De voorbereiding
Alle spullen zijn ingepakt. De laatste benodigdheden zijn deze ochtend geleverd met de pakketdienst. Alles in twee tassen gekregen. Veel lichtgewichtspullen maken het samen alsnog tot een behoorlijk gewicht. Doel van vandaag is om in Maastricht te geraken per trein. Vandaar uit is het idee om het Pelgrimspad de komende week in omgekeerde richting te belopen.
Het Pelgrimspad is een pad van Amsterdam naar Maastricht. Het bestaat uit twee delen. Deel 1 loopt van Amsterdam naar ‘s-Hertogenbosch en heeft een lengte van circa 199 kilometer. Deel 2 heeft een lengte van 267 kilometer en loopt van ‘s-Hertogenbosch naar het Vrijthof te Maastricht, met in Cadier en Keer een aftakking naar Wezet (Visé) in België, waar een aansluiting bestaat op wandelroute GR5, die uiteindelijk in Nice eindigt. Aldus Wikipedia. Wij zullen starten aan het Vrijthof om vervolgens via 7 dag etappes naar Amsterdam te lopen.
Om 13:10 zit ik in de trein. Nog geen 40 minuten later in een tweede en heb ik mijn bagage op drie mogelijk missende onderdelen nagezocht. Elke keer bleek mijn onrust onterecht. Even later maak ik kennis met de groep. We krijgen een zakje met geld voor de pontjes (heel praktisch) en een gaaf t-shirt. De maat van het shirt valt sommigen wat klein. Echter pogingen om te ruilen wekten alleen maar gelach op. Een lekkere pasta met heel veel knoflook gegeten. De portie was echter dermate klein dat ik me zorgen maakte of ik wel genoeg voedsel had ‘gestapeld’. Na het eten gingen we gezamenlijk Maastricht in en hebben het Vrijthof bekeken en een McDonald’s van binnen gezien.
Samen met Sjirk en Lút op een kamer ingedeeld. Rond 23.00 gaan slapen. Redelijk onrustige nacht.
1 zondag – van Maastricht naar Puth
Om 05:45 staat de wekker. Alle spullen weer met moeite in de tas gekregen. Twee broodjes en een bakje yoghurt op als ontbijt. Doel is om 07:00 te starten. Dan gaan we eerst naar het Vrijthof om vervolgens verder op pad te gaan. Vandaag hebben we twee gastlopers, Amy en Nitish.
Als eerste gestart met een fotosessie op t Vrijthof. Daarna met Sjirk de eerste 30km gelopen. Sjirk geeft na enige tijd aan dat hij het wel prettig vind om te kijken of we wat de dagen wat gezamenlijk op kunnen lopen. Ik had namelijk de routes in mijn horloge en hij niet. Dat leek mij ook wel een stuk gezelliger. Onder het motto – we kijken wel hoe ver we het samen uithouden – liepen we verder.
Sjirk memoreerde aan een training waar ik om de 40 minuten wat had gewandeld om daarbij wat te eten. Die was ik eerlijk gezegd alweer vergeten. Maar het leek me wel een erg mooi uitgangspunt om op deze wijze de reis verder aan te gaan. Zo gezegd zo gedaan. Het motto niet te snel lopen en met regelmaat eten werd, zo bleek later, de fundering van deze loop week.
Dat een route in een horloge geen zekerheid biedt voor ‘niet verkeerd’ lopen bleek echter al snel. Na even fout te zijn gelopen werden we ingehaald door Jan, Moussa, Amy, Katy, Nitish en Lút. Vervolgens gezamenlijk verder gelopen tot de post waar Erwin ons stond op te wachten. Wilma kwam tegelijkertijd aanfietsen met Peter. Jan en Moussa gingen al snel samen verder. Ik eet m’n derde Stay Okay broodje op en ben al weer vrij snel klaar om ook te vertrekken. Te lang zitten op een post zit niet zo in m’n aard. Na even gewacht te hebben op de anderen liepen we met z’n zessen in wisselende samenstelling door.
Uiteindelijk gelijktijdig met Nitish, Lút en Sjirk gefinisht. Mooie dag door het Limburgse landschap. In totaal 61.8km gelopen. Uitzicht op de camping was super. Er was een soort van overkapping waar tractoren stonden. Daartussen was exact plek voor ons om een zelfgebakken pannenkoek van Wilma te verorberen. We stonden op een soort van terrascamping, wat inhield dat er kleine hoogteverschillen op de camping waren van circa 80cm die schuin afliepen waar je net niet normaal van af kon stappen na een etappe als deze.
Gezien het verschil in snelheid worden er twee groepen ingedeeld. Dit zodat er niet te lang gewacht moest worden op de verzorgingspost. Ik ben ingedeeld in de snelle groep die vertrekt om 08:00. Dat betekent opstaan om 06:30.
2 Maandag – van Puth naar Weert
Om 06:15 was ik echter al wakker geworden van de geluiden die de andere deelnemers maakten. De was die Katie had opgehangen was bevroren. Op de bivak zak van Maarten lag een laag rijp. De camping was volledig wit. Oftewel het was een behoorlijk koude nacht geweest. Ik had er niet zoveel van gemerkt. Erg goed geslapen in mijn tentje en slaapzak. Omkleden in m’n tentje met de heuvels nog in de kuiten en bovenbeenspieren was wel een uitdaging. Om de teensokken weer aan te krijgen moest ik mijn benen toch behoorlijk opvouwen met ‘bijna-krampjes’ tot gevolg. Koud geworden loopkleding aan het lijf maakte het opstaan ook niet veel beter. Met de tredgang van een oude kreupele naar het toilet in een semi-witte wereld. Mooie momenten.
Snel weer terug naar de tent om deze af te breken. Ik had me voorgenomen om als eerste de spullen te regelen (dus tent af- of opzetten en inrichten, looprugzak voorbereiden voor de volgende dag) zodat ik altijd daarna rustig aan kon doen met eten en drinken. Zo gezegd zo gedaan. Ik had nog een uur over voordat we zouden vertrekken. De eerste groep vertrok echter 20 minuten later waardoor onze vertrektijd ook opschoof. Ruim voldoende tijd om te ontbijten.
Na al het geweld met de hoogtemeters van gisteren viel dat deze dag gelukkig mee. Wederom liep ik al vrij snel met Sjirk alleen samen. Maar alles zat tot aan de verzorgingspost op 30km vrij dicht op elkaar. Daar ruim de tijd genomen om te lunchen. Het systeem van 40 minuten lopen en enkele minuten wandelen werkte nog steeds goed. Ondertussen begin ik langzamerhand het een en ander van vogelgeluiden te leren van Sjirk. Het weer is nog steeds afwisselend te noemen. Vanwege de te verwachten wind proberen we zoveel mogelijk tentjes op een soort van eilandje tussen de bomen te zetten. ‘s-avonds krijgen we bezoek van Ernst-Jan en Renske. Eén van de meest ervaren koppels in het ultra-trailrunwereldje. Op de fiets komen ze een nachtje mee kamperen en blijken ook de volgende dag te gaan helpen als verzorgingspost.
‘s-avonds eten we van de afhaalchinees. Twee grote verhuisdozen vol met voedsel komen binnen. Tot mijn eigen verbazing hou ik niets over van mijn bestelde portie babi-pangang.
3 Dinsdag – van Weert naar Knegsel
In de nacht waait en regent het hard. De wind laat zijn sporen na op de camping. Ik zie een ingestorte windscherm en een verlaten tent. De verlaten tent bleek van Jos te zijn. Het tentje wat al 25 jaar met hem op menige reis was meegegaan kon niet op tegen de fiets van Wilma. De buitentent was volledig kapot waardoor Jos niet echt een supernacht heeft gehad. Het ontbijt konden we aan de picknick tafel doen onder een afkapping. Ik begon al een beetje in het ritme te komen. Deze keer had ik al mijn loopspullen al in mijn slaapzak gedaan. Hierdoor waren ze lekker warm toen ik ze aantrok. Matje oprollen, slaapzak opvouwen, tent inpakken, water in de bidons en ik was weer klaar voor het ontbijt.
De ochtend heeft wel iets moois. Iedereen is druk met zijn eigen schema. Er worden wat dingen gezegd. Er wordt veel gegeten en af en toe wat woorden gewisseld. Wederom start de eerste groep te laat. Hierdoor heb ik weer ruim de tijd om rustig te eten, nog even naar de WC te gaan etc… Door de komst van Ernst-Jan en Renske hebben we een extra verzorgingspost. Vandaag mogen we kortweg gezet naar boven lopen en daarna naar links. Deze korte omschrijving doet groot onrecht aan de schoonheid van het landschap. Nederland is mooi. Het Pelgrimspad lopen is mooi. De afwisseling maakt het super. Vandaag mochten wij onder andere over de Strabrechtse heide. Een enorme weidse vlakte waarop de wind vrij spel had.
Met af en toe een hagelbui kregen we de wind ook een km of 2? vol van voren. Toch er maar voor gekozen om dit stuk kop over kop te lopen. Erg mooi om zo te doen. Maar wat een energieslurper was dit zeg! Uiteindelijk bij Erwin op de tweede verzorgingspost gekomen. Eén van de deelnemers kon niet meer verder. Het gesprek ging daarna over eten en drinkschema’s. Vanaf dat moment heb ik de tweede helft van de dag elke 30 minuten wat gegeten. De zelf meegebrachte repen kon ik goed aan. De maag kwam niet in protest en de bidons waren ruim genoeg voor voldoende vocht met deze temperaturen. Gelukkig was het niet warm. Ik begon echter wel steeds sneller met drie laagjes (kort onder-shirt, lang dun boven-shirt en een wind/regenjas) te lopen.
Sjirk en ik kwamen net op tijd op de camping in Knegsel aan. Daar stond Wilma al bij de ingang om ons te begroeten. Heerlijk zo’n warm welkom. Even verder (in tempo) de camping op en daar waren Erwin, Ernst-Jan en Renske. Snel kropen we in het toiletgebouw want er kwam een enorme bui opzetten. De andere lopers kregen deze regen vol over hun heen. Na een hersteldrank, cup-a-soup en een bak instant-noodles met teveel pittige kruiden ging ik weer snel aan de slag met mijn schema: tent opzetten, slaapzak en matje klaarleggen, spullen voor de volgende dag klaar maken, telefoon en horloge opladen. Daarna douchen en verder met het uitrusten. De maaltijd met penne en vis smaakte goed. Daarna koelde het snel af en kropen we allemaal snel in onze tent.
4 Woensdag – van Knegsel naar Udenhout
Deze nacht had ik het echt koud. Voor het eerst in mijn leven had ik het koud in een tent. Iets wat ik niet had gedacht dat dit ooit zou gebeuren. Midden in de nacht dus maar wat kleren aangetrokken om wel voldoende rust te pakken. Anderen waren ook in de nacht wakker. Ik hoor dat Sjirk zijn luchtbed nog een keer met de automatische pomp opblaast. Zijn luchtbed loopt langzaam leeg. Lút had het de nacht ervoor al te koud en had besloten om deze nacht bij familie in een vakantiehuisje te slapen. Hij had zoals we later zouden begrijpen prima geslapen. De ochtend was niet echt super. Het bleef regenen. Alle spullen gingen behoorlijk nat de bus in.
Het ontbijt werd staand genuttigd in een voortent van een, naar wij vermoeden, goedwillende buurman/buurvrouw. We nemen afscheid van Ernst-Jan en Renske. Ze kunnen/mogen niet kamperen op de volgende camping. Wij mogen er ook niet kamperen. Daarom mogen we wel slapen in vooropgezette tenten! Jeuh één nacht even geen eigen tent opzetten :). Maar goed .. eerst moeten we er nog wel komen.
De route was vandaag super. Onder andere gingen we door de Kampina, maar ook de kilometers ervoor en erna waren zeer de moeite waard. Ik denk haast wel de mooiste route tot nu toe qua natuur en omgeving. Sjirk en ik raken langzamerhand steeds beter op elkaar ingespeeld. De eerder gemaakte afspraken lonen zich. We weten beter en beter wat we aan elkaar hebben en vormen steeds een beter team. Erg bijzonder zo hoe dit naar elkaar kan groeien in zo’n week.
De vierde dag is, wat ik heb begrepen, vaak de zwaarste dag in een etappeloop. Door nog regelmatiger te letten op het eten en drinken heb ik echt het gevoel ‘alles’ onder controle te hebben. De eerste 30km vliegen snel om. Daarna lopen we even in het niemandsland en kunnen daarna langzamerhand gaan aftellen. Tenminste als de finish binnen de 20km is mogen we aftellen vinden we, dus dat doen we ook. Eerst nog minder dan een halve marathon, dan nog minder dan een 10m, dan nog minder.. en zo schiet het weer mooi op. De voorlaatste 4a5 kilometers lopen over een mul ruiterpad. Een behoorlijke sloper. Gelukkig zijn de afsluitende kilometers over een verhard fietspad. Juichend lopen we het terrein op. Nog harder juichen we als we horen dat er voor beide van ons een tweepersoonsbed is gereserveerd :).
Langzaam druppelt iedereen binnen. Deze keer stond een zelfgemaakt pastamaaltijd op het programma. Eendrachtig werd er gehakt, gesneden, gekookt en afgewassen. Ondertussen kwam Lút nog even langs om voor de tweede keer die dag zijn tent in te klappen. De sfeer was goed in ons tenthuisje. Ik voelde echter al aan m’n energieniveau dat ik het koud zou gaan krijgen. Met een extra deken had ik het uiteindelijk lekker warm.
5 Donderdag – van Udenhout naar Giessenburg
Lút sloot ‘s-ochtends weer aan. Gezamenlijk met gastloper Jan van de Erve gingen we van start in de Loonse en Drunense duinen. Sjirk werd aangestoken door Jan. Samen maakten ze vele foto’s onderweg. Wandelend door de duinen gingen de eerste kilometers niet supersnel. Er was ook teveel moois om te zien. Zelf vond ik het stuk net na de duinen nog mooier. De route liep langzamerhand richting Heusden waarna vlakbij de pont de eerste verzorgingspost was.
Super dat het Wilma en Erwin nu lukt om twee verzorgingsposten in te richten. De begeleiding loopt zich drie slagen in de rondte om ons te voorzien van een natje en een droogje. Zelf probeer ik zo zelfvoorzienend mogelijk te lopen. Elke dag regenbroek en regenjas mee. Lunchpakketje (in de vorm van chia-charge reepjes) gaat in de rugzak, water in de bidon plus nog wat reservewater achterin. Toch is het wel erg lekker om even wat water aan te vullen en een extra marsje of snickertje mee te snacken. Drie pontjes staan vandaag op het programma. Twee gaan er af en aan. De laatste gaat elk half uur. Daar moesten we dus even goed over rekenen om mooi op tijd aan te komen.
Dat is een kolfje naar Sjirk zijn hand. Ik geloof m op z’n woord en denk er verder niet over na. We komen 10 minuten voor tijd aan en gaan naast de lokale hangouderen op de bankjes zitten. Katie komt 7 minuten later juichend aan, ze heeft het ook gered! Door Gorinchem heen over graspad en kade. Uiteindelijk kwamen we aan in Giessenburg waar een kleine boerencamping was. De grond voelde vrij drassig aan. Toch maar snel de tent opgebouwd, vervolgens de tent eerst uitgedweild omdat deze nog doorweekt was van eergisteren. Gelukkig waaide het wel zodat het doek redelijk snel droogde.
De douche voelde super. Daar ontdekte ik niet alleen onder de douche stond. Een teek had zich in mij vastgebeten. Vervolgens ben ik snel gestopt met douchen om op zoek te gaan naar een tekentang. Gelukkig had Wilma er één mee. Uiteindelijk het beest er uitgekregen met behulp van Sjirk en een pincet. Erg troostend waren de verhalen die direct op tafel kwamen van lopers die ook een tekenbeet hadden gekregen en niet meer konden lopen. Er stonden weer pannenkoeken op het programma.
Omdat veel mensen er niet waren of bezig waren met andere dingen had ik hier een relatief groot deel van opgegeten. De pizza met sterk gekruide shoarma die hier achteraan kwam was ook iets teveel van het goede. Een blinde loopvriend van Jan sloot ook aan. Hij had er voor gekozen om de koningsetappe aka koninginnerit mee te lopen van 70+km.
6 Vrijdag – van Giessenburg naar Bodegraven
Het was een behoorlijk onrustige nacht. Ik heb er maar voor gekozen om met kleding aan te gaan slapen. ‘s-ochtends wakker geworden van de regen. Het regende behoorlijk hard. Toen ik m’n tent uitkroop miste ik al een paar tentjes. Deze waren blijkbaar in de regen afgebroken. Als er iets ergs is… dan is het wel in de regen een tent inpakken. Dat betekent dat alles zeik en zeiknat is. Gelukkig regende het niet meer toen ik mijn tentje ging inpakken. Alles was ook wel nat maar gelukkig niet zo ontzettend.
Voor de zekerheid de tent maar in een vuilniszak gedaan die ik hiervoor had meegenomen. Hierdoor zou mijn slaapzak en matje, die in dezelfde tas liggen, droog blijven. Met al m’n spullen liep ik het ontbijthok binnen wat we van deze vriendelijke campingeigenaar mochten gebruiken. Rustig ging ik zitten en werd vervolgens onthaald op een “Lang zal hij leven” ter ere van mijn verjaardag. Iedereen zong vrolijk mee. Erg bijzonder zo opstaan.
Het mooie was dat iedereen na het zingen ook weer direct verder ging met zijn/haar bezigheden. Mooi hoe die routines werken. Vandaag staat de langste etappe op het programma. Van tevoren had ik me hierop gericht. Deze dag zou goed moeten gaan. Gedreven begon ik aan mijn doel om zoveel mogelijk op voorhand te eten. Sjirk rende ondertussen nog achter de met openstaande deur wegrijdende bus aan. Gelukkig was er geen bagage uitgevallen. Ik ben in focus en probeer me te richten op de dag. Lút kwam ook weer, nu met al zijn bagage. De laatste nacht gaat hij wel weer bij ons kamperen.
Met z’n drieën gaan we van start. Nadat we op de eigen uitgezette route zijn gekomen op de gemarkeerde route laat Lút ons gaan. Zijn tempo ligt net iets lager dan ons tempo. We gaan langzaamaan naar bekend terrein. De omgeving doet bekend voor. Het lijkt op de weggetjes die ik ken rond Woerden. Bekende plaatsen die ook wel eens heb aangedaan doemen op, toch is het grootste deel van de route mij onbekend. Vaak het ik net aan de andere kant van een stad, dorp of plas gelopen. Na circa 30km komen we op de eerste verzorgingspost waar Wilma en Erwin met appeltaart ons staan op te wachten.
Lút sluit ook aan en gezamenlijk eten we een taartje. We horen dat de eerste groep een eigen route heeft bedacht die korter was dan uitgestippeld. Erg vreemd, maar goed, we moeten ons op onszelf richten. En verder gaan we. Het ritme blijft hetzelfde, we eten, we lopen, we drinken, we lopen, we gaan door en door en door. Er zitten zware stukken van grasdijken in. Bij Driebruggen komen we aan bij de tweede post. Daar horen we dat de eerste groep niet zo heel lang voor ons is vertrokken. We kijken elkaar aan. We mogen het niet zeggen, we mogen het niet denken maar we denken het toch.. Het zou toch leuk zijn om de eerste groep alsnog in te halen.
We houden het tempo echter onder controle en lopen door de Reeuwijkse plassen. Ik zorg voor de navigatie en Sjirk zorgt voor de pace. Uiteindelijk krijgen we de eerste groep in het zicht en krijgen we de kans om ze bij te halen. Sjirk die nog wel van cijfers houdt had echter bedacht dat we gemiddeld ook wel onder de 7:00 min/per km zouden kunnen eindigen als we nog een beetje tempo zouden opvoeren. Ik voelde me voor t eerst niet heel erg super maar kon het tempo wel goed bijhouden. Gezamenlijk stormen we de Meije op. Daar duurde het nog net wat langer dan we dachten. Uiteindelijk 75km gelopen! De koningsetappe zat er op. #jeuh
Ik zet snel m’n tentje op en laat hem wederom droogwaaien. De zon schijnt, de wind blaast, we zijn nog maar één dag verwijderd van de finish! Voor de gelegenheid is er een cateraar geregeld. De cateraar die de eerste HUT volledig heeft voorzien van voedsel. Gezamenlijk genieten we van een lekkere maaltijd met een ‘echt’ finishbiertje. Ik geniet van deze dag. Een erg bijzondere verjaardag. Wel stom om te bedenken dat ik hemelsbreed op 12km van Woerden ben. Maar goed dat is nu eenmaal zo.
7 Zaterdag – van Bodegraven naar Amsterdam
De laatste nacht wederom met kleding en al geslapen. Iedereen voelt dat de finish dichtbij is. Maarten en Amy zijn ook weer aangesloten. Tevens krijgen we vandaag twee gastlopers mee, Tobias en Pascale. Lút start deze keer ook wat eerder, samen met Amy. Het leuke van gastlopers is dat je steeds met nieuwe gesprekspartners op pad kan gaan. Verschillende onderwerpen passeren de revue en Sjirk en ik komen weer langzaam in het ritme. Via de Meije gaan we omhoog richting Amsterdam.
Bij Aarlanderveen lopen we langs de nog enig in de wereld werkzame molengang die een polder bemaalt. Super mooi om al die molens in werking te zien. Net als we ons afvragen of we de laatste molen hebben gezien komt er nog eentje om de hoek. Deze was echter bewoond en niet meer in werking. De opstijgende vliegtuigen worden groter en groter, we komen dichterbij het Amsterdamse bos. Daar waar de markering rechtdoor wijst, kiezen we toch voor mijn navigatiebestand om de route langs het water te volgen. Zo had ik het namelijk ook gezien in het boekje. De regen gaat gestaag door.
In het Amsterdamse Bos volgen we onze eigen route ipv die van de Pelgrim en komen alle voorliggende lopers in het zicht. Vanaf de Bosbaan was het plan om gezamenlijk naar het vondelpark te lopen. Omdat de tempo’s toch iets teveel uit elkaar liggen komt Tobias (of Wilma) met het geniale idee om een rondje atletiekbaan te doen. Ik loop achter m aan, maar wordt snel ingehaald door Sjirk die redelijk rap van start ging, gevolgd door Maarten. Ik twijfel nog even maar na een enkele aanmoediging begin ik ook maar te sprinten. En wat een heerlijk gevoel was dat. Met volle bepakking in volle vaart over de baan. Mijn eerste rondje op een atletiekbaan. Ik gooi alle remmen los en maak het rondje af. De adrenaline giert rond.
Snel weer terug naar het bekende ritme en zo komen we gezamenlijk aan in het Vondelpark. Toch wel een momentje. Een tikkie emotioneel ook nog wel. Zo’n 452km in 7 dagen. Ik heb een etappeloop gelopen!! Even later zie ik mijn volledige familie, ik moet weer wat wegslikken. Het is allemaal wel heftig.
Stil drink ik van mijn glaasje champagne, ik krijg een medaille omdat ik het voltooid heb. Iedereen praat, lacht en is luidruchtig. Ik moet het allemaal nog even plaatsen. Ik was er van overtuigd dat ik dit zou kunnen, dat dit eigenlijk probleemloos ging is een klein wonder. Super om 7 dagen met Sjirk te hebben gelopen. We hebben heel wat meegemaakt zo samen. Nog mooier dat er vrijwilligers bestaan als Wilma en Erwin die er zoveel tijd en energie in steken. Een erg bijzondere ervaring die me mijn hele leven lang zal bijblijven.
Arjan Muthert