{b}ZONNIGE LEIDSCHE-RIJN MARATHON{eb}
Volgens het Atletiek magazine is april de maand van de grote marathons. De Leidsche-Rijn marathon in Midden Nederland beet op 1 april 2e Paasdag de spits af. Tevens werd het clubkampioenschap van atletiekvereniging Veteranen Nederland gehouden. Vorig jaar ging het niet door vanwege gevaar voor verspreiding van het schadelijke MKZ-virus.
Samen met mijn loopmaatje Wil, die in Apeldoorn nog 2.49 liep en er als 2e veteraan finishte, reden we ’s morgens optimistisch en enthousiast richting Utrecht. Immers het beloofde eindelijk eens lekker weer te worden. Geen handschoenen, maar korte broek en t-shirt, wat een opluchting na al dat winterse gedoe. Bij de parkeerterreinen merkte je al meteen dat het een massa marathon zou worden. Met bussen werden we naar de start gebracht waar juist een helicopter aan het dalen was. Olympische schaatsvedette Jochum Uijtenhaghe stapte in. Hij had zojuist het startschot gegeven voor een skaterace. In het promodorp waren alle faciliteiten heel centraal ondergebracht. Alles lekker dichtbij: toiletten, kleedruimte, koffie, afhalen startnummers enz. Zit je aan de koffie dan kom je altijd bekenden uit de ultrasportwereld tegen. Nu was het Jos Hopman. We maakten meteen een afspraak om samen naar La Louviére te rijden om deel te nemen aan de 6 uur op 20 april. Wil had zijn eigen gebruikelijke ceremonieel: inlopen, rekken, insmeren, toiletbezoek. Ik hou het enkel op wat licht rekken. Vanaf augustus wordt dit mijn 10e marathon, ik begin ervaring te krijgen. Inlopen vind ik maar energie verspillen die je in de wedstrijd hard genoeg nodig zult hebben.
En dan het startschot. Al meteen een pittoresk brugje over en lekker langs het water lopen. Bij km punt 4 hoorde ik iemand achter me zeggen: ’19.28 dit is de goede snelheid, we liggen op het schema van 3.30’. Ja, er zijn mensen die wat af cijferen en rekenen en alles tevoren uitgedokterd hebben, maar alleen de wedstrijd telt en dan komt het op de uitvoering van al dat cijferwerk aan. Op dat moment kreeg ik toch wel respect voor Wil die nooit een horloge draagt en op gevoel loopt. Wat is Harmelen mooi! Een groot natuurgebied met veel water wordt afgewisseld met een prachtige alleenstaande villa’s (zou dit het Wassenaar van Utrecht zijn?). Het 10 km punt lag bij Vleuten waar wij dwars door de kern liepen. Er was een heuse, snel door buurtbewoners in elkaar gezette fanfare geformeerd, zodat heel Vleuten van onze inspanningen op de hoogte werd gebracht. We gingen weer terug richting de Meern, waar de deelnemers aan de halve marathon hun laatste kilometers volbrachten. Via het buitengebied van Utrecht voerde het parcours naar Haarzuilens. Er was veel belangstelling. In diverse voortuinen waren terrasjes gemaakt en moedigde men de lopers aan.
Zo rond de 25 km passeerde me iemand en riep: ‘He, wat heb jij een nep t-shirt aan’. Hij keek om en lachte (me uit). Nee, dat tussen haakjes waren míjn gedachten. Hij had namelijk hetzelfde shirt aan als ik droeg, gekregen op de 6 uur van Stein waar op bedrukt staat ‘100 km Dutch Championships’. Hij bedoelde, nog niet de afstand gelopen, maar wel net doen alsof. Daar zullen ze in Stein niet wakker van liggen, er is niets mooiers dan reclame maken voor hun prachtige evenement, zullen ze daar denken. Later aan de finish zag ik de man met hetzelfde shirt. Het was Rob Tielemans, de winnaar van de 6 uur van Wijdewormer een week geleden. Tussen de 26 en 27 km lag het keerpunt. Zo warm was het nou ook weer niet dacht ik toen ik las wat er op het keerpunt geschreven stond: ‘Irma Heeren loopt zonder kleren’. Ik had niet gehoord dat Irma mee zou doen, maar het rijmt wel lekker, of het lekker loopt??? Vlak daarna was weer een drinkpost. Ik had een hongerig gevoel en vroeg of ik ook een stukje banaan kon krijgen. ‘Helaas mijnheer, we hebben alleen maar water’. Dan maar hopen op de volgende post. Enkele minuten later zag ik een begeleider, bepakt met volle rugzak, met een loper meefietsen. Zou ik hem kunnen vragen of hij iets te eten voor me heeft, vroeg ik me af. Ik zat lekker in de race, voelde me kiplekker, alleen wat hongerig. ‘Mijnheer’, vroeg ik beleefd, ‘mag ik u wat vragen. Hebt u een stukje banaan of koek voor me, ik barst van de honger’. ‘Jammer, maar ik heb niets te eten bij me’, was zijn antwoord. Waar of niet waar, ik kreeg er geen volle maag mee, maar dacht er het mijne bij. Op dat moment verlang je naar een ultraloop, daar is altijd wat te eten. Gelukkig waren er bananen bij de volgende post. Ik heb even stilgestaan en enkele stukken naar binnengewerkt. Op het 30 km punt 2.33. Nog steeds veel belangstelling langs het parcours. ‘Dat ziet er goed uit’, hoorde ik regelmatig. Ik probeer altijd soepel te blijven doordraaien en het applaus van de mensen te belonen door te blijven lachen en een duim op te steken. Dan zie ik vlak voor me een loopster die een hond aan de riem heeft. Al 35 km lang? Nee, want een begeleidster volgt haar met een mandje achterop. Wat zal dat beestje een prachtige 2e Paasdag gehad hebben! Het heeft zijn baasje in moeilijke momenten gehaasd.
Bij km 39 applaudisseert iemand en roept: ‘nog een kwartiertje genieten’. Hij begrijpt tenminste waarom die lopers zo geobsedeerd zijn door de marathon. In 3.41.11 kom ik over de finish en ben daar dik tevreden mee. Tussen de 10 en 30 km heb ik flinke pijnscheuten gehad in mijn linkerknie, dat is het laatste jaar in iedere wedstrijd zo, ik raak eraan gewend en weet dat het na de 30 km minder wordt. Voor het overige ging het me heel gemakkelijk af, eigenlijk ook geen vermoeidheidverschijnselen, zal wel aan het stralende weer gelegen hebben. Wil had deze keer echt op zijn gevoel gelopen. Hij was een half uur langzamer dan in Apeldoorn, maar hij had genoten van de omgeving. Zo’n groots opgezette wedstrijd organiseren vergt niet alleen veel tijdsinvestering maar je moet er ook de mensen voor hebben. Dat waren zo’n 300 vrijwilligers. De organisatie heeft het slim aangepakt door scholen of verenigingen 230 euro te geven als ze 15 vrijwilligers konden leveren, las ik op de internetsite. Elke extra vrijwilliger krijgt 14 euro. Deze beloning verdienen ze als tussen 10.00 en 17.00 uur helpen. Dat was nieuw voor mij. Wie weet is Utrecht de voorloper van de betaalde vrijwilliger. Een goede sponsor is dan onontbeerlijk.
De Leidsche-Rijn Marathon was een perfect georganiseerde wedstrijd op een prachtig parcours.
Vincent Schoenmakers
vincentschoenmakers@hetnet.nl
__________________________________________________________________
De marathon voor wedstrijdatleten heet de OSKAM marathon; de uitslag voor de recreanten op de marathon vindt u onder de benaming IDA marathon.
De uitslagen van de Leidscherijnmarathon (zowel OSKAM als IDA) kunt u raadplegen op: http://www.leidscherijnmarathon.nl/lrm2002/index_uitslagen.html
Anton Smeets
smeets-pauptit@hetnet.nl