Tis al een hele tijd geleden dat ik nog eens een verslagje neerpende met mijn beleving/gevoel over één of andere loop. Noch voor mezelf, noch voor de gemeenschap. Tja, ik lul wel es graag, maar uiteindelijk blijkt dat ik toch nog veel liever gewoon loop en blijf lopen…En dat gebeurde het laatste jaar dus veel met wat hoogtes en laagtes, zoals dat in het leven pleegt te gaan . Alles bestaat uit golfbewegingen en een mens probeert daar in mee te stromen .
André Boom heeft al een prachtverslag geschreven over de loop zelf dus gaat deze alternatieveling zich beperken tot de alternatieve aanpak van/kijk op een alternatieve loop 😉
Vanaf oktober heeft mijn egoke zich immers na jaren weer vastgebeten in het iets sneller lopen dan we gewoon waren sedert onze wedergeboorte in 2008. Ik loop sowieso graag lang , maar ik loop ook nog altijd graag “snel”, zo blijkt. Dus ging ik de laatste maanden puur op het gevoel iets meer snellere stukken inbouwen in mijn loopjes. “Op het gevoel “, want wat ik er zeker niet meer voor over heb, in tegenstelling tot 10- 15 jaar geleden, zijn strenge trainingsschema’s met de nodige blokken in en tegen het rood…Ook elke dag lopen hoeft voor mij niet meer echt…
Ik ben nu gevoelsmatig bij een ritme van een drietal keer per week 2 à 3 uur lopen uitgekomen. Oftewel 20 à 30 km per keer, hetgeen mij in elk geval beter ligt dan elke dag te “moeten” lopen . Ik heb zo genoeg recuperatiedagen om niet gekwetst te geraken en ik heb genoeg trainingsdagen met snelheid én uithouding om vooruitgang te boeken.
En het allerbelangrijkste : na een dag rust heb je altijd een enorm grote goesting om erin te vliegen (in het lopen hè) … Ik vertel het allemaal omdat ik weet dat er heel wat lopers (vooral de middenmoot) gebaat zouden zijn met minder loopdagen, meer rustdagen en meer gevoelsmatig lopen . Want die aanpak heeft logischerwijs meer plezier en minder blessures tot gevolg. De therapeut in mij voelt zich hier weeral een stuk geroepen om de blijde boodschap met luide stemme te verkondigen…Mijn excuses. Tja, ieder zijn afwijking he …
Mijn “20 à 30 km” loopdagen (altijd in de natuur, dus trailsgewijs) worden met afwisselende tempo’s afgelegd: het eerste uur doe ik meestal stukken marathontempo op het gevoel , afgewisseld met wandelpauzes van 10 tot 20 seconden. Let op: ik time dit niet, alles gebeurt gewoon op het gevoel . Ik probeer op elk moment naar mijn lijf te luisteren . Na dat eerste uur loop ik de rest van de tijd aan een heel rustig ultra-tempoke, ook met de nodige wandelstukjes zodat ik altijd met een leuk gevoel thuis kom. In feite noem ik dat niet trainen, ik ga gewoon een paar keer per week lopen in de natuur en wat genieten… zo voelt het aan . Ik heb nooit nog het gevoel dat er iets moet . Geen schema’s of planning meer voor mij…never again !! No pain, no gain ? Dikke bullshit ! Ik zou eerder stellen . Pain ? No gain !!
Wat heeft dit gezever allemaal met Olne Spa Olne te maken? Awel, alles eigenlijk , want dankzij dergelijke voorbereiding, aangevuld met een aantal snellere wedstrijden de laatste maanden ( halve van Herve, 10 km St Georges, en 33km Battice) én het verlies van nog een aantal overtollige kilos begon ik toch weer spontaan redelijk scherp te ogen. In Battice liep ik met 2u43 zelfs amper een minuutje trager dan in mijn maniakale tijd (1998) …en dat deze keer met mijn genietende en glimlachende aanpak.
Olne dus. Edwin vroeg me ’s morgens voor de start wat mijn ambities deze dag waren. Ik moest niet lang nadenken. Enerzijds een halfuur dichter achter hem eindigen dan vorig jaar en anderzijds met de glimlach starten om die vervolgens 66 km vol te houden. Ik ben met glorie in beide opdrachten geslaagd. De glimlach was er wel ietsje minder de eerste 5 km toen ik de meest koude handen uit mijn leven mocht ervaren en ook op 15 km van het einde toen ik op een gladde steile afdaling op mijn ribbenkast viel en een ribje brak. Een vloek werd toen even het bos in geschreeuwd…naderhand bleek ik zeker niet de enige te zijn die daar de wereld omhelsd had.
Maar de andere 60 km pure glimlach van kop tot teen dus. Voor de eerste keer in mijn leven gewoon ook verstandig en rustig gestart bij een ultra. Dankzij de observatie van mijn eigen glimlach/dus mijn eigen lijf kon ik mijn inspanning op elk moment bijsturen . Wanneer de glimlach dreigde te verdwijnen wist ik dat ik te snel ging. Effe wandelen om dan terug te lopen als de glimlach er weer was. Blijven lopen zonder moeite.
Zo liep ik heel de race rustig verder waardoor ik na 45 km de benen nog altijd niet voelde, waar ik me anders meestal na 25 km al een stramme ouwe man voel . Nu haalde ik de tweede helft zeker nog 50 man in, mét de glimlach !! Vorig jaar werd ik constant gepasseerd en eindigde ik helemaal leeg diep in het tweede gedeelte van het deelnemersveld in dik 8 uur, nu 68e op 480 vertrekkers én 40 minuten sneller dan toen. Je zou natuurlijk voor minder glimlachen.
Het genieten van mijn inspanning, het prachtige landschap, de mooie koude dag en het harde zwoegen van de andere lopers werd daardoor dus ook een stuk intenser ! Wat was dit een topdag in mindfulness !
Ben ik nu fier op mezelf ? Jazeker wel, maar toch is dit verhaal vooral bedoeld om anderen met een gemiddeld talent en gemiddelde trainingsinspanningen (tijd/zin) duidelijk te maken dat je daarmee echt ook wel vooruitgang kan maken én dus tegelijkertijd optimaal genieten .
Ik durf zelfs stellen : gooi alle theoretische modellen gewoon overboord en loop gewoon op je gevoel op elk moment. Niks moet, alles mag . ’t Is een levensingesteldheid , maar die je kan toepassen op alle facetten van het leven, dus ook op het lopen …Alles wordt er weer een stuk rustiger, stressvrijer en blijer door…
Tot slot nog een dikke proficiat aan iedereen die Olne weer eens uitliep/uitstrompelde alsook aan de organisatie die voor amper 8 euro een perfekte klassieker aflevert mét sweeter en warme maaltijd erbovenop ! België splitsen is echt géén optie, de Waalse lopen/ultra’s zijn gewoon het mooiste én het leukste ! Keep on smiling….
Luc Lenaerts
http://www.bloggen.be/easyrunner/