Een lang weekend naar de Pyreneeën met de camper is gekkenwerk. Het sturen van de ongeveer 2.000 km heen en terug is een serieuze aanslag. Dan heb je het nog niet over de financiële aanslag op je portemonnee. Brandstof en tol; het wordt er steeds gezelliger op.
Dan was ik maar weer uiterst blij met een loopmaat die een goedkoop vluchtje met Ryanair incl. verblijf had geregeld voor 2 keer niks. Op naar de Salomon Ultra Pirineu 110 km met 6.800 HM.
De start was in Bagga, een zeer pittoresk stadje in de Spaanse Pyreneeën. Zo’n stadje, waar je Zorro ieder moment over de daken kon zien springen. Om zes uur ‘s morgens werden we met ongeveer 950 runners, voornamelijk Spanjaarden, weggeschoten. De sfeer was prima. De trails in Spanje en dat zijn er nogal wat, staan toch wel bekend om een hoog enthousiast publiek gehalte.
Buiten het stadje gingen we direct flink omhoog naar het hoogste punt in de race op 2.500 meter. Helaas zat het looppeloton nog te dicht bij elkaar, wat leidde tot een flinke loopfile. Daarna konden we vrijuit doorlopen. Een prachtige route door de Pyreneeen lag voor ons. Rond de top op 2.500 meter zagen we zelfs rondcirkelende gieren. Misschien hopend op een slachtoffer hier of daar?
Op weg naar de volgende klim op 2.200 meter werd er een serieuze onweerswaarschuwing gegeven. We werden verplicht om thermokleding en een
regenbroek aan te trekken. Gelukkig kwam het niet zover. Er zijn stukken bovenin waar je liever niet in aanraking komt met dit weerfenomeen.
Intussen waren de eerste uitvallers al gesignaleerd. Vooral door de warmte, 25 graden plus, gaven velen de pijp aan de bekende Maarten. Zo ook mijn loopmaat.
Natuurlijk zat het venijn weer in de staart. De laatste 2 a 3 klimmen waren door een bos, recht omhoog, over forse stenen en wortels. En omdat ik niet het looptempo van Kilian heb, moest ik met vele anderen dit stuk in de nacht overwinnen. Na 24 uur en 30 minuten kwam ik over de finish. De winnaar lag intussen al 12 uur thuis op de bank bij moeder de vrouw. Ik val in herhaling, maar ik blijf mij over het looptempo van deze eliterunners verbazen. Een gemiddeld looptempo van 9 km per uur op deze route is onvoorstelbaar.
Ongeveer 50% is deze race uitgevallen, dus ik mag niet klagen dat ik weer in levende lijve de finish heb gehaald. Natuurlijk wederom ondersteunt door mijn vrouw die mij geweldig bevoorraad heeft met heerlijke versnaperingen die ik jammer genoeg zelden bij de verzorgingsposten aantref.
Geinteresseerd in de race? Op You Tube staat een kort, maar mooi filmpje: Salomon Ultra Pirineu highlights 2018.
See you bij the Cinghiale in Toscane.
Groet, Hans Lems
(jlems < > xs4all.nl)