En zo ook met hardlopen. Van anderen maar ook van je eigen ervaringen en dan met name van je eigen fouten. Ik ga niet tellen maar al een paar jaar lukte het niet mee om iets knaps neer te zetten. Trainingen wel, maar een mooi resultaat op de 24 uur niet meer. Van Milaan naar huis lopen, 1000 km in 20 dagen lukte wel, maar bij een 24 uur maakte ik er dan niks van. Bij de WK in Steenbergen stond ik na 100 km met niet werkende benen aan de kant. 25 marathons achter elkaar in 25 dagen en dan rond de 4 uur per marathon ging lekker, bij de 24 uur in Oslo was alle motivatie weg na 60 km rondjes lopen.
Het coronajaar gaf me voldoende tijd om meer te lopen en verschillende keren bereidde ik me met veel km’s voor op een nieuwe uitdaging. Steeds weer uitstellen vanwege reisbeperkingen, maar de training zat er weer op. Vorig jaar liep ik zo 25 halve marathons in 25 dagen, met de uitdaging niet één keer te stoppen onderweg en te “leren” uitrusten onder het lopen. Leren een stapje langzamer te gaan zodat je niet hoeft stil te staan. Ik liep dan nog 5:08 min/km gemiddeld. Daarna 10 keer een 10 km op tempo, en dit jaar begon ik met een serie van 100 dagen achter elkaar lopen met een gemiddelde van 13 km/dag. Allemaal km’s om nog tot een prestatie te komen, maar…..hoe?
Terugkijkend naar Steenbergen denk ik dat mijn benen “bevroren” door vochttekort. Een andere keer was ik mentaal kapot en kon de te komen uren emotioneel niet meer aanzien. In Oslo had ik mijn zinnen gezet op een ruime 200 km. Ergo: Zorgen dat ik goed ga drinken, NOOIT verder denken dan de komende paar rondjes en het doel redelijk houden en niet voor een record gaan.
De training dit keer bestond uit van huis naar mijn vroegere thuis in Oostenrijk lopen, van Heerhugowaard naar Inzersdorf im Kremstal, net onder Linz. Zoals gewoonlijk koop ik dan een fietsroute boekje en laat me de weg wijzen als een toerist, waarbij ik dit keer de eerste paar honderd km langs de Rijn liep. Echt geen straf. Mijn bagage neem ik wederom zoals altijd mee in mijn babyjogger (Chariot Couger, de Rolls Royce onder de babyjoggers). Tent, slaapzak, eten, drinken, schoenen, kleren etc en aan het stuurtje een fiets stuurtasje voor geld en paspoort (en corona QR code). Tot aan Mainz vergezelde Irma, mijn vrouw me op de fiets, daarna liep ik de verder 16 dagen alleen.
30 dagen later en met 1275 km, ofwel gemiddeld een marathon per dag, bereikte ik de finish en mag absoluut niet klagen. Mijn linkerknie doet het niet meer zo goed, maar dat is dan ook alles. Van te voren zei ik al dat als mijn knie na 1275 km nóg steeds pijn zou doen, dan had ik het in ieder geval gehaald! Verder echt geen last, ook het weer was prima geweest.
Via een tussenstop van 48 uur in Nederland en de vlugge aankopen van de laatste benodigdheden vlogen we naar Belfast voor de 24 uur, Irma en ik. Aangezien we beperkt zaken mee konden nemen in het vliegtuig hadden we een opklaptafel, vouwstoeltje, hangmatje en afdakje mee en kochten we vocht aldaar. Het geheel op een “hondje” geladen en zo liepen we door Belfast van het vliegveld naar de B&B en later door naar het Victoriapark waar de 24 uur was.
Nog nooit zo’n mooi parcours gelopen! Wat een genot. Wat netjes allemaal. Wat een mooie ondergrond. Rondjes van 1652 meter. Na 5 uur begon het te regenen en bleef het de 19 uur erna af en aan regenen. Na 7 uur werd het donker en pas 13 uur later weer licht. Fysiek geen probleem want echt koud werd het niet en veel wind stond er ook niet, mentaal is het wel een dingetje en teveel stilstaan bij dat je om 21:00 er 80 km op hebt zitten, maar nog 11 in de regen en donker door moet lopen, voordat het licht wordt….moet je niet doen.
Eerste uitdaging: Plan van aanpak: één rondje 150 ml drinken, één rondje een hap van iets. En dat volhouden. Om echt goed te drinken en hapjes te blijven nemen, wandelde ik totdat ik alles binnen had. In het begin was dat 100 meter, later kostte het me iets meer tijd. Dat ging 12 uur goed, daarna kreeg ik moeite met drinken en eten lukte niet mee. Ik heb dat één keer eerder gehad en toen was het ook niet zo warm. Mogelijk heeft de kou een slechte invloed op mijn maag. Maar…12 uur voldoende eten en drinken is een goede basis voor de 2de helft. Dus het vochtprobleem had ik opgevangen, ik bleef proberen, slokje hier, slokje daar en lauwe slappe thee deed het beter dan verdunde coca cola.
Tweede uitdaging was om niet te veel vooruit de kijken. Gezien de condities was dit heel juist en ik kon me goed focussen op steeds 5 rondjes te lopen, ieder rondje maar 1652 meter, 5 rondjes slechts 8 km. Goed te doen dus. Ik loop geen ultra’s, ik loop 1652 meter, alleen doe ik dat heel veel keer. Zo tik ik iedere keer 5 rondes weg en tel naar beneden.
Derde uitdaging waar ik de fout in ging was mijn doel te hoog zetten. Dit keer was mijn doel geen record, maar uitlopen en met een acceptabele hoeveelheid km’s. Er was een jasje beloofd voor iedereen die 100 mijlen liep…da’s een mooi doel en moet toch haalbaar zijn. Dit gaf mentaal heel veel rust en zo tikte ik 98 rondjes in gedachten weg.
Tegen het einde had ik wat tijd over na 100 mijlen en maakte er eerst 4 marathons van (169 km) en wandelde toen uit en kwam op 175 km. Had er meer in gezeten? Natuurlijk, ik heb het rustig aan gedaan, nooit gehaast, nooit gestrest en zeker de laatste uren veel rustig gewandeld, wat mijn maag heel fijn vond. Ik was niet kapot zoals anders en herstelde naderhand heel snel. Had ik meer moeten doen? Voor mij zit er geen doel tussen 175 en 200 km en boven de 200 zat er niet in, omdat ik dan zou riskeren mentaal (zeker met dit weer) of fysiek (maag) te veel problemen zou krijgen.
Iemand zei eens tegen een ander: “wat wil je, je doel bereiken of een record halen?” En dat was onze insteek vandaag, Niet het doel riskeren om een record proberen te halen. Irma stond deze dag al voor de 7de keer 24 uur lang langs de kant om me te steunen en het werd tijd dat we weer eens met een glimlach huiswaarts konden keren. En dat deden we, van oor tot oor. 18de van de 99 deelnemer en 1ste M60, mooi zat!
Peter Rietveld