Na 6 weken rondgezworven te hebben met mijn grote vriend ‘de camper’ weer terug in de Randstad. Ik moest onderweg diverse malen op hem inpraten om richting Nederland te blijven koersen; hij moest na 6 weken bergen ook behoorlijk aan het idee wennen om weer in het drukke, gestreste poldergebiedje te gaan bivakkeren.
Eerst zijn wij 5 dagen neergestreken in Schruns voor wat bergtraining. Dit in voorbereiding voor de Großglockner Ultra-Trail (GGUT) in Kaprun. Alles verliep voorspoedig en al gauw meldden wij ons in Kaprun voor de start. Helaas verliep deze 110 km niet zoals ik had verwacht. Net als vorig jaar werden we na een uur of 15 lopen overvallen door een fikse onweersbui. In tegenstelling tot vorig jaar mochten we dit jaar niet doorlopen op eigen risico en werd de hele race stilgelegd. Na een stevige discussie met de wedstrijdleiding kon ik niets anders doen dan terugkeren naar de grote middenpost in Kalfs.
Dat de organisatie een verantwoording heeft naar zijn deelnemers kan ik begrijpen, maar op dit moment lijkt het er op dat men geen enkel risico meer wil lopen bij naderend onweer. Ik heb daar zo mijn eigen mening over. Je loopt in de bergen, daar horen risico’s bij. En er komen mensen van heinde en verre om vaak tegen niet al te lage inschrijfgelden een race te lopen. Je kunt dan, vind ik, niet zomaar een race gaan cancelen. Zorg dan voor alternatieve routes. Als je in de zomer in het hooggebergte races organiseert kun je met de regelmaat van de klok onweer verwachten. Hou daar dan rekening mee en zorg voor een plan B.
Niet getreurd! Op weg naar Frankrijk voor de volgende trainingen. Eerst naar Grand Bornand (perfect trainingsgebied), vervolgens naar Bourg St. Maurice (eigenlijk nog beter) en afsluitend naar de Pyreneeën voor de Grand Raid met 220 km en 12.500 HM. Dit zou mijn langste race tot nu toe worden. En naderhand gezien ook de zwaarste.
De start was in een klein pittoresk dorpje aan de voet van de Haute Pyreneeën. Met aan de start ongeveer 400 deelnemers op de langste afstand. Mijn lieftallige schuimpje was met het vliegtuig gekomen om mij te assisteren; hulde!
De eerste beklimming naar de Pic du Midi ( bijna 3.000 meter ) verliep prima. Als de race zo zou verlopen zag ik een grote kans om hem te finishen. Echter zo relatief makkelijk als het eerste stuk voor mij verliep begon in de trajecten daarna de ‘ellende’. Loodrechte beklimmingen omhoog naar 2.800 meter zodanig dat je kuiten en achillespezen constant om hun moeder riepen. Voor mij zeer technische afdalingen die ik vaak op handen en voeten moest tackelen. Gigantische blokpassages die je volgens de locals springend moest nemen om er vlot over heen te geraken. In mijn ogen linke passages langs bergwanden met daarnaast een serieuze afgrond.
Ik miste daar zeker de mountainguides op de toppen als security. Na een serieuze dip op ongeveer 130km wist ik mij te herpakken en de laatste 20 km wist ik zelfs een voor mij serieuze versnelling in te zetten. Ik kwam met een fantastisch gevoel over de finish. Geen spierpijn, geen last van de knieën en aanverwante fysieke klachten.
De Grand Raid is een serieuze uitdaging zowel fysiek als mentaal. De organisatie is zeer goed, de verzorging met het verplaatsen van je drop bag goed geregeld, de mensen onderweg zijn zeer enthousiast; een aanrader dus. Het enige minpunt vind ik de veiligheid op risicovolle passages.
Hulde aan alle finishers!
See you bij de trail der Catharen (Grand Raid des Cathares).
Groet,
Hans Lems
(jlems <> xs4all.nl)