Op 22 en 23 september heb ik meegedaan aan de ST 24 uur op de baan van Toothing Bec in Londen. Ik heb speciale herinneringen aan deze baan, want hier heb ik in 2006 en in 2009 meer dan 210 km gehaald. En ook deze loop zal gedenkwaardig worden. Want het is er nooit zo koud en nat geweest sinds 1992.
Toch is het me opnieuw gelukt om over de 200 km te komen. Ondanks dat ik veel te grote twijfels had door de slechte weersvoorspelling. Ik heb tot 7 uur in de loop aan een plan B lopen denken; dat is gas terug nemen, eventueel rusten, en me sparen voor een latere 24 uur, bv in Milaan.
Maar 2 jaar geleden liep ik in Albi met een zware verkoudheid al hoestend en proestend ook 202 km. En destijds in Steenbergen dezelfde afstand met een raar functionerende knie. Verder heb ik dit jaar ook meer met kou geoefend (koude douche, Wim Hof methode). Bovendien heb ik net een mooi boek over de wolf gelezen. Wolven houden van kou; dus ik hoef alleen maar mijn wolvenaard naar voren te halen.
Van coach Ann Zonneveld kreeg ik te horen dat ik in goede vorm ben. Dit n.a.v. 48 uur Kladno. En een sterk gelopen Sri Chinmoy Marathon en 47 mijl (3.25 om 7.26 met 3 dagen verschil!) in New York.
Maar ja, er was een orkaan in de VS, geheten Florence. Die splitste zich op en een deel trok de Atlantische Oceaan over en, ja hoor, precies tijdens de 24 uur zat ie dus boven Engeland (en ook Nederland). Gelukkig niet meer als storm, er was zelfs weinig wind. Maar wel waterkoud en 15 uur neerslag, de eerste 8 uur en de laatste 7 uur. Het was dus droog in de donkere uren.
We waren genoodzaakt te lopen in een regenjack en met muts, later ook handschoenen en lange broek. Benen insmeren met olie. Bovendien moesten we ons vaak omkleden; met als gevolg tijdverlies. Dit weer is tegengesteld aan wat we de afgelopen 5 maanden hebben gehad. Moeilijk er op voor te bereiden.
De 24 uur wordt georganiseerd door het Sri Chinmoy Marathon Team en alles is goed geregeld. Veel voeding, en veel te drinken. Warm en koud. 3x een maaltijd. Soep en 4 soorten thee. Je bestelt het en je krijgt het de volgende ronde. Water, cola, energiedrank, ginger-ale etc kan je altijd pakken. Brood, fruit, zoet, zout idem.
Rondes worden geteld door tellers maar ook met chip. Tellers wisselen elkaar af. Ik had 4 verschillende tellers. Ze hebben al mijn 505 passages geregistreerd. Er zijn 46 lopers begonnen en ik denk bij elkaar 10 tellers.
De helft heeft het uitgelopen. Onder de deelnemers kende ik alleen Bhauliya van het Sri Chinmoy Marathon Team en Reima Hartekainen, een Zweedse loper die hier ook meeliep toen ik hier de vorige keer liep.
Maar met de andere lopers ontstaat vanzelf een band; je passeert elkaar vaak genoeg.
Naast de baan staan de kleedruimtes, een extra toiletgebouw en een ruimte voor de masseur. Ik heb al mijn spullen kunnen plaatsen in een materiaalhok; droog, verlicht en ook ruim waardoor ik snel mijn spullen kon vinden als ik me bv moest omkleden.
Het hok staat naast de tellers. De meesten van hen ken ik langer en zij hebben me onderweg vaak genoeg aangemoedigd. Zeker Tarit en organisator Devashishu.
In het midden van de baan staat een bord met de resultaten van de eerste 40 lopers; deze staan in mijlen vermeld en ze worden iedere ronde ge-update. De baan is 400 meter en dat is net minder dan ¼ mijl. Maar daar kan ik mee leven; ik kan rekenen.
Na 2 uur sta ik 28ste, na 5 uur 19de, na 12 uur 17de, na 18 uur 13de, na 22 uur 10de en na 24 uur 7de Dus eigenlijk een langzame beweging naar voren. 50 km in 5 uur 17, 100 km in 11 uur 11, 150 km in 17 uur 25 en 200 km 23 uur 44 Maar dit zijn alleen maar cijfers.
Aan de start voel je gelijk hoe koud het is. Ik wil proberen na 6 uur op 56 km te staan, vanaf daar kan ik de overige 18 uur met 8 km/uur doorgaan voor 200 km. Dat was mijn startdoel. Dat is gelukt, maar ik had na 6 uur wel een dip. Het ingehouden lopen van de eerste uren is lastig met deze kou. Organisatrice Shankara raadt me aan om te kleden, want ik zie er koud uit. Was heel verstandig. Maar de dip blijft.
En na 7 uur doe ik iets wat voor mij heel ongewoon is. Ik neem lekker een beker cola. En eureka; dit werkt. Ik krijg meer energie en loop rustiger; ik zag van de week een filmpje van de Ashton Brothers en dat deed me veel plezier; ik probeer me deze geheel terug te herinneren en ook de stemming keert om.
Ik drink veel warm spul en het helpt ook dat de regen gestopt is. Ik maak wat extra bewegingen met de benen en ik voel dat ik nog veel kracht heb. Good news. Na 12 uur lopen heb ik 106 km. Ik loop 8 km per uur oftewel 20 rondes op de baan. En dit gaat goed. Ik probeer een kleine voorsprong op te bouwen en zo een rondes extra te winnen. Maar helaas steeds als ik die 400 meter win, verlies ik het weer, doordat ik naar het toilet moet. (of omkleden). Dit gaat de hele nacht door en zelfs de volgende dag.
Om 6 uur is het licht. Ik heb de ervaring uit mijn vorige 24 uurs, dat ik in de laatste uren kan aanzetten en zo op een hoger totaal aantal kan komen. Maar deze vlieger gaat nu helaas niet op. Net als in Albi kan ik alleen maar verder gaan in dit tempo. Aanzetten ging toen niet en nu dus ook niet. In Albi was net als nu koud. Het lijkt er op dat kou de energie hiervoor wegneemt.
Jammer, want anders was 210 mogelijk geweest en dat was de kwalificatie voor het EK 24 uur in 2020.
Nu eindig ik op een mooi aantal van 202.151 meter (zevende plek) en ben eerste 50+. Uiteraard een goed resultaat, waar ik op hogere leeftijd op terug kan kijken. Winnaar is Michael Stocks met het opzienbarende aantal van 249 km, net voor Paul Maskell met 247 km. Opvallend is verder het wereldrecord van de 85-jarige Geoffrey Oliver met 124 km.
De vorige keer dat ik hier liep was hij 77 en liep hij ook al records in zijn leeftijdscategorie.
Uitslag:
https://uk.srichinmoyraces.org/files/results_basic_2018.pdf
Website:
https://uk.srichinmoyraces.org/london-24/previous-results/2018#node-10714
Een week na Londen was de Spartathlon in Griekenland. En helaas hebben ook de deelnemers hiervan te maken met een storm die helaas nog voor veel en veel meer neerslag heeft gezorgd!
Nitish
(nitishz <> zoho.com)