Neen beste lezer, dit is niet de nieuwste popgroep uit Japan. Evenmin de naam van de Sumoworstel Dojo van achter de hoek waar ik lid van ga worden.
Het is de naam van een Japans restaurant. Een Japans restaurant in Eindhoven.
Ik vermoed dat de sushi er overheerlijk moet zijn. Mijn vermoeden berust op de aankleding van de gevel en de welluidendheid van de naam. We liepen er toevallig voorbij, mijn haasmaatje Benny en ik. Een doordeweekse zondag in Eindhoven waar we uit verveling en om thuis weg te zijn besloten hadden om een marathon te lopen. Voor mij geen probleem, ik loop marathons zoals ik van ondergoed verander, tegenwoordig één per week. Voor mijn vriend Benny ligt het verhaal lichtelijk anders. Eens om de zoveel jaar legt hij een enorme energie aan de dag en probeert hij tussen alle geplogenheden van werk, gezin en voorzitter zijnde van allerhande obscure clubjes, zichzelf klaar te stomen voor een 42er.
Benny en ik zijn vrienden van de goede soort, daarmee bedoelend dat we zeer goede vrienden zijn met een groot wederzijds respect en het protocol van zo’n vriendschappen vereist een beetje werk onder de vorm van hazen. Voor de leken in de marathonsport licht ik even toe. Iemand verkiest er voor zijn lichaam gedurende 42km naar de kl…filistijnen te lopen en engageert daarvoor een zeer goede vriend om dat samen te doen. De sport bestaat er dan uit om als eerste gesloopt de eindmeet te overschrijden in een vooraf afgesproken tijd. Bij minder goede vrienden legt de haas, of eerbiedig verandert, de tempomaker, maar een deel van de afstand af en dit tegen betaling. Bij zeer goede vrienden, waarvan Benny en ik dus deel uitmaken, wordt dat gratis gedaan voor heel de afstand. Vriendschappen worden duur betaald en kosten bloed, zweet en tranen. Je kan maar een goede vriend hebben die marathons loopt, zeg ik dan.
Niet van enige loyaliteit gespeend zijnde en tevens als morele steun, en eerlijk gezegd bij gebrek aan een eigen schema, deed ik ook het grootste deel van Benny’s trainingen mee, want goede vrienden zijn zoals verre buren, ze wonen niet ver van elkaar, alhoewel ik nu voel dat ik het spreekwoord geweld aan doe, maar het heeft geen marathon volbracht zoals wij, dus ook geen bal te zeggen (alsof spreekwoorden een eigen leven leiden).
Soit, uit het samen trainen kon afgeleid worden dat Benny een zware marathon zou tegemoet gaan want een gezonde indruk werd er niet gegeven aan hem. Lichamelijk haperde er af en toe iets, (geestelijk al altijd want als je jezelf 42km te pletter wilt lopen, dan scheelt er wel wat je bovenkamer), maar ook bloed en ingewandengewijs verliep het niet zoals het zou moeten in een gedegen marathonvoorbereiding. Om een lang verhaal kort te maken en jullie lezer, niet verder te kwellen met het gezanik over hoe zwaar alles in het leven van een marathonloper kan zijn, werd er besloten om het schema van twee-uur-veertig op de marathon aan te passen naar twee-uur-tweeenveertig. Een schamele twee minuten zult u zeggen. Wat is nu twee minuten op tweeënveertig kilometer. Voor een marathonloper is dat een mensenleven.
En daar liepen we dan in, in een straatje in Eindhoven, vijfenveertig minuten voor de eigenlijke marathon. Ja, want tweeënveertig kilometer lopen is niet genoeg, we doen graag belachelijk en lopen daar voor nog even wat kilometers. Na een kwartiertje deden we wat, zoals we dat in het Antwerps vakjargon plachten te zeggen, doubelékes of rollingskes. Ook hier is enige toelichting voor de leken onder ons van belang en op zijn plaats, alhoewel dit gezeik waarschijnlijk nooit door leken wordt gelezen want het gaat niet over voetbal of wielrennen. Doubelékes zijn korte versnellingen die je na je opwarming doet om je hartritme wat op te drijven en je spieren te prikkelen, alhoewel ik mezelf afvraag wat er na 25 jaar lopen nog te prikkelen valt. We doen het eigenlijk en eerlijk gezegd gewoon omdat het bij de routine hoort en een deel van het ritueel voor de marathon is. Net zoals kruistekens maken, steeds dezelfde ongewassen sokken dragen of vaseline tussen je benen, onder je armen en aan je tepels smeren.
En het was tijdens zo’n doubeléke beste lezer dat mijn oog viel. Natuurlijk niet letterlijk want eenogig een marathon lopen is geen sinecure, het zou nochtans onze prestatie wel nog meer glans geven. Mijn oog viel dus op het Japans restaurant met de tot de verbeelding sprekende naam {b}Yakitori & The Sushi’s{eb} en terwijl ik er voorbij liep zag ik mezelf in mijn fantasie liggend aan een tafel een stuk rauwe vis door de strot duwen. Niet bevorderlijk voor je concentratie voor een marathon.
Er gaat een tijd komen dat marathons lopen niet meer aan ons besteedt gaat zijn. Dat Benny en ik, goede vrienden als we zijn, uit verveling en om thuis weg te geraken naar Eindhoven rijden. Niet om onze fel getergde botten en spieren voor twee uur en ne paardenscheet over de Eindhovense macadam te zeulen maar om samen in {b}Yakitori & The Sushi’s{eb} liggend aan een tafel rauwe vis door onze strot te duwen, terwijl er een bende onnozelaars voorbij het raam draven, hun lichaam voor 42 kilometers naar de kl….filistijnen lopend.
Marc Papanikitas
marc.papanikitas
Epiloog:
Benny liep een zeer verdienstelijke 2h44’ in een race waar we al heel snel een groepje hebben laten gaan om ze later weer één voor één op te rapen. Het onvoorstelbare, schrijnende is dat we in zo’n grote marathon bijna gans de tijd alleen met z’n tweeën hebben gelopen.