Kleddernat zitten we in de trein van Trier naar Keulen. 15 minuten geleden zijn we Trier binnen komen lopen in een stortbui die al 3 uur aanhoudt. We passeren de Porte Negra die zijn naam onder deze weersomstandigheden eer aandoet. De Porte toont zich van zijn meest donkere Negra. Ondanks het beestenweer worden toeristen en masse uit de bussen gespuwd om dit Romeinse bouwwerk te bewonderen. Wij hebben er na het afronden van de Eifelsteig in 6 etappes maar weinig oog voor. We willen droge en vooral warme kleding aan.
In onze jaarplanning hadden we een etappeloop van Pieter Rog langs onze oostgrens opgenomen. Mijn knieblessure duurde echter langer dan gehoopt. Daarnaast kreeg Renske na de 60 van Texel problemen met een oude shin splints blessure, die er door het lopen van een gedeelte van het Helipad niet beter op was geworden. Piet Rog dus definitief van de baan. Maar we hadden wel een week vrij in de planning. Dus gezocht naar een alternatief. De Eifelsteig hadden we al vaker overwogen. Dus waarom nu niet. En dan in gehele autonomie natuurlijk. Want we willen wel wat uitdaging. Met alleen onze buitentent en de rest van onze lichtgewicht uitrusting in de OMM Classic rugzakken kwamen we op een gewicht van rond de 10kg dat we moesten meezeulen. Een gewicht waarbij er van hardlopen niet echt meer sprake zou zijn. Ik moest ook nog maar eens zien hoe mijn knie hierop zou gaan reageren.
Met de auto naar Kornelimünster alwaar de Eifelsteig zijn startpunt kent. Renske sinds kort in het bezit van een paar Vibram Five Fingers ging op deze barefoot schoenen van start. De eerste etappe die ons tot even voorbij Monschau zou brengen kent niet veel hoogtepunten wat betreft landschap. Wel het hoogste punt van de hele route. Vooral het stuk door de Hoge Venen kenmerkt zich door een lange alsmaar rechtdoor lopende asfaltweg. Omdat we niet veel ruimte hebben om eten mee te nemen in onze rugzakken is het plan om rond 18:00 uur ergens in een dorpje of stadje wat te eten. Vervolgens nog een stuk te lopen tot we een geschikte plek zouden vinden om wild te kamperen. De eerste dag eten we in Monschau. Als we binnen zijn valt er een flinke bui. Buiten gekomen is het weer droog en mooi weer. De eerste nacht kunnen we semi-wildkamperen. Een uurtje lopen na Monschau blijkt er een camping te zijn. Er is echter niemand meer bij de receptie aanwezig. Ook de volgende ochtend is er niemand aanwezig. Gratis kamperen dus op een zo goed als lege camping. Het ontbijt bestaat uit een bak oploskoffie en een mueslireep. In Duitsland blijkt het vervolgens mogelijk bij heel veel restaurantjes tot in de middag een Frühstück te scoren. Hiervan zouden we een week lang gretig gebruik maken.
De route rond Monschau is er één van grote schoonheid met fraaie single-tracks. Het is dus volop genieten. Vooral omdat we berg af ook het nodigen kunnen dribbelen. Renske op haar VFF’s en ik met een knie die zich uitstekend gedraagt. Die avond lopen we in het bos tegen een zgn. Schutzhütte aan. Hiervan tref je er diverse aan langs de Eifelsteig. Wisselend van kwaliteit , maar altijd schoon en plek voor 2 mensen om te slapen. Deze hut, de Brot Hütte komt ons bekend voor. Er stond een foto van in het verslag over een winterse Eifelsteig die Anne Kirschenmann in 2016 heeft ondernomen. Grappig was ook om in het gastenboek een aantekening aan te treffen van mijn wandelvriend die hier een maand geleden was.
De volgende ochtend ging Renske na een uur of 2 lopen steeds langzamer. Het bleek dat 90km op VFF zijn tol ging eisen. De beslissing tot een schoenwissel was dan ook snel gemaakt. Daarna heeft ze de rest van de tocht op haar oude vertrouwde La Sportiva’s afgelegd. De 3 dagen erna hebben we gebruik gemaakt van onze eigen tent om te overnachten. In een tent ligt het net wat comfortabeler dan in zo’n Schutzhütte. Deze kom je op de 2e helft van de tocht ook nog maar sporadisch tegen. Onze laatste overnachting bleek achteraf al eerder te zijn dan we in de planning hadden. Op 101km voor het eind van deze tocht hebben we nog een nachtje in onze tent doorgebracht. De volgende dag zou het slecht weer worden met heel veel regen. Het bleef echter de hele dag prima loopweer met onderweg slechts één korte doch heftige bui. Tijdens deze bui kwam ik met het idee om die nacht door te lopen. Het was alweer van september vorig jaar dat ik ’s nachts had gelopen. En dat ’s nachts lopen vind ik nu net één van de mooie dingen van die langloperij. Daarnaast ging het prima met mijn knie en lang doorlopen zou weer een mooie volgende test zijn. Rond 20:30 uur ’s avonds kwamen we in Bruch aan. Volgens de ons ter beschikking staande info zou hier een restaurant zijn. Tijd voor avond eten dus. Nou vergeet het maar. Volgens een bewoner had de eigenaar vorig jaar zu gemacht vanwege gebrek aan klandizie. Iets wat ook het lot is van veel levensmiddelen zaakjes in de dorpen langs de Eifelsteig. Zo wordt proviand inslaan voor wandelaars en hardlopers langs dit soort routes wel lastig. Ik weet hier wel een oplossing voor, maar die heeft op dit moment politiek gezien weinig steun onder de bevolking. Dezelfde bewoner wijst erop dat er 7km verder nog wel een Italiaan een prima restaurantje runt en dat deze waarschijnlijk wel tot een uur of 22:00 zijn deuren open heeft. Een uur later staan we bij hem op de stoep. De tent is verder leeg, maar Guiseppe schotelt ons met veel geduld een uitstekende maaltijd voor. De dubbele espresso die we er nog achteraan knikkeren zal ons zeker gedurende de komende nacht voorlopig wakker houden.
Het lopen door de nacht bevalt me weer uitstekend. Een prachtige sterren lucht met in de verte het weerlicht van onweer maakt het tot een waar feest. Midden in de nacht komen we nog langs een laatste Schutzhütte. Renske pakt hier nog wat slaap en ik vermaak me met het doorprikken van een paar grote blaren op mijn hielen. Na wat rust lopen we het daglicht, Trier en de uren durende stortbui tegemoet.
Ernst Jan Vermeulen
Noot redactie (Henri Thunnissen): De Eifelsteig is een 313 km lang wandelpad van Kornelimünster bij Aken naar Trier. Het hoogteverschil is volgens opgave ruim 7600 hm+ en de wandeltocht staat als zwaar bekend. Het lopen van lange afstandspaden wordt steeds populairder. Als wedstrijd, maar ook als lange training. Op een aantal paden zijn er zelfs competities met snelst gelopen tijden. Ideaal is dat de bewegwijzering aanwezig is en er vaak goede documentatie is van overnachtings mogelijkheden en restaurants/café’s langs de route. Lange afstandspaden in Duitsland dichtbij Nederland die ik uit eigen ervaring kan aanraden zijn de Hermannsweg (de hele route van 167 km of het stuk van Hörstel (station) naar Bielefeld (station) ca. 95 km), de Wittekindsweg van Osnabrück (station) naar Porta Westfalica 95 km (station) met variatiemogelijkheden.