Op 12 en 13 mei heb ik deelgenomen aan de 24-ste editie van de Self Transcendence 24 uur te Bazel. De loop in Bazel heeft in de geschiedenis van het Sri Chinmoy Marathon Team altijd een grote rol gespeeld. Met altijd heel veel deelnemers. Vooral uit Duitsland. Het geheel vindt plaats op een ronde van 1100 meter in een recreatiepark in deze Zwitserse Rijnstad. Er worden ook andere sporten beoefend als voetbal, beachvolleybal en ijshockey. Ook FC Bazel heeft hier zijn thuishaven. We lopen om een 10-tal voetbalvelden heen en de spelers zijn ook druk bezig. De organisatie staat onder leiding van het Sri Chinmoy Marathon Team afdeling Zürich. Ze zijn zeer talrijk en bovendien zijn hier ook uitstekende Hardlopers. Verder is er veel versterking opnieuw uit Duitsland.
Geslapen kan geheel volgens Zwitserse gewoonte in de schuilkelder. Het is een ruimte waar geen buitenlucht bij kan en dus met airconditioning. Om de een of andere reden kan ik in zulke ruimtes altijd goed slapen.
Op vrijdag word ik om 7 uur wakker. Ruim op tijd om de trein van 12 uur te halen. Iets minder op tijd kom ik om 21 uur aan in Bazel en ben ik 30 minuten later op het St. Jacob park, alwaar ik mijn vrienden van het SCMT ontmoet. Oa enkele (oud) 3100 mijl-lopers. Het is 30 graden en spookbenauwd, was goed voorspeld. Ook hadden ze het er over dat het in de nacht en de volgende ochtend zal gaan plenzen en dat het daarbij flink zal afkoelen. Ze hadden weer gelijk, want het bleef maar 10 graden. Nederlands weer. Het advies van Ann Zonneveld om thermokleding mee te nemen, was niet voor niets. Haar oefeningen hebben ervoor gezorgd dat ik fit aan de start kan verschijnen.
Op zaterdag komen de 79 deelnemers één voor één binnen. O.a. de Nederlander John Evers. Hij woont in Frankrijk op 10 km afstand van Bazel. Ik praat nog wat met de organisatoren. Nu kan het nog. Tijdens de loop zijn zij met andere dingen bezig, dan wij. De ervaring van een loper tijdens de 24 uur is heel anders dan die van een helper of organisator. Onder de lopers veel Britten, die nog een limiet willen lopen. Helaas minder Duitsers, die zich richten op het DK over 2 weken. Het is tevens Zwitsers kampioenschap. Dat wordt ieder jaar afgewisseld met Brugg (september). De organisatrice van Brugg loopt ook mee en haar man (organisator) is aanwezig als begeleider.
Ons avontuur begint zaterdagmiddag 12 mei om 12 uur. Helaas gaat het opnieuw regenen en zakt het kwik weer naar de 10 graden. Een marathonloper zal zweren bij deze temperaturen. Ik niet, maar ik ben dan ook geen marathonloper. Naast het parkoers staat een gebouw met daarboven een display met tijd (je zit ten slotte in Zwitserland) en temperatuur. Duidelijk zichtbaar over de gehele ronde. Het temperatuurverloop zal een vergelijkbare dynamiek vertonen met de lopers (overdag daalt die wat en ’s nachts stijgt die wat). Helaas wordt alles nat, al merk ik dat mijn oranje jack het goed houdt; het heeft al een goede test in Limburgs Zwaarste doorstaan. Wel af en toe eten en drinken.
Halverwege de ronde zijn er bouwwerkzaamheden inclusief een hoge houten bouwmuur. Deze zijn door de organisatie opgeleukt met vlaggen. En er zijn zachte zwarte matten over gras gelegd. (deed me denken aan Steenbergen). Ik heb steeds over de matten gelopen, maar er zijn lopers die er liever langs lopen over het gras. Zoals altijd gaan er in het begin een groep lopers veeeeeels te snel van start. Moet je ze terugroepen (heeft eigenlijk geen zin) of laten gaan. De Britten weten wat ze aan het doen zijn.
Ik loop op met Pushkar, die gaat over een maand 3100 mijl doen. We hebben een vergelijkbaar tempo. De eerste rondes net te hard, maar dan zakt het tempo gelijk naar de 9 km/uur. Na 3 uur lopen is de nattigheid voorbij en wordt het gelijk warmer, 16 graden. En nu begin ik relaxed te lopen. Ik blijf eten en goed drinken. Zo weinig mogelijk suiker, wel de mineralen. Gemberthee is mijn favoriet. Net als de Chi-drank. Welke ze in Zürich maken. De verzorging is ruim voorhanden: bouillon, venkelthee, appelsap, jus, cola, water (warm en koud), broodje kaas of jam, zoutjes, zoete koek, macaroni, aardappel, fruit. Eigen spul heb ik niet nodig alhoewel ik mijn eigen magnesiumpoeder, gedroogde abrikoos en water met chia-zaadjes bij de hand heb.
Na 6 uur heb ik 55 km en wissel ik kleding. Ik zie dat de nattigheid een blaar op de linkerhiel dreigt te veroorzaken. Jammer maar helaas. Vanaf nu wissel ik het rennen af met wandelen. Dit doe ik altijd om het tempo te drukken en de krachten te sparen. Heb ik goede ervaringen mee, o.a. tijdens mijn p.r. in Londen. Onderweg ontmoet ik John Evers. Vorig jaar liep hij hier in de 35 graden 130km, dit jaar zullen het 125 km worden. Als een ronde is voltooid ga je voorbij de tellers, er zijn er een stuk of 15. Aan de andere kant is het scorebord. Daarna is de verzorging en dan de tenten van de lopers en begeleiders. Halverwege staat een muziektent met dag en nacht muziek. En op driekwart nog een tentje met vaak solomuziek. Die staat in een laantje met veel bomen. Hier is het ’s nachts lekker donker, maar gelukkig zijn er mooie lampen die het geheel verlichten. Toilet staat op 3 plaatsen langs het parkoers, daar hoef je ook geen zorgen om te maken.
Halverwege is de score 106,5 km geheel volgens schema. Maar de blaar had ik niet gepland en die maakt me onzeker. Ik besluit op de medische tent af te stappen. De dokter geeft me een standje dat ik de blaren niet tevoren heb getaped. Vanwege een zink-tekort heb ik een aanleg voor blaren. Hij heeft ze verbonden. Wel valt het me op dat ik nog heel fris en lenig ben. Schoenen uittrekken, bukken kost me allemaal totaal geen moeite. De dokter voelt de pols en het hart en concludeert dat ik geen vocht of mineraaltekort heb. Goed nieuws, want blijkbaar ben ik nog zo fris als een hoentje! Ik kleed me nogmaals om en ik ga eerst een tijdje wandelen. Na 13 uur en 111 km vraag ik me af hoe het rennen zal gaan. Als het mogelijk is, kan ik nog doorlopen naar de 200!
Ik besluit iedere ronde in het bomenlaantje te wandelen en de rest te rennen. Op deze wijze blijf ik gelukkig 8 km/uur doorgaan. De temperatuur zakt tot 6 graden. Nog warm genoeg voor de korte broek. Wel is een jack noodzakelijk. Ondertussen worden we vergezeld door zo’n 30 lopers op de Self-Transcendence 12 uur. Hun loop is middernacht begonnen, opdat we allemaal om 12 uur ’s middags klaar zijn. De 12 uur-lopers gaan om een uur of 3 iets langzamer lopen. Mijn teller meldt, dat ik ietsje harder ga, maar dat komt omdat ik iets korter wandel. Dat doe ik om hem lekker wakker te houden. Het eten gaat moeilijker, maar als ik er een beker van de Chi bijneem, dan wordt het direct verteerd. Perfect spul.
Om 5 uur, na 17 uur lopen en 143,5 km zie ik dat de lucht in een hoek lichter wordt. In de volgende ronde (8 minuten later) is het nog wat lichter. En in de daarop volgende ronde zie ik de eerste verschijnselen van de zon. Gelukkig staan er ook wat wolkjes in de lucht. Anders was het kouder geworden. Na 18 uur lopen zijn er 152 km afgelegd en is de 200 voelbaar, de blaar gelukkig niet. Op het scorebord bij de tellers staan de eerste 7, allen hebben zeker 30 km voorsprong. Daar hoef ik me niet druk om te maken. Nu het weer licht is, krijg ik verse energie en kan ik zelfs het tempo weer wat opvoeren. Na 19 uur en 5 minuten krijg ik de vlag van de 100 mijl. Dat is 6 minuten sneller dan in de JKM in 2010, de editie die ik wel uit heb mogen lopen. Alleen moet ik dit weekend wel blijven lopen. En eten, wat steeds makkelijker gaat. Iedere ronde grijp ik wat. Ik blijf ook over de zwarte matten lopen, vind ik nog steeds fijner dan het gras ernaast. Om 8 uur gaat de temperatuur stijgen, het jack kan uit. Al gauw is het weer 16 graden.
Na 21 uur heb ik 178 km afgelegd en voel ik me steeds frisser. Weer is er het geluk dat er wolken verschijnen, waardoor het niet superheet wordt. Om 11.25 uur is het dan zover. Het is me gelukt. Ik mag een ronde lopen met de 200 km vlag. Wel ga ik door en op het eind zie ik mijn vriend Namitabha hard lopen. Ik sluit bij hem aan en samen gaan we nog even door. Ook Pushkar sluit bij ons aan. Dit totdat het schot van de 24 uur weerklinkt. We gaan even zitten en nababbelen. 15 Meter voor ons ligt de Britse Karen Hathaway. Gelukkig wordt ze gelijk opgevangen door de Britten. Ze heeft lang aan de leiding gelopen, maar op het eind is ze voorbijgegaan door de Zwitserse Denise Zimmerman. Denise heeft vandaag het Zwitserse record opgehoogd tot 206.9 km. Karen wordt tweede en blijkt 15 meter voor me te zijn geëindigd. Ik heb 206,1 km. De winnaar is de Brit John Pares met 235,5 km gevolgd door de Brit Steve Holyoak met 233,4 km. Brons is voor Zwitsers kampioen Simon Schmid 232,5km
Ik ben blij hier te mogen lopen en ook dat ik het tempo tot het einde heb kunnen vasthouden. Ik heb genoten van de sfeer en de gebruikelijke familiariteit onder de lopers. Die ik bij iedere 24 uur weer tegenkom.
Na afloop heb ik 2 dagen bij Pushkar gelogeerd en heb ik nog wat van Zürich en omgeving kunnen genieten.
Mijn volgende doel is de Self Transcendence 48 uur in Kladno (Praag)
Nitish Zuidema