Na zeven weken leiding te hebben gegeven aan de jungletraining van het Korps Mariniers stond op een van de laatste dagen de Marathon van Suriname in mijn agenda. Ik had mij voorgenomen, om gedurende die zeven weken een opwerkschema te volgen zodat ik met vertrouwen aan deze marathon mee kon doen. Maar door mijn drukke werkzaamheden kwam daar weinig van terecht en ik had in zes weken pas 230 km gelopen met 16 km als langste afstand. Ook de hoge temperatuur in combinatie met een luchtvochtigheid van rond de 70% was niet echt hoopgevend op een goede afloop. Ik had de marathon dan ook eigenlijk uit mijn hoofd gezet, maar hoe dichter hij dichterbij kwam hoe meer het bij mij begon te kriebelen. Ik was misschien voor de eerste en laatste keer in Suriname en als er dan een marathon is en je doet niet mee, dan heb je daar later spijt van. Toen ik via mijn werk ook nog in contact met een van de organisatoren van deze marathon wilde ik alsnog gaan meedoen. Op drie dagen voor de marathon liep ik een “testloop”van 22 km in twee uur, hetgeen redelijk ging en ik besloot de knoop door te hakken en overhandigde mijn inschrijfformulier en 25 Amerikaanse dollars (zo’n 20 euro) aan de organisator.
Het was voor de derde keer dat deze marathon werd georganiseerd en na twee edities ’s morgens om 04.30 uur als starttijd had de organisatie nu op het laatst besloten om hem naar de achtermiddag te verplaatsen met een starttijd van 17.30 uur. Op zaterdag 25 november werd de 31e verjaardag van de Onafhankelijkheid van Suriname gevierd, een soort koninginnedag, en op zondag volgt dan de Srefidensi (= onafhankelijkheid) Marathon. Zaterdag avond kon men de startnummers ophalen. Dit begon met een persconferentie en vervolgens kregen de bekendere lopers de startnummers door VIP’s uitgereikt en daarna volgde de rest. Daarna de pastamaaltijd. Voor het eerst zou de marathon ook in zijn geheel door de straten van Paramaribo leiden en in zijn geheel verkeersvrij zijn. Alleen al voor de 117 kruispunten zouden er 350 politiemensen op de been zijn en al met al zouden er 1000 vrijwilligers worden ingezet. En dat voor een deelnemersveld van 60 lopers op de hele en 140 op de halve. Daarnaast waren er nog estafetteteams.
Op zondagmiddag om 16.45 ging ik mijn startnummer ophalen en werd je verplicht gewogen. Dit zou na afloop weer plaatsvinden en daar zou blijken dat ik zo’n twee en halve kilo was kwijtgeraakt. Om 17.00 uur kwam er een tropische bui uit de lucht vallen, die wel voor wat afkoeling zorgde maar ook zouden er straten blank komen te staan. De organisatie had hier rekening mee gehouden en kon de route omleiden op de kritieke punten. Op 5 minuten voor de start volgde het volkslied en een toespraak van de Minister van Defensie ( Defensie is een van de hoofdorganisators).
Om 17.30 volgde het startschot en iedereen was op weg. Het voelde koel aan, maar nog steeds heerste er een temperatuur van boven de 25 graden. Om de drie km zou er een drinkpost zijn en elke km was gemarkeerd. De eerst km ging onder de vijf minuten en volgens mij stonden de km aanduidingen niet exact goed hetgeen na afloop werd beaaamt. De eerste drinkpost werd bereikt en ik was benieuwd hoe de zakjes water zouden bevallen. Voor het eerst had de organisatie besloten om te experimenteren met zakjes water van 200 ml. Ik was er een beetje huiverig voor maar dat was voorbarig. Het zakje kon je makkelijk van de tafel grijpen en vervolgens bijt je er een hoekje vanaf en kun je drinken. Na wat uitproberen had ik de techniek onder de knie. Na zo’n 10 km splitste de halve en de hele zich en kwam ik alleen te lopen en tevens begon het donker te worden en het was heel speciaal, om zo door de starten van Paramaribo te lopen. Op 12 km stond straat echt blank en liep je door je enkels door het water. Dit zou op de terugweg nog een keer gebeuren, maar ik had er voor mijn gevoel weinig last van. Daarna echt in het donker door de binnenstad van Paramaribo op zijn Surinaams met muziek en trommels ondersteund. Het leek wel of je bezig was met je laatste km. Er ijn geen digitale klokken te bekennen en ook het halve marathon punt staat niet vermeld. Na 22 km had ik 1.52 uur op mijn klokje staan, maar een paar honderd meter verder stond alweer het 23 km punt, dus het was een ruime indicatie. Het was nog steeds goed warm en in de verte zag ik de brandweerauto, die mij wat zou afkoelen. Ik verwachtte een nevel, maar hij spoot mij met volle straal nat en wederom stonden mijn schoenen blank. Ik was wel lekkeer afgekoeld, maar al snel weer op temperatuur. Na 24 km begon ik te merken, dat ik voor mijn gevoel toch te snel had gelopen en dat ik onvoldoende had getraind. Mijn benen werden zwaar en het tempo ging omlaag. Maar ik bleef lopen en haalde toch nog enkele lopers in. Na nog een keer tot aan mijn enkels nat te zijn geworden ging ik de laatste km’s in en die bleken erg onnauwkeurig te staan en km 38 heb ik in zijn geheel niet gezien. Maar toen ik gelijk 40 zag kon ik nog iets versnellen en haalde nog twee lokale lopers in en maakte mij op voor een glorieuze intocht. Van verre hoorde ik mijn naam al aangekondigd worden en onder luid applaus ging ik onder de finishboog door en onder de klok, die 4.02 aangaf. Een kleine teleurstelling, want ik had onder de vier uur willen lopen, maar van de andere kant ook heel blij dat ik had meegedaan en uitgelopen. Na de finish werd ik gelijk meegenomen naar de weging en daarna kreeg je een tas met daarin oa je T-shirt. Vervolgens kon je op adem komen met voldoende drank en eten. Daar ik nog wat voor mijn werk moest doen en ik geen moment had stilgestaan bij het feit dat ik met deze tijd in de prijzen zou vallen ging ik terug naar mijn hotel. ’s Avonds hoorde ik van een collega, dat de prijsuitreiking live op de radio was en dat ik werd omgeroepen, om mijn prijs op te halen. Ik was 3e bij de 50+. Dat was goed voor een mooie beker en een geldbedrag van 300 Amerikaanse dollars!!!!!!!. Dit werd de volgende dag netjes bij mijn hotel afgeleverd en op mijn verzoek kreeg ik ook nog een heel mooi poloshirt daar ik een te klein T-shirt had gekregen. Wat een organisatie.
De winnaar was een Guyanees in een tijd van 2.48 zo’n 9 minuten langzamer als het jaar ervoor. Dit geeft aan dat het dit jaar zwaar was. De discussie of je beter toch ’s morgens kunt lopen dan in de avond die barstte de dagen na de marathon los en zal ook door de organisatie worden geëvalueerd.
Maar voor mij kan deze marathon niet meer stuk. Het is een marathon die geen toplopers trekt, maar de organisatie doet er alles aan, om het de deelnemers naar hun zin te maken en dat is in mijn ogen gelukt. En in Nederland wordt de discussie over de hoogte van het inschrijfgeld al langer gevoerd, maar hier is alleen al het kwaliteits T-shirt het inschrijfgeld van omgerekend 20 euro dubbel en dik waard. Daarnaast krijg je een perfecte verzorging en een organisatie met een Surinaams tintje. Als je het ontbreken van klokken en de onjuiste markering voor lief neemt, dan is dit een marathon om mee te maken. Neem daarbij het prachtige land en de zeer vriendelijke bevolking die uitstekend Nederlands spreekt in ogenschouw en je hebt een mooie marathonvakantie.
En voor de serieuzere (ultra)loper nog kans op een mooie geldprijs, want voor de winnaar ligt er 1500$ klaar en voor nr 5 nog altijd 250$. En dit zowel voor de mannen als de vrouwen.
Daarnaast is er in elke categorie ( Sen, M35, M45, M55, M65, V<35, V>35.) voor de nr 1 t/m 5 een bedrag van resp. 500, 400, 300, 200 en 100 dollar te verdienen. Dus je vliegreis kun je ook voor een groot gedeelte terugverdienen, maar alleen de sfeer al moet je meebeleven en is de reis dubbel en dik waard.
Dus noteer Srefidensi volgend jaar op 25 november in je agenda en beleef een van de kleurrijkste marathons in een voormalig stukje Koninkrijk.
Met sportieve groeten,
Hermy Heymann