Al jaren had ik London-Brighton als ultramarathon op mijn wensenlijstje staan, maar tot afgelopen zondag was het er nog nooit van gekomen. Lopen in het buitenland heeft een extra dimensie, maar starten op zondagochtend in hartje Londen is toch wel heel bijzonder. Om 7 uur verzamelden ruim 200 deelnemers uit de hele wereld zich op Westminster Bridge aan de voet van Big Ben. Bij de eerste slag van de grote “Bong” begaf het deelnemersveld zich op pad. Onder hen veel Zuid-Afrikanen, voor wie de Comrades Marathon en London-Brighton een soort twee-eenheid vormt. Toch moet het betrekkelijk kleine deelnemersveld van de London-Brighton Race voor hen wel heel bevreemdend werken afgezet tegen de vele tienduizenden die de Comrades lopen. Kennelijk maakte dat voor de latere winnaar, Carl Ackermann uit Zuid-Afrika, niet veel uit, want hij legde de 88,514 kilometer (volgens de organisatie, maar volgens de vele fietstellers was het echt 90,513 kilometer) af in de recordtijd van 5 uur en 56 minuten. Daarmee was Ackermann ruim een half uur sneller dan de tweede binnenkomende loper.
Voor mij zijn dat tijden van een andere planeet, maar dat mocht de pret van het lopen niet drukken. Ik had me voorbereid op een licht heuvelachtig parcours, maar de werkelijkheid ging mijn voorstelling te boven. Waren de eerste tien mijlen Londen uit nog relatief vlak, eenmaal buiten Londen werden wij met een enorme klim geconfronteerd die in ieder geval mijn gewrichten deed kraken. Dat was het begin van zo’n 70 kilometer klimmen en dalen door een prachtig landschap (als je daar tenminste oog voor had). Het bijzondere aan de London-Brighton Race is dat het een point-to-point wedstrijd is die geheel over de openbare weg loopt. Dat brengt uiteraard een aantal bijzonder omstandigheden met zich mee. Als loper en begeleider moet je toch de hele dag alert zijn en rekening houden met het overige verkeer op de weg. Afgelopen zondag waren de weersomstandigheden buitengewoon goed, een stralende zon en een temperatuur van zo’n 20 graden. Dit hield echter wel in dat ook veel Engelsen zich op de weg bevonden en af en toe kwamen de auto’s wel akelig dicht langs me heen. Toch heb ik nooit het idee gehad dat me iets zou overkomen. Automobilisten houden heel goed rekening met de lopers en de vele marshalls langs de weg doen hun uiterste best om je overal veilig langs te loodsen. Natuurlijk ben je als deelnemer zelf verantwoordelijk voor je deelname aan het verkeer. De organisatie heeft iedere 5 mijl een verzorgingspost ingericht, waar zeer enthousiaste vrijwilligers je ondersteunen, echter met niet meer dan water en/of energiedrank. Je bent dus als loper aangewezen op je eigen “support” en gezien de zwaarte van het parcours is het echt aan te raden voor begeleiding te zorgen. Ik werd op de fiets begeleid door mijn vader, die het overigens op de vele steile klimmen bijna net zo zwaar had als ik en in sommige gevallen zelfs van de fiets af moest.
Het lopen ging eigenlijk perfect. Genietend van het parcours, de prachtige vergezichten, het enthousiasme van de marshalls en de begeleiders (iedere keer weer klonk het “well-done” en “you’re looking good” legde ik de eerste 48 kilometer af in een tijd van 4 uur en 4 minuten. Het tweede gedeelte met daarin de steilste klimmen verliep iets moeizamer. Een ingescheurde teennagel maakte dat met name het afdalen pijnlijk was en ik moest het tempo dus af en toe danig drukken. Toch wist ik het tweede deel van de race af te leggen in 4 uur en 22 minuten, hetgeen uiteindelijk resulteerde in een eindtijd van 8 uur 26 minuten en 34 seconden. Daarmee was ik 50e man en 53e in het totaal.
De binnenkomst in Brighton is fantastisch. Tien kilometer voor Brighton moeten de deelnemers de steilste berg van de dag beklimmen: Ditchling Beacon. Een heuvel van de 1e categorie zou ik het willen noemen en voor iedere loper die er hardlopend omhoog weet te komen volgt bovenaan een staande ovatie van het publiek. Daarna volgt een afdaling van ongeveer negen kilometer tot aan de boulevard in Brighton, waar iedere finisher de ontvangst krijgt die hij of zij verdient. Een groot deel van de race ben ik opgelopen met Hillary Walker. Met haar heb ik hele gesprekken gevoerd over van alles en nog wat en ik moet zeggen dat het fantastisch was om met zo’n grootheid in ultramarathonland op te lopen. Uiteindelijk eindige zij toch nog 13 minuten voor me. Afsluitend kan ik iedereen aanraden de uitdaging van de London-Brighton Race aan te gaan. Niemand zal daar spijt van hebben.
Ed van Beek