Er was weer eens een marathon (die van Amsterdam) en ik deed weer eens mee. Je start zoals gewoonlijk in het stadion, twee keer met een ommetje naar het Vondelpark, in het tweede rondje even langs de AV drankpost om wat clubgenoten te groeten, en dan weer terug naar het stadion. Samen met heel veel anderen die precies hetzelfde idee hadden. Die, zoals gebruikelijk, eerst allemaal sneller dan jij lopen, maar bij de tweede Vondelpassage en masse gaan doen waar het park eigenlijk voor bedoeld is: wandelen. Zodat je toch nog eerder aankomt. Zoals heel vaak. Boeie.
Omdat het Amsterdam is spreken die anderen bijna allemaal, op z’n Frans Bauer’s gezegd, “buitenlands” en ontvang je op de raarste plekken buitenlandse aanmoedigingen. Zelfs van Nederlandse bananenuitdelers. Net als alle vorige keren. Het was prima loopweer en dat is niet altijd zo, toegegeven. En het spotten van mijn supporters (dank Albert, Ayisha, Martijn, Monica, Oda en Peter) brak de sleur.
Maar verder was het als vanouds: beetje doorlopen van begin naar eind zonder te wandelen. En dat is dan weer eens voor de zoveelste keer gelukt. Dus om daar dan het zoveelste aantrekkelijke stukje over te schrijven: pff dát is een uitdaging. Kost me veel meer tijd dan zo’n loopje.
Was er dan helemaal niets bijzonders te melden? Jawel, maar alleen maar feiten. En wie zit daar tegenwoordig nog op te wachten. Dus hier zou ik stoppen met lezen. Tenzij je je met me mee wilt verbazen. Want:
Ik ben (bijna) 66 en kreeg in maart een nieuwe baan. Geen afbouwbaan maar een uitdagende in een heel nieuw risicogebied. En een drukke. Dus geen kans voor mijn geplande “rustig aan” week voorafgaand aan de marathon. Wat heet: ik zat tot zaterdagavond te werken. En lekker slapen ho maar.
Mijn lijf heeft zelf een oplossing bedacht voor doordenderende hersenen: het zet de rest even stil. Hardlopen helpt helaas heel goed tegen stress. Ik had nog een poging gedaan mijn lijf te foppen met een immodium. Maar die dingen zijn tegenwoordig veel te klein voor een hele marathon. Wilskracht werkte daarna nog van Ouderkerk tot de Watergraafsmeer. En juist waar die op was stond de Dixi áchter het hek! Omlopen, Dixi bezet, doorlopen, Dixi toch open horen gaan, teruglopen en aahh. Maar wel zeker anderhalve minuut kwijt.
Nou was er toch al iets met de tijd. Want de klokken onderweg stonden allemaal verkeerd, waarschijnlijk gewoon te laat gestart, nadat ik al vertrokken was uit het stadion. Zelfs de finishklok stond fout: 3:48:51. Dat kan ik allang niet meer, dat kon ik voor het laatst 10 jaar geleden. Mijn eigen Polar was het trouwens eens met de finishklok. Dus ben ik toch maar even langs het NK uitslagenpapiertje gelopen. Normaal heb ik daar niets te zoeken want het NK trekt toch de top. Maar, NbmK, daar hadden ze Irene van Wijk bovenaan gezet. En dat ben ik!
Daar kon ik bloemen en een gouden Atletiekunieplak voor krijgen. Tenminste, als je het klaarspeelt om op de hoogste tree te komen. Winnaars worden letterlijk hoog geëerd bij het NK. Vooral er af was nog een uitdaging. Niets is dus normaal: vermoeid starten en toch goed lopen, ouder worden maar ook sneller. Dat hoort helemaal niet.
En de verrassingen waren nog niet op. Gerard zocht het uit. Er was nog geen oudje geweest dat sneller een Atletiekunie-erkende-marathonwedstrijd had gelopen. Dus ben ik ook nog houder van het nationale record voor bejaarden. Driewerf NbmK (Nou-breekt-mijn-Klomp) dus. Ik heb trouwens die nieuwe Vaporfly klompen van Nike. Vandaar?
Irene van Wijk
(postbuswijk < > freeler.nl)
{i}Noot van Martien Baars{ei}. Irene stuurde me een link naar dit verslag (dat op de site van AV’23 verschenen is), vanwege haar 10e inschrijving voor de Zestig van Texel. Ze meldde daarbij dat het de laatste keer Zestig solo wordt, dat vindt ze een leuke afsluiting, 10 keer gestart, 10 keer gefinisht (hopelijk). Gezien haar mooie leeftijdsrecord op de marathon zou ze ook kunnen denken dat die 60 km op Texel straks een goede training is voor de RUN Winschoten 100 km want de Nederlandse records (V60 en) V65 zijn vacant en zonder limiet: zie https://www.atletiek.nl/sites/default/files/userfiles/wedstrijdatletiek/Records/nationale%20WEG-records%20van%20de%20vrouwen%20170718.pdf . (Of misschien nog beter: zo’n recordpoging heeft veel kans van slagen op de 100 km de la Somme want daar in Amiens is de looplimiet niet 12 uur maar 14 uur).
Op de lijst van aanvragen voor records is te vinden dat de ‘gun time’ van Irene 3.49.11 is (zie https://www.atletiek.nl/over-atletiek/statistieken-en-records/nederlandse-records/records-aanvraag en zie de uitslag hieronder). Het huidige V65 record is van de Zeeuwse Diga de Boer met 3.55.18 (Rotterdam 2015). Op de lijst van aanvragen staat nog een Amsterdamse marathonprestatie: V60 Cecile Jumelet van Heijningen met 3.05.24. Het huidige V60 record is ook van Cecile met 3.14.38 (Rotterdam 2018). Als de nieuwe aanvragen erkend worden, gaat de score Rotterdam-Amsterdam op de lijst van de leeftijdsrecords op de marathon voor vrouwen van 3 – 2 naar 1 – 4 😉
Uitslag NK marathon 2018 (bron https://www.atletiek.nl/nieuws/nationale-marathontitels-voor-michel-butter-en-miranda-boonstra )
Nederlandse Kampioenen marathon 2018 (mannen)
Mannen Senioren: Michel Butter 2.17.18
Masters 35: Harm Sengers 2.24.25
Masters 40: Tjeerd Popkema 2.32.23
Masters 45: Patrick Kwist 2.32.46
Masters 50: Joost van Galen 2.46.25
Masters 55: Henri Veldman 2.42.56
Masters 60: Theo Woldberg 2.57.25
Masters 65: Egbert Zijlstra 2.59.52
Masters 70: Martien van den Akker 3.35.28
Nederlandse Kampioenen marathon 2018 (vrouwen)
Vrouwen Senioren: Miranda Boonstra 2.42.07
Vrouwen Masters 35: Ingrid Klaassen 3.08.25
Vrouwen Masters 40: Charlotte Marijn 3.09.27
Vrouwen Masters 45: Vanessa Gosselink-van Dijk 2.53.56
Vrouwen Masters 50: Monique Leentvaar 3.09.40
Vrouwen Masters 55: Nina Bakker 3.12.43
Vrouwen Masters 60: Cecile Jumelet van Heijningen 3.05.24
Vrouwen Masters 65: Irene van Wijk 3.49.11