Van onze verslaggever MARCO KNIPPEN
PURMEREND-Veron Lust bereikte afgelopen zondag een mijlpaal. De Purmerendse atleet kroonde zich in het Limburgse Stein voor de eerste keer tot Nederlands kampioen op de honderd kilometer. De dood van collega-ultraloper Guus Smit wierp echter een grauwsluier over de primeur. ,,Het is een titel zonder waarde.”
Smit kwam een etmaal eerder bij een beruchte ultraloop op het Franse eiland La Réunion in de Indische Oceaan om het leven. De 38-jarige Hagenaar, in 1999 nog winnaar van de 120 kilometer van Texel, gleed tijdens de tiende aflevering van de Grand Raid op een smal bergpad weg en stortte in een vijftig meter diep ravijn.
Eerbetoon
Lust en de andere deelnemers aan het (open) NK vernamen de onheilstijding vijf minuten voor de start van de titelstrijd. ,,Iedereen was hevig ontdaan”, blikt Lust terug. ,,De eerste gedachte is dan: gelast de wedstrijd af. Maar de organisatie zag dat niet zitten. Begrijpelijk ook, aangezien er veel buitenlanders naar Stein waren gereisd. De Nederlanders hebben toen onderling afgesproken tóch te zullen lopen. We wilden zo een eerbetoon brengen aan Guus, die in het harnas was gestorven. Wel heb ik m’n horloge aan de kant gegooid. De tijd deed er mijns inziens even niet meer toe.”
Stilte
,,Het werd een bizarre race. Normaliter gedraagt iedereen zich in de eerste veertig kilometer ontspannen, worden er grapjes over en weer gemaakt. Nu heerste er een indrukwekkende stilte. En als er wel gepraat werd, dan gingen de gesprekken slechts over Guus.”
Lust zonderde zich al snel van de groep af. ,,Ik koos het hazenpad, omdat ik de mentale klap in eenzaamheid wilde verwerken.” Het mondde uit in een psychische lijdensweg. ,,Tragische gebeurtenissen uit het verleden werden opgerakeld. Ik moest telkens denken aan m’n moeder, die drie jaar geleden aan een spierziekte is overleden, en aan Cor Bezemer, een bekende uit de ultra- en marathonwereld die enkele weken geleden na een langdurig ziekbed overleed. M’n emoties hielden me in een wurggreep. Dat maakte het lopen verschrikkelijk zwaar. Talloze keren heb ik dan ook serieus aan uitstappen gedacht. Maar iets weerhield me daarvan.”
Beleving
De intense beleving verbaasde hem overigens geenszins. ,,Door zo’n uitputtingsslag daal je diep in je ziel af, vallen alle remmingen weg. Je leert daardoor jezelf beter kennen. In het dagelijks leven kun je daar voordeel uit halen.”
Hardlopen als een ontdekkingstocht door het innerlijk, Lust kan het iedereen aanraden. ,,Zonder zweverig te willen klinken: door hard te lopen, slaag ik erin negatieve energie in positieve energie om te zetten. Geestelijk krijg je een injectie. De stress glijdt van je af, alles gaat er rooskleuriger uitzien. Al moet je natuurlijk oppassen dat het geen vlucht uit de realiteit wordt.”
Lange tijd waren zijn ambities daarentegen een knellend korset. ,,Ik vergde te veel van mezelf, zeker toen nog ik me nog volledig op de marathon richtte”, bekent Lust. ,,Ik aasde op de Spelen, daarbij m’n talent overschattend. Trainen deed ik als een gek, doorgaans twee keer op een dag. Niet gelopen was niet geleefd. Ik balanceerde telkens op het randje, zat vaak tegen overtraindheid aan. Uiteindelijk belandde ik op een dood spoor, dat nog eens werd bespoedigd door de slopende ziekte van m’n moeder én de zorgtaken die m’n vader en ik onszelf oplegden.”
De kennismaking met het ultralopen en derhalve ook met de diesels onder de atleten luidde vijf jaar geleden voor de nu 39-jarige mede-eigenaar van een autodemontagebedrijf de ommekeer in. ,,Ik raakte onder de indruk van de romantische manier waarop zij hun sport beleven. Hun filosofie is: trek de loopschoenen aan, doe een rugzak om en verken de wijde wereld. Inmiddels kan ik er nét zo van genieten. Zeker in de nachtelijke uren, als er een oase van rust heerst.”
Niettemin beschouwt Lust, die in 1998 triomfeerde in de Elfstedenloop (vijf dagen achtereen een marathon afwerken) en vorig jaar de sterkste was in de Texelse ultraloop, zich nog altijd als een buitenbeentje. ,,Ik merk dat ik verslaafd ben aan competitie, dat ik m’n wedstrijdmentaliteit nog geenszins heb afgeschud. Ik lever niet alleen een gevecht met mezelf, maar ook met de klok en m’n tegenstanders.”
Ultieme droom
Uitdagingen zijn er nog voldoende voor de Noord-Hollander, die zijn prijzengeld steevast in projecten in derdewereldlanden steekt. Ooit wil hij zijn ultieme droom, deelname aan de wereldberoemde Spartatlon – de monstertocht over 246 kilometer van Athene naar Sparta – najagen. ,,Maar ik wil hem dan wel in een fatsoenlijke tijd lopen. En dat vergt uiteraard een jarenlange voorbereiding.”
Daarnaast is er het stille verlangen zijn persoonlijke toptijd op de klassieke afstand aan te scherpen. ,,In Rotterdam snelde ik op de marathon in 1996 naar 2,24 uur. Maar volgens mij kan het sneller. Dat moet ik dan maar eens bewijzen. Louter voor mezelf.”
Bron: Noordhollands Dagblad, donderdag 24 oktober 2002
Met dank aan de website-redactie van het NHD voor de toestemming om dit artikel op UN over te nemen.
Martien Baars baars-kliphuis@hetnet.nl