De laatste trail van mijn seizoen speelde zich af in de Toscaanse heuvels. Mijn Engelse loopvriend Steve wonend in Denemarken wilde nog een 5 punter lopen i.v.m. met zijn niet uitgelopen UTMB van dit jaar. Ik had hem beloofd mee te lopen, zodat ik misschien wat ondersteuning kon geven tijdens de race.
De trip naar de start was al een ultratrail op zich. Te kleine stoelen in het vliegtuig, overnachten op het vliegveld omdat ik te laat bij het Rental Car gebeuren was. Een deel van de nacht moest ik zelfs buiten doorbrengen wegens het sluiten van de luchthaven. Ieder moment verwachtte ik het Rode Kruis met een pan erwtensoep, maar helaas.
‘s Morgens om 8.00 meldde ik mij bij de Rental. Daar werd mij fijntjes medegedeeld dat ik te laat was en de avond daarvoor mijn auto had moeten afhalen. Of ik maar even 120 euro wilde betalen voor een nieuwe reservering. Na wat gediscussieer met de verhuurder en overleg met mijn vrouw konden wij niet anders dan wederom de beurs trekken.
Eindelijk op weg naar de startplaats van de Cinghiale trail. Het duurde echter zeker een uur voordat ik gewend was geraakt aan de Italiaanse rijstijl. Geen richting aangeven, toeteren, telefoneren, overal tussendoor piepen, dit zelfs met de Carabinieri in de buurt. Pas nadat ik even asociaal ging rijden als mijn Italiaanse vrienden dwong ik respect af en kon ik redelijk doorkachelen. Na 3 uur zoeken, verkeerd rijden, terugrijden, keren, de weg vragen (ik had geen navigatie met mij) meldde ik mij bij de B&B boven op een
heuveltop.
En dan de race. De Cinghiale trail, genoemd naar de wilde zwijnen die de heuvels bevolken, heeft als afstand iets meer dan 90 km en 6.000 HM. Veel deelnemers lopen mee vanwege de 5 UTMB punten. Maar ja, dan moet je wel finishen binnen de cut-off tijd van 21 uur. En dat zou een groot probleem worden.
De race werd gekenmerkt door hevige regen en ook de dagen daarvoor waren niet echt droog geweest. De route was daardoor veranderd in een reusachtige glijbaan. Tot onze enkels diep in de Toscaanse klei probeerden wij ieder cut-off station zonder kleerscheuren op tijd te bereiken. Dat lukte tot ongeveer 20 km voor de finish. Mijn maat was intussen al tig keer gevallen en ook ik kon mij met moeite staande houden op het voor ons zo goed als onbegaanbare terrein.
Bij de een na laatste post hoorden wij dat we nog 3 minuten hadden om door te mogen. Steve was intussen behoorlijk afgeserveerd en veranderd in Casper het spookje door o.a. maagproblemen. Hij besloot wijselijk om uit te stappen, omdat een finish toch niet meer mogelijk was. Ik besloot nog een poging te wagen. Echter bij het arriveren bij de laatste post werd mij verteld dat het vanaf dat moment een ieder verboden werd om door te lopen. Hevige (Italiaanse) discussies brandden los tussen de lopers en de organisatie. Als argument van hun beslissing werd aangevoerd dat ze een deelnemer met gebroken been na 3 uur van het parcours hadden gekregen. Ze waren onverbiddelijk en de race was afgelopen. Finito. Met een bus werden we teruggebracht naar de finishlocatie. Aldaar hoorde ik dat mijn maat Steve met onderkoelingsverschijnselen naar beneden was gebracht en op de EHBO lag bij te komen onder een laag dekens en een heater bij zijn bed.
Uiteindelijk is maar één derde gefinisht en zijn velen gedesillusioneerd richting huis vertrokken.
Al met al een goed georganiseerde trail met super uitgeruste verzorgingsposten, een ruim gevulde goodybag in een mooie omgeving. Alleen met slecht weer een hell off a job.
Ik wil alle trailrunners vanaf hier fijne dagen wensen en voor volgend jaar een gezond en sportief trailjaar.
See you next year.
Groet,
Hans Lems