik rustig verder.
Geen 3:10, zelfs geen 3:12:52 maar 3:15:40. Tevreden? Nee, niet helemaal. Maar ik heb gedaan wat ik kon en meer kon ik niet vandaag.
Mark de Boer
Weblog: http://www.volkskrantblog.nl/blog/2453