Dit weekend mijn allerlaatste 24 uur loop. Het is goed zo. Dit wordt een korte terugblik v.w.b. de acht keer dat ik deelnam aan een 24 uur lopen. Geen vlog (ik vlos wel mijn tanden) of op FB maar op Ultraned. In alle eerlijkheid het waren geen mega hoeveelheden kilometers die ik aflegde. Toch is elke 24 uur een ‘ontdekkingsreis in en met mezelf’ (citaat Jan Knip) in waar je zowel fysiek als psychisch staat. Waarom geen 24 uur meer? De hoofdreden is het fysieke aspect. Zoals wetenschappelijk onderzocht is wordt het na je vijftigste minder. Uitzonderingen daar gelaten. Het minder worden heeft ook te maken met het aantal hardloopjaren wat voor mij inmiddels tientallen jaren omhelst. 24 uur lopen het is goed geweest. Ik wil ook proberen zuinig te zijn op mijn lijf. Ik voel bij mega lange afstanden teveel en lees op FB teveel over fysieke klachten. Zelf wil ik een balans hebben tussen mijn lichaam en wat er zich tussen mijn oren afspeelt. Dat laatste mag niet overheersen. Wat moet ik of een ander met een rollator als je nog maar een jaar of zeventig bent omdat je lichaam versleten is vanwege deze pracht hobby die ons allen bezig houdt.
Een overzicht van de 24 uur lopen
1) 14-08-2010 Viborg: 178 km. Nadat een maand voor deze, niet echt geplande, 24 uur loop een ultraloop van Birmingham naar Londen compleet in het water viel (niet het water van de Thames waar de wedstrijd langs liep) vanwege het gebrek aan mentale hardheid op een 200+ non-stop kilometer. De briefing in het Engels begreep ik totaal niet. Bij de eerste T-splitsing van de Thames liep iedereen rechts van de Thames behalve 1 bloody dutchman die links liep van de rivier. Dit betekende een flinke omweg. Sportieve revanche dus in Denemarken. Viborg in Denemarken heeft een pittig parkoers in een bosrijke omgeving die deels langs een pracht meer loopt. De ronde is ongeveer 6 km lang. Aanvangstempo was circa 7 tot 7,5 km per uur waarin ook finishte. Geen verval en niet gewandeld. Het leverde een derde plaats op. Het horloge als prijs heeft me nog jaren herinnert aan deze mooie loop;
2) 14-05-11 Steenbergen: 179 km. Mijn debuut op Nederlandse bodem. Na een jaar specifiek de focus gezet te hebben op deze wedstrijd viel me het resultaat niet mee;
3) 12-05-12 Steenbergen: 135 km. Een drama. Voor aanvang had ik al verrotte bovenbeenspieren wat bevestigt werd tijdens de wedstrijd. Na een marathon liep ik naar binnen om mijn startnummer in te leveren. Echter toch nog even naar buiten gegaan (twijfel wat te doen) waar ik een andere deelnemer Jan van de Erve tegenkwam. Hij sprak me duidelijk toe: ‘Je gaat niet stoppen omdat je toch niet getraind hebt om te stoppen’. Inderdaad en dan duurt een 24 uur nog ultra lang;
4) 11-05-2013 Steenbergen: 173 km. Een pracht ervaring om tijdens een WK/EK tussen toppers als recreant deel te nemen. Een bijzondere ervaring om Kouros in te halen. Alleen hij had zijn target al gehaald, dus liep freewheelend de 24 uur uit. Ook de regenbui die heftig was rond middernacht. Just go on. Ik was onder de indruk van het indrukwekkend fanatisme van het Amerikaanse team;
5) 19-10-13 Nivelles: 182 km. Drie weken er voor op het 150 km punt gestopt tijdens de Spartathlon omdat ik na de Sangaspas na closing time zou door zijn gekomen. Waarom wist ik dit zo zeker omdat ik 1 keer die berg op handen en voeten had overwonnen. Dik adviseert me dit plan te laten varen omdat het te kort na elkaar is. Tja dan gooi ik de kont tegen de krib en ga er voor. Bij onze zuiderburen heb ik me gek laten maken door het aanvangstempo van Pat. Doorkomst na 9 uur: 80 km. Na afloop zegt Yuri dat ik me gekwalificeerd had voor de Spartathlon. Was me niet bekend en was er niet bezig. Daarnaast was ik veel te moe om er van te genieten. Wat me ook nog bij bleef dat ik me omkleedde bij mijn Mini. Een directeur van een dealer van mijn werk kwam me goedendag zeggen toen ik in mijn blote kont stond. Charles stond niet alleen perplex, is het nooit vergeten maar heeft er gelukkig geen nachtmerries aan over gehouden;
6) 14-12-13 Barcelona: 172 km. Een kleine twee maanden na Nijvel. Mijn debuut op een atletiekbaan. Het was te druk op de baan omdat er van allerlei afstanden gelopen vanaf afstanden onder de marathon. Leonie werd er krankjorum van en stopte. Geweldig tijd met haar op de baan gehad. De lopers kenden me de dag er na nog omdat ik elke 400 meter moest pissen. De wind stond verkeerd. Toch belangrijke informatie voor jullie?;
7) 20-12-14 Santpoort: 128 km. Negatief record. De 24 uur duurde mega lang terwijl het gewoon een 24 uur is en geen seconde langer. De twee massages tijdens de loop konden mijn bovenbenen niet aansporen tot rennen over te gaan. Het voelde alsof er bisonkit onder mijn schoenen zat. Het positieve was dat ik Annie leerde kennen. Vanaf deze loop hebben we zo af en toe contact gehouden. Een unieke dame met een gouden hart en geweldig integer;
8) 26-08-17 Bottrop: 135,527 km. Een keer vermelding van de restmeters. Ik ben benieuwd of ik zowel mentaal als fysiek nog 24 uur aan kan. Eigenlijk weet ik wel dat het fysiek niet meer kan maar wil het toch nog een keer proberen. De 24 uur is in een mooi park. Volgend jaar worden hier de Duitse kampioenschappen georganiseerd Waarom is het een prima locatie? Ten eerste de afwisselende ronde. Ten tweede de verzorging. Dit zijn voor mij de plussen. Waarom is het niet geschikt volgens mij? De ondergrond bestaat uit verharde zandpaden met regelmatig losliggende steentjes. Stel dat het regent, wat gaat dat dan voor een impact hebben op de ondergrond? Wat ik ook en nadeel vind is dat het geen flache Strecke is zoals vooraf wordt aangegeven. De meeste 24 uur lopers zijn genoodzaakt in het park tijdens de laatste fase te wandelen omdat er een lastige 100 meter in het park is. Dit geldt tevens voor een 100 meter in een bos. Op een 1.258 meter ronde is dit bijna 20%. Toch niet weinig? Waar de organisatie wat aan dient te veranderen is de verlichting. Vooraf wordt aangegeven dat het parkoers verlicht is maar dat is maar ten dele waar. Een aantal lopers hadden een hoofdlamp. Heel verstandig. Zowel in het bos, park als achter een rij huizen vond ik (ik was niet de enige) het vervelend dat er geen verlichting was. De organisatie had nog wel een lampje geplaatst tijdens de wedstrijd maar dat maakte niet echt het verschil. Arjan had nog de mazzel dat zijn tent onder verlichting stond maar de buur (een Deen) had dat niet. Nou die heeft zich moeten behelpen met eigen verlichting. Verlichting is nog wel een mouw aan te passen voor volgend jaar. Wat verstandig is dat ook de straatverlichting vooraf gecontroleerd wordt omdat een aantal lampen niet branden. Tevens dient bij het verlaten van het bospad lint geplaatst te worden omdat je op dit stukje van vijf dalende meters per ronde een paar meter kan afsnijden. Afsnijden is op dit punt fijn omdat je daardoor twee scherpe bochtjes mis. De 6 en 12 uur lopers hebben hier minder last van omdat zij nog fris zijn. Tijdens een kampioenschap zou ik geen 6 en 12 uur organiseren en ook geen estafette op de 24 uur.
Her plan voor deze 24 uur: finishen niets meer en niets minder. Na 12 uur kom ik door in 81 km. Prima en na 16 uur in 100 km. Nou dan hoef ik niets meer uit te leggen. De tactiek van Viborg gaat niet op omdat ik geen interval training meer doe en zeven jaar verder ben. Toch sinds kort is er weer iets wat intervaltraining genoemd mag worden maar veel minder intensief dan destijds. Het resultaat van deze interval is dat ik recent een 10 km wedstrijdloop afsloot met slotkilometers van 4’45”. Er is nog hoop? Tijdens de nacht wordt er veel gewandeld (zelfs door de 12 uur lopers). Het lijkt wel een soort van Kennedy mars. Maar we zijn toch hardlopers?! Ik vond in zijn algemeenheid het niveau niet bepaald hoog. Ook het aantal finishers was laag. Nog geen 20%. Gedurende de nacht liepen er nog maar 15% op het parkoers. We kunnen toch wel een nachtje zonder slaap? Een voordeel van mij is dat er zeven uur tijdsverschil is met Mexico waardoor mijn nachtrust betrekkelijk kort is. Wat me telkens verbaasd dat deze lopers de laatste drie uur weer volop hardlopen. Waarom? Wat heeft het voor nut om circa zes uur te slapen en dan weer te rennen? Inderdaad je hoort er dan bij. Je hoort bij de finishers maar voor de rest voegt het toch niets toe. Wat helemaal bizar was dat tijdens de 24 uur de koploper in het begin van de wedstrijd 3 uur en 10 minuten over een marathon liep. Daarna was ie weg.
Ik heb genoten van andere deelnemers. Speciaal van Marc, Lydia en Chris. Marc voerde slechts 1 strijd en wel om het Belgisch record op de 24 uur in zijn leeftijdscategorie te verbreken waar hij perfect in geslaagd is. Echt wat heb ik hem dit gegund en met hem meegeleefd tijdens de 24 uur. Na afloop hebben we een afspraak gemaakt. Leonie heb ik van genoten omdat ze een mooie loopstijl heeft. Chris is ook super door na zijn blessure al redelijk snel een 24 uur te lopen. De eerste uren trok ie nog een beetje met zijn been maar daarna was het okay. En met succes. Hij wint! En zou hij niet genoodzaakt te wandelen in de nacht op de niet verlichte delen van het parkoers dan had hij wellicht 200 km kunnen lopen.
Wat me op alle 24 uur lopen is bij gebleven is het moment van het begin van de nacht en het licht worden. Lastige momenten kunnen het zijn maar deze keer niet. Tijdens de nacht word ik door een stel jonge Arabieren aangesproken waarbij een jongeman me zijn habibi noemde. Nou dat dacht ik niet omdat ik de habibi van mijn vrouw Itze ben. Op dit vlak heb ik niets met mannen.
Tijdens het ochtendgloren kijk ik maar eens wat ik doe in het klassement. Verrek ik sta derde. Nou dat is dan toch nog betrekkelijk goed nieuws. Nummer vier wil me na 21 uur een rondje inhalen zodat hij weer voor me finisht. Hij keek op mijn nummer en zag mijn voornaam staan. Dat dacht ik niet. Ik heb een hekel aan om van Duitsers te verliezen. Niet dat ik een hekel aan Duitsers heb. Het zijn prima mensen die ons geweldig verzorgd hebben. Nou die gast probeert weer iets wat lijkt op hardlopen. De laatste drie uur iets steviger door stappen. Uiteindelijk finish ik maar een driehonderd meter achter nummer twee. Achteraf blijkt dat die gast die met probeerde te pakken in een andere leeftijdscategorie liep. Dus derde plaats in mijn leeftijdscategorie (twaalf deelnemers) en tiende van in totaal circa 70 tot 75 deelnemers. Inderdaad geen hoogstaand niveau, toch? Wat me ook opviel dat menigeen hardop zei blij te zijn 130 km gelopen te hebben maar dat stelt toch niets voor op een 24 uur.
Na afloop was het nog even lastig om op een trede te stappen om mijn prijsje te ontvangen.
Toch super om zowel de eerste als de laatste 24 uur als derde te eindigen?! Inderdaad stoppen op mijn ‘hoogtepunt’ op een 24 uur.
Terugkijkend vond ik Viborg de fijnste 24 uur en ondanks mijn p.r., die in Nivelles mag wel geskipt worden. Ik was te moe na afloop om er nog nooit 1 seconde van genoten te hebben. Wat me ook gelukt is om alle 24 uur lopen te finishen.
Het volgende afscheid wil ik hopelijk binnenkort nog een keer ergens plannen, t.w. een 100 km of iets wat daar op lijkt.
Met serieuze interesse ga ik de prestaties van toekomstige 24 uur lopen volgen.
En mocht je tot slot denken ‘waarom heb ik mijn tijd verspild aan het lezen van dit verslag’: sorry. En tevens dit verslag is mijn beleving van een 24 uur loop. Het heeft niets te maken met het ultralopen belachelijk maken of niet serieus te nemen (relativeren is trouwens wel mijn ding en inderdaad daar heb je als topsporter nagenoeg niets aan) maar het is hoe ik de 24 uur lopen ervaren heb.
Het lopen laat me nooit los. Gisteren was ik zo trots op Itze en blij voor haar dat ze de marathon in Mexico CD finishte. We gaan in de nabije toekomst samen genieten van bijvoorbeeld de marathon in Medoc of Parijs.
Succes aan een ieder die in de toekomst een 24 uur loop loopt.
Sportieve groet,
Henk Harenberg