Omdat ik na een dip van een 4-tal maanden toch al een half jaar regelmatig de loopschoenen aantrok, vond ik het nog eens tijd voor een avontuurtje. Dat zou ook de aanzet zijn om de laatste 6 weken de kilometers tot over de 100 per week te brengen. Het nuttigen aan het aangename gecombineerd, vertrokken we woensdag 5 april met de ganse kroost richting Virton, waar de volgende 4 dagen de Translorraine werd gelopen. De Translorraine, een etappewedstrijd over 145 km met dagelijks respectievelijk 29, 51, 34 en 35 km. Het totale te overwinnen hoogteverschil bedroeg bijna 2.500 m. Niet uiterst extreem maar wel goed genoeg om te zien hoe ver lijf en leden nog kunnen gaan (lopen). Onder de 38 starters o.a. Wouter Hamelinck uit Destelbergen, goed voor 2u31 op de marathon, voormalig winnaar van de 4 Cimes in Herve en pas terug van Kameroen, waar hij in een loopwedstrijd de Mount Cameroon (4900 m) op en neer liep. Favoriet 2 voor de eindzege, de plaatselijke loper Bénédict Therer die hier de laatste 2 edities won en die reeds 2u37 liet optekenen op de marathon. Een plaats in de top 10 moest binnen mijn mogelijkheden liggen.
{u}{b}Dag 1:{eu}{eb} Van Virton naar Torgny over 29 km met om de 5 km een uitgebreide verzorgingspost. De route is gemarkeerd met geelwitte tekens op bomen en palen. Mijn 4 zonen schreeuwen me om stipt 9 uur weg na explosie van een “kretsbommetje” dat als startschot dienst deed. De temperatuur flirt nog met het vriespunt maar dat belet niet dat een Fransman met lange benen verrassend van in het begin het commando neemt. Ikzelf loop iets verderop in goed gezelschap van Wouter en Bénédict als we een gezamenlijke wegvergissing begaan en een paar 100 m extra doen. Beiden nemen relatief vlug hun positie in. Ik blijf daarentegen een tijdje achter een 5-tal lopen. Onder hen Jean-Paul, een kranige 60-ger die de 1ste editie hier won en Claudy, die ik nog kende van de Transardannaise in 2000 en 2002. Toen kon ik Claudy telkens nipt voorblijven in het eindklassement. Ons parcours brengt ons regelmatig in bossen waar het moeilijk lopen is. De vettige ondergrond is nog bezaaid met bladeren en her en der liggen dikke stenen en wortels verstopt. Dat zijn stukken waar ik met mijn zwakke enkels telkens wat terrein prijsgeef. Op de betere beloopbare stukken kan ik dan telkens weer wat goedmaken. Bij de bevoorradingspost krijgt ik steeds een welgekomen applaus als Carine met Ward en Wietse, Lennert en Robbe het beste van zichzelf geven. ’t Is telkens een signaal om wat te versnellen. Uiteindelijk kom ik als 7de over de meet in 2u14 (13 km/h) op 14’ van de fransman die 2 minuten pakt op Wouter en Bénédict.
{u}{b}Dag 2:{eu}{eb} De zwaarste etappe van Torgny naar Villers-devant-Orval over 50,7 km. Ook vandaag kunnen we de ganse dag onder een straalblauwe hemel lopen bij een t° van zo’n 10° C. Na het koptrio van gisteren, dat dadelijk afstand neemt, vormt er zich een groepje van een 10 man. Ik moet me goed concentreren om geen aansluiting te verliezen. Iets halfweg beginnen enkelen het zwaar te krijgen. Het groepje verbrokkelt en ik kan enkele plaatsen opschuiven. We doen een ommetje boven op de mooie citadel van Montmédy en het gevoel blijft goed tot even na het marathonpunt, waar ik passeer in 3u45. In een lange steile afdaling waar ik Claudy wil afschudden, schiet er iets in mijn linkerkuit. Het lopen gaat nog vrij goed maar wel met een ongezond pijnlijk gevoel. Toch kan ik de laatste kilometer nog een wandelaar oprapen en als 6de finish ik in 4u24. Wouter verpulvert de tegenstand vandaag en liep de achtervolgers op bijna 20’ (eindtijd 3u45). De masseuse achteraf keek maar bedenkelijk bij het betasten van mijn pijnlijk lichaamsdeel. Ze sprak van ontsteking, tendinitis en veel koelen met benen omhoog. Allemaal niet goed voor de moraal met nog 65 km voor de boeg.
{u}{b}Dag 3: {eu}{eb} Veel vraagtekens bij het ontwaken in mijn multivan voor de 31,4 km lange etappe naar Florenville. Hoe zou mijn kuit zijn na een nachtje recuperatie? In ieder geval was er ’s morgens een kinesist gereserveerd om alles nog wat los te maken. De 1ste kilometers vielen dan ook mee behoudens een te verdragen pijn bij elke linkerstap. Het wedstrijdscenario was vergelijkbaar met gisteren. 4 koplopers en daarachter een pelotonnetje van een man of 6 waar ik achteraan bengel. Het is Claudy die het tempo voert. Hij staat ondertussen op zo’n 3 minuten van mij in het klassement en doet er alles aan om een plaatsje op te schuiven. Ik blijf echter geconcentreerd volgen en net op het moment dat mijn kuit meer pijn begint te doen, zakt het tempo een beetje. Mijn kuit apprecieert dit wel. Het groepje valt uit elkaar en ik loop een stukje samen met Claudy. Op een lage 3 km lange beklimming vanaf km 20 vind ik zelfs dat hij te traag omhoog gaat. Ik kan een 100 m voorsprong nemen, maar in de daaropvolgende afdaling komt Claudy me weer voorbij en aan de streep heeft hij een minuutje van mijn voorsprong afgeknabbeld. Bovendien heeft mijn kuit nog een extra knauw gekregen; in die mate zelfs dat het lopen op het einde in trekkebenen overgaat. Niet goed voor de moraal met nog 1 etappe van 34 km voor de boeg. De overwinning werd vandaag gedeeld door Wouter en Sylvain.
{u}{b}Dag 4:{eu}{eb} Bij het ontwaken zie ik her en der de helblauwe hemel tussen het grijze wolkendek. Gaat het opklaren of gaat het nog een beetje regenen zoals het de voorbije nacht enkele keren deed. Een vergelijkbaar gevoel overmant me als ik mijn eerste stappen zet. Ga ik nog kunnen lopen en/of finishen of moet ik de handdoek werpen? Het stappen gaat in ieder geval veel moeizamer dan gisteren. De kinesisten die ook deze morgen weer lachend paraat zijn, moeten mij nog maar eens op gang helpen! Rust is nu geboden maar geen optie, daar ik nog in een strijd ben voor een podiumplaats bij de masters tot 49 jaar. Momenteel sta ik nog 2de met 2’ voorsprong op nummer 3 en een half uurtje op nummer 4. Ik neem me voor de strijd voor plaats 2 niet aan te gaan, maar een goed tempo te lopen, waarbij ik de limiet zeker niet opzoek en op die manier de derde plaats tracht te bemachtigen. De eerste 10 kilometers moet ik serieus trekkebenen en een extra kilometertje wegens wegvergissing maken de gemoedstoestand niet beter. De natuur, het mooie weer en de fantastische sfeer onderweg, maken het geheel desondanks plezant. De weg loopt vandaag iets makkelijker over verharde bospaden met weinig steile hindernissen. Voor de enige steile klim van de dag (na km 26) zie ik Sylvain ‘Le Normand’ wandelen, ook geveld door een blessure. Hij zal vandaag zijn podiumplaats in het algemeen klassement verliezen. Ik verlies ook een plaatsje in het klassement en krijg nog 20’ aan mijn broek gesmeerd van mijn rechtstreekse concurrent. Toch finish ik deze etappe nog als 7de aan een gemiddelde van 12 km/u. Na de douche geef ik me weer over aan de handen van de kinesiste die ruimschoots de tijd neemt om mijn koetswerk weer op te lappen. De Orval stroomt overvloedig om eventuele restpijnen weg te werken.
In de eindstand wordt ik ook 7de op 33 finishers van de 38 vertrekkers. Als 3de master ontving ik nog een mooie beker en voor iedere finisher is ook nog een medaille en een waardevolle tombola met als hoofdprijs een DVD-recorder. Christoph Martin en zijn team bezorgde ons 4 onvergetelijke dagen met een perfecte organisatie.
Meer info op http://www.4runners.cc/Translorraine/index.html
Edwin Lenaerts